mesleğimiz doğrumu

[demetcool]

Doğan her birey özel, bir eşi daha olmayan, kozmik kimyanın yarattığı hücrelerinde sadece kendine özgü dna kombinasyonlarını barındıran, bu dünyaya öyle ya da böyle “bir şeyler” katmak için gönderilmiş bir yaşam formudur. Bu form içerisinde fiziksel ve ruhsal bir potpuri barındırır ve asla bir eşi daha yaratılamaz. En azından doğal olarak. Yaşayan her kişiliğin bu dünyadaki rolü tartışılmazdır. Önemli önemsiz diye bir sıralama kozmik bilinçte yoktur ve asla var olmamıştır. Kozmik bilinç ayrımları, kimlikleri, banka hesabını algılayamaz sadece kendi algoritması içinde görevlendirdiği enerjilerin işlerini tamamlamasını ister ve sona erince de kozmik bilinç havuzuna geri alır.

Tüm insanlığın inatla görmezden geldiği tek gerçek ise dünya üzerindeki yaşamlarımızda eşitliğin bir türlü algılanamamış olmasıdır. Tüm dinler, öğretiler, felsefi akımlar, bilgeler avaz avaz bu gerçeği bağırırken insanoğlu halen insanları kategoriye sokmuş ve bu tüm insanlık tarihi boyunca azala çoğala devam etmiştir. Basit bir devlet dairesinden, köşedeki bakkal alışverişine, sağlık sektöründen, finans dünyasına kadar yaşamın her yerinde bu ayrım açıkça ve netçe ifade edilmektedir. İnsanlar şiddetli bir şekilde ayırt edilmektedir ve bu ayrım nedeniyle kavgalar gürültüler hiç bitmemektedir. Parasal gerçekler tarihin hiçbir döneminde olmadığı kadar önem kazanmış artık yaşam sebebimiz haline gelmiştir. Böyle bir ortamın içerisinde kişisel çıkarların ve aç gözlülüğün getirdiği kavgalar nedeniyle insanoğlu derin bir toplumsal depresyona doğru hızla sürüklenmektedir ve bu histeri bizi yaşam amacımızdan, olmak istediklerimizden saptırmaktadır.

Yukarıda yazdıklarımı okudunuz. Hepsi bazen kabul edilmese de basit gerçeklerdir. İnsanoğlu kendi sonunu hazırlamaktadır. O yüzden bilinç düzeyi yüksek olan bireyler bu tarz yazıları okurken korkmakta hatta rahatsız olmaktadır.

İnsanoğlu için en önemli gerçek içinde taşıdığı enerjinin doğru bir şekilde yansımasını sağlayabilmektir. Bu enerji içerisinde, kabiliyet dediğimiz kendine özgü bir bilinci barındırır. Kimisi için bu bilinç çiçek yetiştirmek, kimisi için yazı yazmak, kimisi için ise insanları iyi yönetmektir. Kariyerinde iz bırakabilmiş insanların çoğunda bu farkındalık mevcuttur ve her türlü itiraza ve görüşe rağmen yollarından sapmamışlardır. Kariyer zorlu bir yoldur, tıpkı aşk hayatı gibi içinde acıları, ihaneti, saygıyı ve sevgiyi barındırır. Öyleyse neden kariyerlerimizi oluştururken istediklerimizi değil de toplumun kabul gördüklerini tercih ediyoruz? Cevap: Para için. Çünkü bazı işler diğerlerinden daha iyi gelir imkanı sunduğu için bazı kariyerler birbirini klonlayıp duruyor. Peki ya biz bu meslek için yaratılmamışsak ne olacak? Bir cerrah işini sevmeden yapıyorsa işine sevgi katamıyorsa önünde apaçık serilmiş çırpınıp duran bir kalp için ne hissedebilir ki? Hissetmiyorsa, robot misali yerine getirdiği görevine katmadığı ruhuyla o kalbi ne kadar tamir edebiliyor ki? Kalbiyle değil, beyniyle konuşan psikiyatrlar hastalarına nasıl yardım eder? Onlara sadece ilaç dünyasının kimyasal hediyelerini reçeteler ve geçici çözümler sağlar. Ya da bir türk telekom hizmetlisi işinin getirdiği tüm mutsuzlukları sizin işinizi geciktirerek, anlamsız bürokratik işlemlerin hızını iki kat azaltarak ve sizi kıvrım kıvrım kıvrandırarak sizden çıkarır. Bugüne kadar hep bu tarz mekanik mesleklerin özelikle de düşük maaşlı olan kesiminde bu duyguyu hep hissetmişimdir. Ta ki geçen ay bir Adsl görevlisinin çınlayan neşesini ve bana göz kırparak bıcır bıcır işini yaptığını görene kadar. Beş senedir aynı masada aynı işi hemen hemen aynı maaşla yapan bu insan tamamladığı her evrakla mutlu olduğunu söyledi bana. Deli filan herhalde dedim. Ama deli değildi. Sadece işini seviyordu. Benim işim de 10 dakika sürdü ve ilk defa bir devlet dairesinden gülerek çıktım. Hatta o kadar mutlu olmuşum ki köşedeki pastanede kendimi bir profiterolle ödüllendirdim. Sonuçta o yarattığı zincirle beni ve benden sonrakilere bir umut verdi. İşte insanoğlunun bu umuda çok ihtiyacı var artık.

Bunları üşenmeden yazdım çünkü kariyerlerimizi seçerken eşlerimizi seçtiğimizi kadar dikkatli davranmamız gerektiğini savunuyorum. Çocuklarımızı yetiştirirken de bizim değil onların istediği meslekleri seçmesi geleceğimiz için çok önemli. Eğitim sistemimizin acayip yönlendirmelerine rağmen bu konuda direnmeli, daha küçükten itibaren çocukların kabiliyetlerini yönlendirmeliyiz. Biz büyükler ise bilmeliyiz ki her an her şekilde istediğimiz meslekleri yapabiliriz. Para sıkıntısı çekmek elbette ki çok zor. Ama para içinde avuç avuç prozac içmektense az para ile evimin tozlarını kendim almayı tercih ederim. İnsanoğlu bu dünyada mutlu olmalıdır ve ancak mutlu olursa istediği başarıyı elde edebilir. Yanlış kariyerler yanlış hayatları ve de kozmik enerjiyi etkiliyor ve insanoğlu her gün biraz daha paranın esiri oluyor. Yaşama amaçlarımızı unutmayalım lütfen. Yapmak istemediklerimizi de yapmayalım. Yapmayalım ki çevremize kara bulutlar dağıtmaktan vazgeçelim. Biliyorum yazınca fazla pembe gözüküyor ama bir yerden de başlamalıyız diye düşünüyorum.

Ben Başbakan olmasam da olur. Zaten olsam da felaket olurdum… Sıra numarası bende!

[engilizce]

Çok güzel bir yazı Demet, eline yüreğine sağlık. "Ruh ikizi" konulu yazındaki düşüncelerine de katılıyorum. Eş ve iş seçimi mutluluğa giden yolda çok önemli iki adım. Bunları doğru yapabilmemiz için de kendimizi tanımamız, farkındalığımızı geliştirmemiz lazım. Meslek seçiminde eğitim sistemimiz, ebevenylerimizin bilinçsizliği, sosyo- ekonomik şartlar vb. gibi pek çok faktör doğru seçimler yapmamızı engellese de mutsuz olduğumuz bir işte çalışmaktansa riskleri göze alıp sıfırdan başlamaya cesaret edebilmeli ya da çok büyük adımlar olmasa da küçük çabalarla bunu değiştrimek için birşeyler yapmalıyız.
Ben "doğru insan"la 32 yaşımda tanıştım. Öncesinde sanki bile bile bir şekilde acı çekme olasılığımın yüksek olduğu kişileri seçiyor ve tekrarlanan hayal kırıklıkları yaşıyordum. Listemi tekrar gözden geçirdiğim, beni gerçekten neyin mutlu edeceğini anladığım, takıntılı isteklerimden vazgeçtiğim anda herşey hızla gelişti ve bir yıl sonrasında evliydim. Hala da çok mutluyuz Sevgiler...

[demetcool]

Sevgili smiliy face yazılarımı beğenmene sevındım.Ayrıca doğru ınsanla tanışıp onunla evlenmen de mutluluk verici.Darısı tüm doğru ınsanı arayanların başına (ben dahil)