[tolgaasya]

Halinden memnun olmayan bir taş ustası varmış.Gün boyu koca koca kayalara şekiller verirmiş.Ama mutsuzmuş. Aldığı ücret ve yaptığı işi beğenmiyormuş,daha iyi bir yaşam özlemi içinde imiş.

Bir gün gene kavurucu güneşin altında çalışırken “keşke” demiş “güneş gibi güçlü olsam, o zaman çok mutlu olurdum”, ve sözünü bitirir... bitirmez güneş oluvermiş. Çok şaşırmış ama kendini iyi hissetmiş, başlamış dünyayı ısıtmaya, derken bir süre sonra hava bulutlanmış ve ışınlarını dünyaya ulaştıramaz olmuş.

”Ah “ ,demiş “keşke bulut olsam”, çünkü o daha güçlüymüş. Ve bir anda bulut olmuş, her yeri örtmüş doyasıya. Ama çok uzun sürmemiş mutluluğu. Başlamış yağmur olup yağmaya. Önceleri hoşuna gitmediyse de bu durum,sonradan hoşuna gitmiş.Akıp gidiyor,karşısına ne gelirse önüne katıp sürüklüyormuş.Çok hoşuna gitmiş bu durum. Derken sular,en sonunda kayalara gelmiş dayanmış,kayaları geçemez olmuş ve “ah”,demiş keşke bu kayalar kadar güçlü olabilsem ,ne güzel olurdu,ve hemen kaya oluvermiş.

Çok mutlu olmuş,bütün heybetiyle kasılmaya başlamış ki ,elinde keskisi bir taş ustası gelmiş ve başlamış kayayı parçalamaya. Adam panik içinde, “ya ,bu taş ustası benden güçlü,şuraya bak beni parçalıyor,ben bir şey yapamıyorum,keşke gene taş ustası olabilsem”, demiş ve bir anda elinde keski bir kayanın başında buluvermiş kendini ve bir daha hiç mutsuz olmamış.