[sweeet]

Ne zaman seçsen sonuç neden acı olur?..
Çünkü seçmek hayatı böler: Bir şeyin kesilip atılması gerekir.
Bütünü kabullenmezsin
Bütünün içinde bir şeyi kabul eder, diğerini reddedersin, seçimin anlamı budur.
Ve yaşam bir bütünlüktür.
Bir şeyi seçip diğerini reddersen, reddettiğin sana döner, çünkü yaşam bölünemez.
Ve senin reddettiğin, sırf reddettiğin için, üzerinde büyük güç sahibi bir şey olur.
Ondan gerçekten korkarsın.

Hiçbir şey reddedilemez. Ancak ona karşı gözlerini kapatabilirsin. Yalnızca kaçabilirsin.
Ona dikkat etmekten kaçınabilirsin, ama o daima orada gizlidir, kendini göstermeyi beklemektedir.
Bu yüzden, eğer acıyı reddedersen.
.. Acıyı seçmeyeceğini söylersen...
O zaman incelikli bir şekilde seçmiş olursun onu. Artık o hep çevrende olur... İlk şey.

Yaşam bir bütündür... İlk şey ve yaşam bir değişimdir... İkinci şey.
Bunlar temel gerçeklerdir. Hayatı bölemezsin.

İkinci olarak: Hiçbir şey durağan değildir, hiçbir şey olamaz.
Bu yüzden, "Acı çekmeyeceğim. Mutlu bir yaşam tarzı seçeceğim." dediğinde mutluluğa tutunursun.
Ve bir şeye tutunduğun zaman, onu istediğin zaman, onun kalıcı olmasını dilersin.
Ve hayatta hiçbir şey kalıcı olamaz. Yaşam bir akıştır.

Bu yüzden mutluluğa tutunduğun zaman yine acı yaratırsın,
çünkü bu mutluluk geçecektir; hiçbir şey kalıcı değildir.
Yaşam bir ırmaktır ve sen ırmağa tutunduğun an,
hayal kırıklığına uğrayacağın bir durum yaratmış olursun,
çünkü ırmak hareket edecektir.
Eninde sonunda ırmağın çok uzaklara gittiğini göreceksin.
Artık seninle değildir: Ellerin boştur ve yüreğin hayal kırıklığı doludur.

Mutluluğa tutunursan, mutluluk anları olur, ama onlar gelip geçer.
Yaşam bir akıştır.
Burada, senin dışında hiçbir şey kalıcı olamaz.
Burada, senin dışında hiçbir şey ebedi değildir ve eğer
değişen bir şeye tutunursan, gittiği zaman acı çekersin.
Ve yalnızca gittiği zaman acı çekmezsin;
eğer zihninde tutunma varsa, o buradayken de zevk alamazsın,
çünkü daima onu kaybetmekten korkuyor olursun.

Tutunursan fırsatları da kaçırırsın.
Daha sonra acı çekeceksin ve şu anda zevk alamıyorsun, çünkü korku hemen köşe başında...
Eninde sonunda gidecek.
Evine gelen bir konuk gibi: Onun konuk olduğunu ve yarın sabah gideceğini biliyorsun.
Gelecek yüzünden acı çekmeye başlarsın... Yarın sabah gidecek...
Ve o acı, o ıstırap şu anda gelir. Konuk evindeyken mutlu olamazsın.
Konuk seninleyken mutlu olamazsın, çünkü sen şimdiden, yarm sabah gideceğini düşünerek endişe ve acı yaşıyorsun.
Bu yüzden o buradayken mutlu olmuyorsun ve gittiği zaman mutsuz olacaksın.
Olan da budur işte.

İlk şey: Yaşam bölünemez. Bölersen, ancak o zaman seçebilirsin.
Ve seçtiğin şey bir akıştır... Eninde sonunda gidecektir...
Ve inkâr ettiğin sana dönecektir; ondan kaçamazsın.
"Ben yalnızca gündüzleri yaşayacağım ve gecelerden kaçınacağım." diyemezsin.
"Ben yalnızca içime çektiğim nefesle yaşayacağım ve nefes vermekten kaçınacağım." diyemezsin.

Yaşam zıtların ritmidir. Nefes alır, nefes verirsin-.
Bu iki zıt arasında... Aldığın ve verdiğin... Sen var olursun.
Acı vardır, mutluluk vardır.
Mutluluk tıpkı aldığın nefes gibidir, acı tıpkı verdiğin nefes gibidir ya da gündüz ve gece gibi...
Zıtların ritmi. "Ben yalnızca mutluyken yaşayacağım.
Mutlu değilken yaşamayacağım." diyemezsin.
Bu tavrı takınabilirsin, ama bu tavır senin daha da fazla acı çekmene sebep olur.

Kimse acıyı seçmez, unutma.
İnsanın neden acı çekmeyi seçtiğini soruyorsun.
Kimse acı çekmeyi seçmez.
Sen acı çekmeyi seçmedin, mutlu olmayı seçtin, hem de kuvvetle seçtin.
Mutlu olmak için her şeyi yapıyorsun ve acı çekmenin, mutlu olmamanın sebebi de bu.

[sweeet]

O zaman ne yapmalı?

Hayatın bütün olduğunu hatırla. Seçemezsin...
Yaşamın tamamı yaşanmalıdır.
Mutluluk anları olacaktır ve acı anları olacaktır ve ikisi de yaşanmalıdır; seçemezsin.
Çünkü yaşam ikisi birdendir...
Aksi halde ritim kaybolur ve ritimsiz yaşam olmaz.

Müzik gibidir. Bir müzik duyarsın:
Notalar, sesler var ve her sesten sonra bir sessizlik, bir boşluk var.
O boşluk sayesinde, o sessizlik ve ses sayesinde...
Çünkü ikisi birbirine zıttır...
Müzik yaratılır. "Ben yalnızca sesleri seçeceğim, boşlukları istemiyorum." dersen müzik olmaz.
Tekdüze bir şey olur, ölü olur.
O boşluklar sese yaşam verir.
Hayatın güzelliği budur işte... Yaşam zıtlıklarla var olur.
Ses ve sessizlik, ses ve sessizlik...
Bu müzik yaratır, ritim yaratır.
Yaşamda da aynısı geçerlidir. Acı ve mutluluk iki zıt olgudur. Seçemezsin.

Seçersen kurban olursun; acı çekersin.
Bu zıtların bütünlüğünün ve hayatın nasıl işlediğinin farkına varırsan seçmezsin...
İlk şey. Ve seçmediğin zaman tutunmaya gerek olmaz, tutunmanın anlamı olmaz.
Acı geldiği zaman acıdan zevk alırsın ve mutluluk geldiği zaman mutluluktan zevk alırsın.
Konuk evdeyken ondan zevk alırsın, gittiği zaman acıdan, yokluktan, ıstıraptan zevk alırsın.
Ben, ikisinden de zevk al diyorum.
Bilgelik yolu budur: İkisinden de zevk al, seçme.
Ne gelirse kabullenin. Bu senin kaderindir, hayat böyledir ve bu konuda hiçbir şey yapılamaz.

Bu tavrı takınırsan, seçim olmaz. Seçimsiz olursun.
Ve seçimsiz olduğunda kendinin farkına varırsın,
çünkü artık mutluluğun ne olacağı hakkında endişelenmezsin, bu yüzden dışa gitmezsin.

Çevrende ne olacağı hakkında endişelenmezsin.
Ne olursa olsun zevk alırsın, onu yaşarsın, ondan geçersin, onu tecrübe edersin
ve ondan bir şey kazanırsın, çünkü her deneyim bilincin genişlemesidir.

Hiç acı olmasa, fakirleşmiş sayılırsın, çünkü acı sana derinlik verir.
Acı çekmemiş bir adam hep yüzeyde kalır.
Acı sana derinlik verir.
Gerçekten de, hiç acı olmasa tuzsuz olursun.
Bir hiç olursun, yalnızca can sıkıcı bir olgu olursun.
Acı sana bir ton, bir keskinlik verir.
Sana, ancak acının verebileceği, mutluluğun veremeyeceği bir nitelik gelir.
Daima' mutluluk içinde, rahat içinde kalmış, hiç acı çekmemiş birinin tonu olmaz.
Yalnızca bir varlık yığını. Derinliği olmazdı.
Gerçekte, yüreği olmazdı. Yürek acıyla yaratılır; acıyla evrimleşirsin.

Bir insan yalnızca acı çekmişse, hiç mutluluğu tanımamışsa,
o zaman da zengin olmaz, çünkü zenginlik zıt- lardan gelir.
Zıtlar arasında ne kadar hareket edersen, o kadar yükseğe, o kadar derine evrimleşirsin.
Yalnızca acı çekmiş biri köle olur.
Hiçbir mutlu an tanımamış biri gerçekte canlı olmaz.
Hayvan olur; yalnızca bir şekilde var oluyor olur.
Şiir olmaz, yüreğinde şarkı olmaz, gözlerinde umut olmaz.
Kötümserlik varoluşunda yerleşir.
Mücadele olmaz, macera olmaz. Hareket etmez.
Yalnızca durgun bir bilinç göleti olur ve durgun bir bilinç göleti bilinç değildir...
Yavaş yavaş bilinçsiz olur. İşte bu yüzden, eğer çok fazla acı varsa bilincini kaybedersin.

[sweeet]

Yani yalnızca mutluluğun fazla faydası olmaz, çünkü meydan okuma olmaz.
Yalnızca acı fazla büyüme sağlamaz,
çünkü mücadele edecek, umacak, düşleyecek hiçbir şey olmaz; fantazi olmaz.
İkisine de ihtiyaç vardır ve yaşam ikisinin arasında çok narin bir gerilim, çok ince bir gerilim olarak vardır.

Bunu anlıyorsan seçme.
O zaman hayatın nasıl işlediğini, hayatın nasıl olduğunu bilirsin.
Yolu budur, yaşam böyledir...
Mutluluktan geçer, acıdan geçer ve sana bir ton verir, sana anlam, derinlik verir.
Bu yüzden ikisi de iyidir.

İkisi de iyidir, diyorum. İkisi arasında seçim yap demiyorum...
İkisi de iyidir, seçim yapma diyorum.
Daha çok, ikisinden de zevk al; daha çok, ikisinin olmasına da izin ver.
Dirençsizce var ol. Birine tutunma, diğerine direnme.

Bırak düsturun dirençsizlik olsun: Hayata direnmeyeceğim.
Hayat bana ne verirse versin almaya hazır olacağım, açık olacağım ve ondan zevk alacağım.
Geceler de iyi ve güzeldir ve acının kendine has bir güzelliği vardır.
Hiçbir mutlulukta o güzellik olamaz.
Karanlığın kendi güzelliği, gündüzün kendi güzelliği vardır.
Karşılaştırmak mümkün değildir ve seçim yoktur.
İkisi de kendi boyutları içinde çalışır.

Bu bilinç içinde doğduğu an, seçmezsin.
Sen yalnızca tanık olursun ve zevk alırsın...
Bu seçimsizlik mutluluk olur.
Bu seçimsizlik mutluluk olur.
Mutluluk acının tersi değildir; mutluluk her şeye senin getirebileceğin bir niteliktir... Acıya bile.
Bir buda acı çekemez, ama bu acının onun başına gelmediği anlamına gelmez.
Hatırla, senin başına ne kadar acı geliyorsa
Buda'nın başına da o kadar acı gelir,
ama o acı çekemez, çünkü o acıdan zevk alma sanatını bilir.
O acı çekemez, çünkü mutlu kalır.
Acıda bile bayram halinde, meditasyon halinde,
canlı, zevk alır durumda, açık, dirençsiz kalır.
Acı onun başına gelir, ama ona dokunamaz.
Acı gelir ve gider, tıpkı alınıp verilen nefes gibi.
O kendisi olarak kalır. Acı onu bir kenara itemez.
Acı onu deviremez. Hiçbir şey deviremez onu...
Ne acı, ne mutluluk.

[sweeet]

Sen bir sarkaç gibi varsın: Her şey seni ittiriyor... Her şey.
Gerçekten mutlu bile olamıyorsun, çünkü mutluluk da seni öldürebilir.
Öylesine dalıyorsun ona.

Hatırlıyorum, bir kez fakir bir okul öğretmenine oldu...
Çok yaşlı, fakir, emekli olmuş bir adammış ve piyangoyu kazanmış.
Karısı korkmuş, şöyle düşünmüş:
"Bu yaşlı adama çok fazla gelir. Beş bin dolar ona çok fazla.
Beş dolar bile çok mutluluk veriyor, bu yüzden beş bin dolar onu öldürebilir."

Yakındaki kiliseye koşmuş ve rahibe gidip olanları anlatmış.
Demiş ki: "Yaşlı adam dışarıda, ama geri gelecek ve dönme zamanı yaklaştı,
bu yüzden bir şeyler yap...
Haber bile onu öldürmeye yeter!"

Rahip demiş ki: "Korkma. Ben insan zihnini ve nasıl işlediğini bilirim.
Psikolojisini bilirim. Ben gelirim."
Böylece rahip eve gelmiş. O geldiği an yaşlı adam da gelmiş ve rahip konuşmaya başlamış.
Demiş ki: "Diyelim ki piyangodan beş bin dolar kazandın... Ne yapardın?"

Yaşlı adam düşünmüş, taşınmış ve yanıt vermiş: "Paranın yarısını kiliseye verirdim."
Rahip düşüp ölmüş. Ona fazla gelmiş.

Mutluluk bile seni öldürebilir, çünkü işin içine o kadar çok dahil olursun ki...
Hiçbir şeyin dışında kalamazsın.
Acı ya da mutluluk, kapına ne gelirse, sen kendini öyle verirsin ki ayakların yerden kesilir.

Artık orada olmazsın. Eve bir esinti girer ve sen orada olmazsın.