[karavan]

Evet keşke böyle bir imkana sahip olabilseydim.Çünkü insanın çocukluğu tüm hayatı.Bakıyorum da çocukluğumda yaşadıklarımın hep değişik versiyonlarını yaşamaya devam ediyorum.Yaşım ellibeş.
Düşünebiliyormusunuz?...
Yirmisekiz yıl ailenizle birlikte yaşıyorsunuz ne acıdır ki yirmisekiz güzel gün hatırlamıyorsunuz.Malesef ellibeş güzel günü de hatırlıyamıyorum şimdilerde.
Geriye baktığımda hep çalışıp çabalıyan birisini görüyorum ama sadece çalışmakla geçmiş bir ellibeş yıl,deliler gibi hiç durmamacasına.Hadi diyorum kendime hadi, çalışsana yine, devam etsene aynı tempoyla çalışmaya, hani çok çalışkandın, hani dağları yıkardın.Olmuyor artık. Gönlümde bedeninde çok yorgun.Elimi kaldırmak zor geliyor bazen.Öylece sessiz sakin izliyorum geçmişimi. Aradığım tek şey bugünlerde "Huzur" sadece huzur.O hiç tadamadığım, özlemini duyduğum huzur.
Hala lüks bir yere gitmek istemiyorum, oralardaki insanlardan uzak olmak istiyorum,birisiyle arkadaş olabilmek üç beş kişilik de olsa bir toplulukta konuşabilmek için savaş veriyorum kendimle.Yüzüm kızarıyor geri duruyorum birşeylerden hep.Ailemden kalan en büyük mirası paylaşma savaşım mı bu benim? Zaten vermek istesem de kimse almıyor ki neyi kimle paylaşamamanın savaşı bu?
O çok sevdiğim çocuklarıma bir gün olsun güzel bir kelime söyliyememek ne demektir bilirmisiniz?Ama onlara bağırıp çağırırken,onları aşağılayıp azarlarken ben hep oradaydım.Onların yanıbaşındaydım.Onlar şimbi bana rağmen başarılı birer birey ama ya içlerindeki çocuk?
Hıçkıra hıçkıra yazdığım satırlarımı tamalamak için sarfettiğim gayreti onlara daha iyi davranabilmek için de çok sarfettim.Bu konuda hep kendimle mücadele ettim.Ama hep yenik düştüm.Onlara bağırmadan güzelce birşeyleri izah etmek isterken kendimi o utandığım gürültünün içinde buldum hep.
Bugünlük burada kesmek istiyorum.Kendimi daha iyi hissedince yine yazmaya devam edeceğim.