[Umutlu]

MUTLULUK...

Hayatımda ilk önce "sevmeyi" öğrendim çünkü sevdikçe kendimi hissettiğimi gördüm.

"Affetmenin" ne olduğunu anladım ve affetmenin aslında yeni insanlar kazandırdığını gördüm. Bir gün geçmişime baktığımda "pişmanlığımdan" üzülmediğimi gördüm, bunları ben yaşadım çünkü..

Birisini "hatırlamanın" ufak bir telefon görüşmesi kadar basit olduğunu biliyorum artık.

Aslında "bana değer veren insanların" çok yakınımda olduğunu fakat gözlerimin hep uzaklarda olduğunu anladım.

Birisini kırdıktan sonra "özür dilemenin" aslında beni ben yaptığını anladım.

"Sen benim için önemlisin" cümlesinin verilebilecek en büyük hediye olduğunu buldum.

Bir yerden sonra "kelimelerin" mana ifade etmediğini biliyorum.

Sahilde yürür ve düşünürken birinin de beni "düşündüğü" duygusu beni sevindiriyor.

"Mutlu olmanın" bir kedinin güzel bir anını yakalamak kadar basit oldugunu anladım.

"Kaçırdığım fırsatların" aslında bana yeni fırsatlar yarattığını gördüm. Yıldızların benim için parladığını görmeyen gözlerimin, gün geldi "hayatımdan kayan yıldızların" gömüldüğü maziyi unutması gerektiğini anladım.

"Gözlerin" kelimelerden daha önemli olduğunu ve yalan söyleyemediklerini biliyorum.

"Hayatımda yanımda görmek istediklerimi" yanımda göreceğim, çünkü onların bana değer verdiklerini biliyorum.

"Telefonun tuşlarına" üzüntünün, mutluluğun, yıkıntının sığdığını gördüm.

Yaşamın yaşamaya değer olduğunu ve istersem mutlu olacağımı öğrendim!...