hayalayaz

şamanım..zaten ne yaşadıysak kendimiz olmaya çalıştığımız için yaşadık...siyaha dikkat et..işin özünde, ailesinin kendisini koyduğu kaba sığmadığı için bugün, bu durumlara gelmiş...o kendisi olmaya çalıştıkça..kendi özbenliği olan mutluluğu ortaya çıkarmaya çalıştıkça, hayır, sen bizim dediğimiz gibi olmazsan mutlu olamazsın demişler, bizsiz mutlu olmana imkan yok...oda en sonunda buna inanmış...DEĞİŞİYORMUYUM, GELİŞİYORMUYUM..YOKSA KENDİMİMİ KANDIRIYORUM DEMİŞ..bombası yakında patlar..hem değiştiğinin hemde geliştiğinin farkındalığını yaşaması çok yakın..içindeki mutluluk çiçeğinin yaprakları açmak üzere kıpırdıyor...benim yaşadığımda ..aynı şey... öğrenilmiş çaresizlik deniyor galiba...ben kendimden çoktaaan özür diledim, kendimi ve diğerlerini affetim...affedemediklerimi özgür bıraktım...bende ve kardeşimde açılan yaralar çok derin...bizi annemize verdi mahkeme ..seçmeyi bile bilemeyecek yaştaydık...anneanemizin evindeydik...orada bize yapılan kötülüğün farkına ilerleyen yaşımızda farkına vardık..hepsi öldüler...bize yaptıklarını bugün annemize anlatsak..mezarlarının üzerinde tepinir...o, çok sevdiği insanların..ve onunda sonu olur...en acı şekilde...
...yaralar çok derin biz bu yaralarla yaşamaya alıştık..yaralarımızı kabul ettik..halacığım sarmaya çalıştı yaralarımızı sonradan ama oda çok erken gitti....ama annemin bunları bilmeden kaşıması..halen daha canımızı acıtıyor...canımı acıtan..sevgisizliği veya onun benmerkezciliği değil.ondan gördüğüm sevgi beni memnun ediyor ama benim vazgeçemeyeceğim bir şey değil...ben kendimi seviyorum..kendimi onaylıyorum..kendi içimdeki mutluluğun kaynağından doya doya besleniyorum...ama dediğim gibi..koruma kalkanımın zorlanmasına tahammülüm yok...ben herkese uyum sağlamaya anlayış göstermeye hazırım...ama benim koruma kalkanımı delmeye kalkanı anında dışarı atmaya hazırım..uygulamada zorlandığım doğru..en azından bir müddet bocalıyorum..ama bocalamayı bırakacağım günlerde yakındır...ben beni engelleyen setleri yıktım..köprüleri attım...buradan öteye başka köy yok...benim köyümde mutluluk pınarları çağlıyor...insanoğlu iyiye çabuk alışırda, alıştığını geç kabul eder...annemde henüz burada yaşadığı huzurun kendisine ne kadar iyi geldiğini kabul etmek istemiyor..cengaver ruhlu kadın...savaşarak mutlu olacağına inanmış...ezilmemek için ezmiş...hele bir gitsin...gerçi temelli gitmeyeceğini çoktan deklare etti..ama gidecek..özgür kaldığını hissettiği ortamda düşünecek ve analizlerini yapacak..bazı insanlarla yaptığımız anlaşmalar birimizden biri ötealeme gidinceye kadar sürüyor..benim annemle yaptığım anlaşmanın içeriğide böyle herhalde..birbirimizin büyümesine yardımcı olmak...pek tercih ettiğim..tarz değil ama kabullenmekten başka seçenek yok gibi görünüyor... büyümemizde bize yardım eden herkese saygılı sevgiler...