[Işıklı yol]

" ben aileme arkadaşlarima BENİM EKSİKLERİMİ SÖYLEYİNKİ DÜZELTEYİM dedim yani eksikliklerimi söylemelerini istedim bundan pişman değilim herzaman söylesinler ama kendimi düzeltmeye çalişip düzeltemeyince delleniyorum hayatim batiyor kendimden nefret ediyorum"
Zaten sana etrafında güzel şeyler söylemeyen insanlar varken. Zaten insanlar seni üzüp duruyorken, zaten sen bir sürü şeyle baş etmeye çalışıyorken, bunun sana ne faydası olur ki ? Bu seni daha da dibe çeker, bence sen önce kendinle barışmalısın. Sonrasında hayat senin için kolaylaşır durur ve sen çok daha sakin mutlu ve huzurlu olursun. Mesela sana şöyle bir örnek verebilirim. Benim annem beni daima yıkıcı eleştirir. Öyle ki sanki ben de hiç bir güzel şey yokmuş gibi. Ben başkalarının yanındayken, sakin, huzurlu ve konuşkanımdır. Fakat annem yanımdayken, ne diyeceğimi bilemem, saçmalarım, söylemekten çekinirim. Bilirim ki mutlaka bir kusur bulacak ve yine beni kıracak sözleriyle, eleştirecek. Öyle ki beğendiği sözlerimi de şöyle yerin dibine batırır. " Nasılda kandırıyor insanları, boşuna dememişler hocanın dediğini yap da yaptığını yapma. Bunu duyanda bi şey zanneder." (Hoca değilim ben sadece bir benzetme bu)