Kendini Sevmek

Işıldayan Safir · 13-02-2011, 09:49 PM

Kendini Sevmek

Birden telefonumdaki mesaj dikkatimi çekti: İnsanlığın birinci kaidesi kendi hayatını erdemli bir şekilde kendine emanet olan bedenleri mümkün en yüksek verimiyle değerlendirmektir.

Bugün ayna karşında saçımı tararken gözlerim takıldı gözlerime. Birden fark ettim ki; göz kapaklarım inmişti gözlerimin üzerine. Farkında olmadan inen gözyaşlarımı hemen bir mendille sildim. Kızarak baktım aynadaki o ağlamaklı yüzüme… Değer miydi? Diye sordum kendime, bu kadar üzülmek de niye? Hemen giyindim, yürüyüşe çıktım. Hızlı hızlı yürürken, bir yandan da başladım yaşadıklarımı düşünmeye.

Hayatımın büyük çoğunluğunu, sadece etrafımı mutlu etmek adına geçirirken kendimi ne kadar ihmal etmiş olduğumu anladığımda, kendime bir söz vermiştim. Kendimi sevmeyi becermeliydim.

Evet sonuçta, kendimi daha çok düşünür oldum. Kendime zaman ayırabilmeyi öğrendim. Zaman yaratıp da, yapamadığım hobilerime yöneldim. Yalnız bırakmaya kıyamadığım kedilerimi bile bırakıp, onların bensiz bir süre kalabileceğini kabul edebildim. Yani; bana göre ben artık kendimi seven biriydim. Ama! Ben kendimi severken de herkesi sevmeye devam ettim. Ben; başkaları gibi bencilliği, kendini sevmenin arkasına gizlemedim.

Kendini sevmenin; ailen, arkadaş ve dostlarından uzak kalmak olmadığını bilebildim. İhtiyaç duyduklarında, koşup gideceğime dair güvenlerini asla yitirmedim. Bazı dostlarımın duyarlılığını da görmemezlikten gelip, onlara güvenmekten de hiç vazgeçmedim. Karşılıklı güvenmenin ne kadar güzel bir duygu olduğunu, nasıl sağlam dostluklar yaratabildiğini, "güven" denen bu ince çizginin nasıl kuvvetlenebildiğini, ancak beraber birlikte başarılabileceğini yaşayarak görebildim. İşte ben! Kendimi severken de, güvenilmekten hiç vazgeçilmedim. Ben; başkaları gibi aslında kendilerine olan güvensizliği, onlar gibi kendini sevmenin arkasına gizlemedim.

Ben ilk önce korkularımla yüzleştim. Onları yok saymak yerine, kabul ettim. Beni rahatsız eden şey her ne ise, onları bir bir içimden çıkarıp, kendime itiraf ettirdim. Ne beni bu korkuların içine sürükleyenlere, ne de bu korkuyu içinde besleyen kendime hiç sinirlenmedim. Direndim… Ve zamanla bu korkularımdan arınabildim. Çünkü! Kendimi sevmeyi öğrenmiştim. Ben! Kendimi sevmeye başladığımda, korkularımın üstesinden gelebilmiştim. Ben; diğerleri gibi halledemedikleri korkularını, kompleks yapıp kendini sevmenin arkasına gizlemedim.

Hayatımın büyük kısmını hep endişelerle geçirdim. Yaşadıklarımdan ötürü belki de sırf endişe etmeyi öğrenmiştim. Bu yüzden nice yaşadığım güzel şeyleri bir türlü görememiştim. Ne zaman kendi değerimi fark ettim… O zaman endişelerimin, sadece kuvvetimi yok ettiğini, gelecek günlerimde bana bir faydası olamayacağını keşfettim. Geçmiş asla değişmezdi… Ama; yaşadığım günleri de endişe duyarak ziyan etmemeliydim. İşte ben! Böylece kendimi sevebilmeyi öğrenebilmiştim. Ben, kendimi severken geçmişimi de silmedim. Ben; başkaları gibi, geçmişimi kendini sevmenin arkasına gizlemedim.

Sonuçta mutsuz olmama rağmen… Benim için hep; iyi bir kadın, iyi bir anne, iyi bir dost, iyi bir evlat, iyi bir eş ve sevgili dendiyse de! Tek denilmeyen… Kendimi sevdiğimdi. Sadece başkaları için yaşadığımı fark ettiğim de ise; sanırım bu benim yaşamımdaki en büyük eksikliğimdi. En büyük dileğimse; hem kendimi sevebilmek, hem de hep herkese aynı değeri vermekti. Ve de! Hem kendimi sevdim, hem de kendilerini sevmemi isteyenleri. Ama ben! Diğerleri gibi; başkalarını sevmekten vazgeçmeyi, hiç düşünmedim kendini sevmenin arkasına gizlemeyi.

Eve dönerken; benim üzülmeme neden olan (bir zamanlar dostum zannettiğim) kişinin, ne kadar aksini söylese de böylece kendini sevmediğini ve sözde bahanelerini bu iki kelime arkasına gizlediğini, nihayetinde sadece kendini kandırabildiğini fark edebildim. Bir kez daha düşündüm kendime olan sevgimi. Yeterliydi benim için… İçinde bencillik barındırmayan bu sevgi. Birden telefonumdaki mesaj dikkatimi çekti. "İnsanlığın birinci kaidesi kendi hayatını erdemli bir şekilde kendine emanet olan bedenleri mümkün en yüksek verimiyle değerlendirmektir."

Kimden gelmiş diye bakınırken mesaja; beni benim kadar tanıyan birinden gelen bir öğüt olduğunu görünce; sildim gözlerimdeki yaşları elimin tersiyle.

Ve dedim ki! İşte kendini sevmek bu kadar olabilir sadece. Azı kendine zarar, fazlası ise "kendini sevmek" değil… Olsa olsa hem kendini hem de başkalarını kandıran bir hikâye.

Kendimizi severken! İçinde; herkese de yetecek kadar sevgi dolu yürekler diliyorum.

Yazar: Gülay Kanarya

Kaynak: İndigo Dergisi