[gokmen goker]

' Okudugun kadar yazabilmek, yazabildigince yasamak isterdin.. Evetya haksiz da degilsin yanilmak noktasinda, tatlidir dilin cocuk ruhlum benim. Ya gerçek mi , dile ki diline bagli degil gokmen efendi, aksi halde yasam hic de bu kadar tatli olmazdi.' yasaminin edebi olmasi dilegiyle emel.

Emeklemekte An

Pişmanlıklarım; demir alır bir yelken,
bir başka limana
Biraz öncesinde, fırtınalar dilerken derinlerim.

Ve özlemlerim; belki bir başkası açmış yelken,
şimdiye kokunu taşır bu limana
Gidişlerini unutmuşçasına; sen oluverir uzaklarım.

Ve arınışım; çıra ışığında çığlık çığlığa parlayan;
ardın sıra
Hıçkırıklar dizen, henüz kapalı gözlerim.

Ve korkularım; terk etmiş olduğun ıssızlığı susturan,
aslı ‘kıyamadığımdan’ inadına
Nefesimin tınısında, yinelediğim sana özel sözlerim.

Ve sandığım; her defasında bitti diyerekten,
son bir ‘ yanılgı ’ daha
Hoş geldin, her zamanki utangaç bakışım.

Ve burukluğum; hoş gerçi suskun,
sabır gerek az daha
Dilimin varmadığı ‘hoşça kal’ bal böceğim.

Ve umudum; meçhulü yokluyorum duyudan yoksun,
Deryayı tattım, denizi görmek ne fayda
Utanma alıcı bak gözüme, ‘dokunuver’ özüme közüm.

Ya bilemediğim mi? gidemediğim ya da dönemediğin,
dedim ya sabır gerek az daha
Gaibe ait olan sır, ‘şimdilik’ ki minnettarım.

Meramım sen misin? Bak işte yanmakta şamdan,
ördüğüm gülücük yanı başında
Hadi bürün onu, ‘ emaneti ‘ teslimiyetim.

Ne o güzelim; yine çırılçıplak bakarsın,
yo yetmeli gayri ömrün kanadı ansıza
Yo yo! Ne hadime isyan, aldırma bana yarını beklerim..

Gökmen Göker = YMT