[tanyeri]

eskisine nazaran bir rahatlık var içimde . ama hissettiğim değil yaşadıgım bir şey var ki kurtulamıyorum.yalnızlık...

evlendiğimden beri yalnızım.kimsem yok.ne zormus evlilik.eşim işte butun gun.evde olsa da gerçi kahrolası maç yüzünden pek sohbet etme şansımız olmuyo.ailem uzakta.tanıdık kımsem yok etrafımda.yalnızlıktan çatlıycam.evlenmekle hata mı ettim acaba.annemler istanbul dısına tatıle gıdıyorlar,oysa ben oturup evde sessizliği dinlemeliyim.yalnızlığın nöbetini tutuyorum sanki.işin kötü yanı eşim beni anlamıyor.kuruntu yaptıgımı yada deli oldugumu falan düşünüyor sanırım...

yeter artık hayat bana zindan olmaya devam edıyor...ne yandan baksan berbat bı hayat.çocuk olmak vardı.butun masumıyet orda saklı.çocukluga gerı donmek ıcın bı telkın olsa keske.hıc evlenmemiş,hıc buyumemıs olsam keske... sevmıyorum hayatı yaşamayı...