[tolgaasya]

Hayatı aceleye getirmeden, yudum yudum yaşamak gerekiyor. İnsanların birbirini anlamamasının, dinlememesinin temel sebebi acelecilik olabilir beklide. Çabuk işe git, hemen şu işi bitir, hemen buraya yetiş, koş, acele et, okula git, ödevi bitir, vs.vs.vs. Günümüzde neredeyse koşturmadan bir günümüz geçmiyor. Aceleci olmak bizim yüzeysel düşünmemize sebep oluyor. Acele etmek hayatı kaçırmamıza neden oluyor.

[aşk kırıntısı]

zamana karşı savaşıyoruz dediğiniz gibi acele etmek yani sabredememek ...

[tolgaasya]

aşk kırıntısı Nickli Üyeden Alıntı

aslında nefes aldığımız her an:ümit-mucize-başarı-mutluluk
biz insanoğlu farkında değiliz...
yaşanılan an ...bizi biz yapar ,bizi özel kılar....
teşekkürler tolga bey...

Kesinlikle katılıyorum, güzel özetlemişsiniz. Mutlu olmak için, haftasonunu, yaz tatilini ya da emekli olmayı beklememize gerek yok.

Selamlar.

[aşk kırıntısı]

merhaba Tolga Bey,
sizinle tükettiğimiz <an> hakkında paylaşımlarda bulunuyoruz...
ben mesajımda her an bizi özel yapar demiştim ..
bu anlar bazen o kadar üzücü oluyor ki ...

bugün işimde giden sorunlar beni yedi bitirdi.
demin siteye girip bakınıyordum ...sonra sizin cevabınızı gördüm...durup düşünüyorum deminden beri..yine geri döndüremiyeceğim anlarımı mahvediyorum üzülerek...

ben bugünü mahvetmiycem dedim ve mutluluk planları kuruyorum kafamda ...şükür ve iyi dileklerimi yolluyorum içimden hayata...

bugün parçalı bulutlu olmamalı
teşekkür ederim yeniden ...

[elccy]

Bugünü yaşamalı insan,dünü yada yarını değil,anı,şimdiyi yaşamalı,ona konsantre olmalı..ama dediğiniz gibi etkenler,düşünceler engelliyor yada amacımızdan şaşırtıyor bizi..oysa şu an yazdığım şuyazıya konsantre olmalıyım,iyi bir mesaj vermeliyim ve doğuracağı sonuçlardan memenun olmaya konsantre olmalıyım,ama bir sonraki yazıyı kim yazdı,ne kaparım,ne gelişimime yardımcı olur diye aklımdan geçen düşünceler fırtınasına takılmamak elde değil... şşşt dağılın,yazımı yazmalı ve mesajımı vermeliyim...evet nerde kaldık,şimdiyi yaşa,derdi tasayı ,gelecek ,dün tasasını al aşağıya... harika oldu... bayıldım ....

[tolgaasya]

aşk kırıntısı Nickli Üyeden Alıntı

aslında nefes aldığımız her an:ümit-mucize-başarı-mutluluk

biz insanoğlu farkında değiliz...

yaşanılan an ...bizi biz yapar ,bizi özel kılar....

teşekkürler tolga bey...

Evet, hayat tam anlamıyla bir mucize. Farkında olmak dileğiyle...

[planner]

tolgaasya Nickli Üyeden Alıntı

Hayatı aceleye getirmeden, yudum yudum yaşamak gerekiyor. İnsanların birbirini anlamamasının, dinlememesinin temel sebebi acelecilik olabilir beklide. Çabuk işe git, hemen şu işi bitir, hemen buraya yetiş, koş, acele et, okula git, ödevi bitir, vs.vs.vs. Günümüzde neredeyse koşturmadan bir günümüz geçmiyor. Aceleci olmak bizim yüzeysel düşünmemize sebep oluyor. Acele etmek hayatı kaçırmamıza neden oluyor.

Evet haklısınız, aceleciliğimiz her şeyi mahvediyor. Hiçbir şeyi hakkıyla yapamıyoruz bu yüzden. Oysa biz acele etsek de zaman geçecek etmesek de. Hiçbir şey sonsuza kadar devam etmiyor ki... Doğum ve ölüm en güzel örnek. Her başlayışın bir sonu var. Ama bunları bilmek de yetmiyor işte. :)

Hayatı gerçekten yaşayabilmek dileklerimle, sevgiyle kalın.

Teşekkürler.

[dimi_mell]

Çok zaman önceydi. O kadar zaman önceydi ki zaman diye bir şey yoktu.
İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı.
Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı.
Derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan.
Bir parçasına dün dedi, diğer parcasına bugün, öteki parçasına da yarın.
Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugünü unuttu.
Dünü düsünüp pişman oldu, yarını düşünüp telaşlandı; ama işin ilginç tarafı
tüm telaş ve pişmanlıkları güneş doğup batıncaya kadar yaşadı. Farkında
olmadan rezil etti bu gününü.
Oysa yarın, bugüne dün diyor, dünde bu gün için yarın diyordu.
Bir türlü beceremedi. Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı.
Bu günü eline yüzüne bulaştırdı... Mutsuz oldu insan.
Ve ne gariptir ki yarının telaşı da, dünün pişmanlığını da hep bugün yaşadı;
ama bugünü hiç yaşayamadı.

[tolgaasya]

dimi_mell Nickli Üyeden Alıntı

Çok zaman önceydi. O kadar zaman önceydi ki zaman diye bir şey yoktu.
İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı.
Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı.
Derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan.
Bir parçasına dün dedi, diğer parcasına bugün, öteki parçasına da yarın.
Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugünü unuttu.
Dünü düsünüp pişman oldu, yarını düşünüp telaşlandı; ama işin ilginç tarafı
tüm telaş ve pişmanlıkları güneş doğup batıncaya kadar yaşadı. Farkında
olmadan rezil etti bu gününü.
Oysa yarın, bugüne dün diyor, dünde bu gün için yarın diyordu.
Bir türlü beceremedi. Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı.
Bu günü eline yüzüne bulaştırdı... Mutsuz oldu insan.
Ve ne gariptir ki yarının telaşı da, dünün pişmanlığını da hep bugün yaşadı;
ama bugünü hiç yaşayamadı.

Çok güzel yazmışsınız, elinize sağlık, teşekkürler.