[Muallim]

Bu tevâzu konusunda bir yerde güzel bir tesbit okumuştum buraya meâlen aktarayım:

"Bâzen tevâzu göstereceğim derken küfrân-ı nîmete (nîmeti inkâr etmeye) sapılabiliyor, bâzen tahdîs-i nîmet (nîmeti anlatmak) ise iftihâr oluyor. İkisi de zarardır. Bunun tek çâresi -ki ne küfrân-ı nîmet çıksın, ne de iftihar olsun- meziyet ve kemâlâtları açıktan söyleyip kabul etmek, fakat kendine mal etmeyerek, Mün'im-i Hakîkînin (Gerçek Nîmet Sâhibinin) nîmetlendirme eseri olarak göstermektir."

Meselâ zekî bir adama birisi "çok zekîsin" dese, o da "ne zekîsi, aptal adamın tekiyim" dese küfrân-ı nîmet olur.
İftihâr edercesine dese "Evet, çok zekîyim, bendeki zekâ kimde var, gösterin?". Bu da gurur olur.
Fakat "Elhamdülillâh zekîyim" dese ikisinden de kurtulmuş olur. Nîmet sâhibine teşekkür ederek anlatmış olur.