Ölmüş insanların yokluğunu hissetmenin çaresi nedir ?

[Eğlenceli]

Son zamanlarda bu hissi sıkça yaşıyorum. Günlük hayatımın ilgisiz bir anında eskiden yaşıyor olan ama şu an hayatta olmayan sevdiğim kişiler aklıma düşüveriyor. bu durumu ilk önce sevgiyle ve gülümsemeyle karşılıyorum. o insanı hatırlamış olmam ve hala sevgi duyabiliyor olmam ilk an mutluluk veriyor. ama sonrasında o kişinin artık bu dünya üzerinde olmayışını hatırladığımda sonradan hüzün kaplıyor.

işin garibi bu duyguları yaşadığım bu ölmüş insanların aileden veya akrabadan olması yada gerçek hayatımda hiç tanımadığım halde hayatımda bir şekilde yer etmiş gönlümde taht kurmuş olan sanatçı yada vesaire gibi halkın tanıdığı kişiler olması da farketmiyor.
Hepsi için aynı şeyleri hissediyorum ve bu durum beni yoruyor ve üzüyor. Hatta bazen yaşama sevincimden uzaklaştırabiliyor. Bütün sevdiğim insanlar, kitlelere ilham vermiş insanları büyük ölçüde etkilemiş insanlar orada diye düşünüp burada pek sevecek kimse kalmadığını düşünüp üzülüyorum. Bazı insanların yerini şu anki yaşayan insanlardan herhangi birisi dolduramıyor benim için. şu an yaşamımda önemli sayabileceğim kişiler elimin parmak sayısını geçmiyor. ailem olarak 3 kişiyi saysam, müzik dünyasından sanatçı veya grup olarak da şu an tutunabildiğim 1-2 isim var. ancak bunlar bana sayı olarak ve hissettiğim sevgi yoğunluğu olarak yetmiyor.Geçmiş yıllarda yıllarca severek dinlediğim isimlerin çoğu hayatta değil veya gruplar dağılma kararı alıp müzik hayatlarına son verdiler. Bazı akrabalarım, en sevdiğim dayım da hayatta değil.
işin tuhaf tarafı hayattayken o kadar da üzerine düşmediğim çocukluğumda denk gelince öylesine dinlediğim michael jackson u bile özlemekteyim. Halbuki o kadar da sevmezdim. Belki hayattayken değerini bilemedim ama yerini başkasının dolduramadığını görünce kıymetini anladım sanırım. sizce bu durumlardan nasıl kurtulabilirim. önerisi olan var mı ? hayatta olmayan kişiler gün içinde aklıma geldiklerinde ne yapmalıyım ki bir daha böyle kendimi yıpratıcı duygular içine girmeyeyim ? öneriniz var mı ?

[bumbada]

ölüm hayatın gerçeği , bilmediği için insanoğlu hep kötü gözle bakıyor .

yazdıklarını görünce direk montaigne'in kitabı geldi aklıma çıkardım bir kaç cümle yazacağım ordan .

Başımıza bir defa gelen şey büyük bir dert sayılmaz. Bir anda olup biten bir şey için bu kadar zaman korku çekmek akıl karı mıdır?

Kaç yüzyıl yaşarsanız yaşayın
Ölüm yine ebedi olacaktır .

Bizden önce geçmiş zamanları düşün .
Bizim için onlar yokmuş gibidir .

Ölümü kabullen bence .

[Eğlenceli]

bumbada Nickli Üyeden Alıntı

ölüm hayatın gerçeği , bilmediği için insanoğlu hep kötü gözle bakıyor .

yazdıklarını görünce direk montaigne'in kitabı geldi aklıma çıkardım bir kaç cümle yazacağım ordan .

Başımıza bir defa gelen şey büyük bir dert sayılmaz. Bir anda olup biten bir şey için bu kadar zaman korku çekmek akıl karı mıdır?

Kaç yüzyıl yaşarsanız yaşayın
Ölüm yine ebedi olacaktır .

Bizden önce geçmiş zamanları düşün .
Bizim için onlar yokmuş gibidir .

Ölümü kabullen bence .

yorumunuz için teşekkür ederim.
ama benim derdim ölüm korkusu değil. sanırım yanlış anladınız.
benim derdim ölmüş olan insanların yokluğunu hissedip özlüyor olmam ve günlük hayatta aklıma geldiklerinde acı çekiyor olmam.
bu sanırım şu an hayatta olan insanlara o ölmüş olan kişilere duyduğum sevgi kadar sevgi duyamamaktan ileri geliyor olabilir. bilemiyorum. Belki de o ölmüş olan insanları şimdiki yaşayan insanlara göre daha nitelikli ve kaliteli buluyor olmamdan da kaynaklı olabilir. mesela atıyorum, bugüne kadar müzik alanında tarihe damgasını vurmuş çok sanatçı vardı. Çoğu öldüler. şimdi ise yarın bu şekilde anılacak nitelikte sanatçı göremiyorum. Ölenlerin arkasından açılan boşluklar doldurulamadığı için zaman ilerledikçe icraatı yapılan şeylerdeki kalite de düşüyor. Şu anki güncel müziğe kim kaliteli diyebilir ?bu gibi şeyler üzüyor beni. Bazı insanların hayatımızdaki yeri bir başkası tarafından doldurulamıyor. dünyada bu tür insanların azalması ve devamının gelmemesi benim derdim. zaman ve çağ ilerledikçe tutunacak dallar azalıyor hissindeyim. yani gitmiş olanlara üzülmekten yaşıyor olanlara sevinemiyorum.

[yeni bir hayat]

Merhaba Eğlenceli;

Durumun benimkinden biraz farklı.Daha doğrusu telkin dinlemeden önceki halimden..

Kaybettiğim insanlar değil de,yanımda olan yaşayan insanları kaybetmek,onların ölümlerinin düşüncesi beni çok endişelendirirdi..Bu durum rüyalarımı da etkiliyordu.Çocuklarımı ellerimle gömüp eve üzgün bir şekilde döndüğümü görürdüm rüyalarımda.Kardeşimin cenazesine yetişememişim falan.Sabah toprak kokusuyla uyanırdım ve birkaç gün o koku burnumdan gitmezdi.Çocuklarımı babaları ölürse nasıl yalnız büyütürüm endişesi..Ünlülerin ölümleri de aynı şekilde üzerdi beni, birkaç gün o üzüntüyü yaşardım..

Telkin dinlemeye başladıktan sonra bu ruh halim kalkmış olacak ki bu tür rüyalar görmez oldum.Ki,çok sık görürdüm ve uyumak istemezdim.4 yıldır görmüyorum neredeyse..Bu güzel bir sonuç benim için.Geçenlerde elimde büyüttüğüm kedimin komşumun arabası ile ezilmiş olduğunu gördüm.Ve tek bir gözyaşı dökmedim.İçimde buruk bir his oldu sadece o kadar.Eskiden olsa çok ağlar,kendimi hırpalardım.Kaza ile insanlar da ölüyor..Yaşam ne kadar normal ise,ölüm de öyle.Hayatın bir gerçeği.

Telkin dinliyor musun bilmiyorum,sana istikrarla dinlemeni öneririm.Ve bu süreçte kendini gözlemlemeni,farkındalığını artırmanı.Olumlu etkilerini göreceğine inanıyorum..

Sevgilerimle..