Akulina

Çok güzel yaa:)
Ben aslında kendi günlüğüme anneme itafen birşeyler yazıcaktım,iyi oldu burası buraya yazayım...

"Annecik,
Bu satırları büyük ihtimalle okuyacaksın,çünkü yılbaşından sonra sende değişim sürecini başlatıyorsun...Sende bu siteye gireceksin,günlüğün flnda olacak büyük ihtimalle...
Herşey bir 14 şubat sabahı başladı demi..O zamanlar sevgililer günü diye bir olayda yoktu...:)
Öyle şeyler yaşadıkki seninle,hep arkadaş gibi olduk...Hep en yakın arkadaşım...Çocukken yemek savaşımız,benim yememe inadım seninse zorla yedirme inadın,hangimiz galip geldi tabiki sen...Çocukken beraber büyüdük sanırım..Beraber çizgi film izler,oyun oynardık:)
Sonra ben büyüdüm,aileden nefret etme çağım başladı...Sen sürekli ders çalış,şunu yap bunu yap dedikçe,ben daha bir soğuyordum senden...Ve en sonundada konuşamaz olmuştuk...Karşı karşıya gelince genelde sen konuşurdun bende hiç cevap bile vermezdim...Ve bunu sonlandıran yine sen oldun...Benim kitap okuma sevgimi bilip,okudum kitapları okudun,dinlediğim müzikleri dinledin(yani metal müziği bile dinledin)..Beraber konuşma ortamı yaratacak herşeyi yaptın...
En önemliside beni ben olduğum için kabul ettin...Doğrularımla ve hatalarımla...Yalnışlarımla...Seninle gurur duyuyorum,gurur duyacağım bir evlat yetiştirmişim dedin...
Seninle yaptığım herşeyi seviyorum...Beraber kahve içmeyi,candan günlerinde kendimizden geçmeyi,sinema günlerini(yüzüklerin efendisini her sene bütün bir gün uyuşup seyretmeyi),bir kitabı okuyup heyecenlı heyecanlı anlatmanı ve kitabı okurken okuduğum izlenimini yaşamayı:),saatlerce siyaset konuşmayı,bilim ve parapsikoloji tartışmalarımızı ve senin bilimik'i(kardeşim)çileden çıkarmanı:),dikiş dikerken benim cadılığıma dayanamayıp "eee yeter artık,bak şimdi elimde kalacaksın"demeni:),gilmore kızlarının yaptığı aptalca şeyleri bizimde yapmamızı,kısacası her anımı seviyorum...
Senin dünyaya ve hayata karşı güçlü yanını çok takdir etmişimdir...Belkide aydınlanma sürecimdeki en büyük örneğim sen oldun...Hayatta eline ne aldınsa en iyi şekilde bırakman benim için örnek oldu...Yaşadıklarından ders aldım...
En önemliside en zor günlerimde sessizce hiç konuşmadan "ben sana demiştim"i demeden yanımda oldun,beni sarmaladın...
Bir annenin çocuğunu o şekilde,çağresiz,umutsuz,berbat ve sürekli ölümü düşünerek diplerde görmesi kadar kötü bir durum yokmuş...Bunu düşündükçe anladım...Sana bunları yaşattığım için çok üzgünüm...Belkide çok bencilce düşündüm...Hep kendimce baktım...
Ama artık o insan değilim...Dimdik ayaktayım,sapasağlamım,hayata en iyi şekilde bakabilecek güce sahibim...Mutluyum,huzurlu hissediyorum kendimi...Dopdolu hissediyorum...Günlerim eskisi gibi hepsinin aynısı değil,hergün yeni birşey öğreniyorum..Hergün yepyeni bir gün...Yani sana yakışacak bir evlat olma yolunda ilerliyorum...
Sende her ne kadar güçlü bir insanda olsan,hayatın değişecek...Dahada sağlamlaşacaksın...Olumlu yaşamayı öğreneceksin...Belki içinde çözüme ulaştıramadığın herşeyi çözümleyeceksin yakında...Bunları yapman için elimden gelen ne varsa yapacağım...
Annecik iyiki varsın...Dediğin gibi iyiki doğurmuşsun bizi...İyiki senin gibi muhteşem bir annem var...Seçme şansı verilseydi yine senin annem olmanı isterdim...Seni seviyorum "