[üç_gömlek]

shamanic değerli yazın için sağol.
çocukları karanlıkta korkutmayın dedin ya kesinlikle doğru.çevremde çocuğunu böyle elinde tutmaya çalışan birini görünce nerdeyse kavga edecem onlarla.ben çektim çocuklarınıza çektirmeyin diye.
benim annem türlü yaratıklarla korkuturdu beni küçükken.ama kızmıyorum da yeterli eğitimleri yoktu,annem okuma-yazma bilmezdi.gece okulunda öğrendi okumayı birkaç yıl önce.o da bir cümleyi ancak bir dakikada okuyabilir.bir de benim de maşallahım vardı.biz iki kardeşiz.bir evi darmadağın ederdik hiç kimsenin çocukları aşık atamazdı bizim çocukluğumuzdaki yaramazlıklarımızla.

şimdi daima allaha şükrediyorum.bu kadar korkular yaşamışım normalde bir insan benim yaşadıklarımı yaşasaydı heralde çoktan akıl hastanesine yatırılmıştı.nlp ile ilgilendikten sonra da düzeldim şükürler olsun.

korkuyu düşündükçe artıyor korkum.şimdi de korkmaktan korkuyorum.aynı korkuları yaşamaktan.

bir de bana sorarsanız korkunun çok olması sevginin azlığından kaynaklanıyor.insanın içindeki sevgi çoğaldıkça korkusu azalıyor.öyle bir şey ki; insanın içinde sevgi denen şey olunca korkmak aklına bile gelmiyor.her ne sevgisi olursa olsun.insan,ağaç,hayvan,yeterki ilgimizi sürekli üstüne çekecek bir sevgi olsun.

12 yaşlarımdayken ibadet sevgisi vardı bende.bir defasında başka yaratık görmüştüm de sanki annemi görmüşüm gibi normal gelmişti bana.korkmanın "k" sı bile aklıma gelmemişti.sonra çevresel etkenlerden dolayı ibadetten uzaklaşınca herşeyden korkar oldum.türlü haller yaşamıştım.ağaçların dalları bile korkutuyordu beni bir dönem.nasıldır anlatılmaz.

inşallah demek istediklerimi anlatabilmişimdir.