[comte]

İyi günler. Daha önce bazı sorular sormuştum. Sürekli soruyorum ama yine sormak gereği hissettim. Benim bilinçaltımın oldukça dolu. Bunu biliyorum. İstediğim tarzda bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirmedim. Hala da bir çok sorun yaşıyorum içsel olarak. Kişisel gelişim ile ilgili bir çok kitap okudum. Bir çok doktora gittim. Kişisel gelişim kasetleri dinledim. Hocalara bile gittim. fakat hiç bir sonuç alamadım. Farklı ilaçlar kullandım. Hala da kullanıyorum. Düzenli olarak her gün hem de. Ama bilinçaltım o kadar dolu ki bir türlü rahatlayamıyorum. O kadar uğraştım ki bir taraftan da artık tiksindim diyebilirim. Bir süre ümidimi kestim. Hala da çok ümitli olduğum söylenemez. Ama sizin sitenizi keşfettim tesadüfen. Ve telkinleri indirdim 6 gündür de dinliyorum. Bana farklı bir terapi gibi geldi. Etkisini de gördüm. Rüyalarım o kadar berraklaştı ki. Her gün farklı rüyalar görüyorum ve artık kalktığımda bu rüyaları hatırlıyorum. Korkularımın bir şekilde açığa çıktığını düşünüyor ve biliyorum.

Duygularımı düşüncelerimi takip ediyorum. Dalgalanma dediğiniz durum zaten sürekli mevcut bende. Sabahları daha gergin, gece biraz rahatlamış, bazen çok sinirli ve agresif vs. Bunlar zaten benim yaşam tarzı haline geldi. İşte sorun da tam burada. O kadar yoruluyorum ki. Sürekli bu gelgitler beynimi ve bedenimi oldukça yoruyor. Sabah yataktan kalkmak adtea zulüm gibi geliyor. Dinlendiğim zaman ancak rahatlayabiliyorum. Beynime bir nevi hakim olamıyoırum. Düşünceler kemiriyor sanki beynimi. Başka şeylerle meşgul olmaya çalışıyorum ama konsantre bile olamıyorum. Son günlerde ağlama isteği gelip gidiyor sürekli. Merhamet duygularım kabardı sanki. Herkese her şeye en çokta kendime acıyorum. Ağlayamamak gibi bir rahatsızlığım da var ki bu da cabası. İşin en kötü tarafı ise neye elimi atsam kuruyor olması. Ne yapmaya kalksam geri tepiyor.Bir proje geliştiriyorum uygulamaya karar verip harekete geçiyorum ama mutlaka basamaklar halinde geri tepiyor. Başkasına ümitlenip tekrar harekete geçiyorum fakat o da diğerlerinden farklı olmuyor. Artık insan ümit etmeye korkuyor. O yüzden de herhangi bir iştah ve amaç da kalmıyor. Özel bir ilişki kuruyorum bir günde her şey bitmiş oluyor ve ortada kalıyorum. Arkadaşlarım ve dostluklarım aniden bitiyor. Burada eminim aklınıza benim çok agresif ve geçimsiz olduğum gelecektir. Bunu da sorguladım. Ama değil malesef ki değil. Ben herkese göre farklı davranan ve herkesle iyi geçinen biriyim. Beni tanıyıpta sevmeyen yoktur. Peki neden insanlar uzaklaşıyor, her yapmaya kalktığım şey patlak veriyor aniden bitiyor derseniz! İşin çıldırtıcı noktası da bu işte. Çözemediğim beni en çok üzen şey de bu işte. Yalnızlık ve çaresizlik, içsel bunalımlar... derken ortaya zevksiz ve mutsuz geçen bir hayat çıkıyor. Hiç mi güzel şeyler olmuyor. Tabiki oluyor ama uzun sürmüyor malesef.

Başkalarının doğuştan sahip olduğu bir çok şeye ben dua ile bile ulaşamıyorum. Biliyorum ortaya acıların çocuğu gibi bir manzara çıktı. Bunları neden yazdım bilemiyorum. Belki bunları sizinle paylaştığım için az sonra pişman olacağım ama olsun. En azından biraz da olsa derdimi anlatabilmenin rahatlığını hissettim. Belki de yine kısa süren bir umut bu. Normalde bunları paylaşmam ve anlatmam. Ama biraz hayat hikayemi anlatayım dedim. Umarım sıkılmadınız. (bu kadar şeyden sonra sıkılmaz mı insan :) ) Sorum da şuydu. Çok yorgun hissettiğim zamanlar ve sinirli olduğum zamanlar ağırlıkta. Bu bilinçaltından kaynaklanıyor elbette. Normal düşüncelerim yoruyor bir de bilinçaltı değişmeye başlıyor (umarım) onun etkisi. Bu ne kadar sürecek acaba. Ne zaman hayat dolu bir insan olacağım Bunu bilmek zor elbette. Ama fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim. Fazla uzattığım için de kusura bakmayın lütfen. (içimden geldi) Bunlar kısa başlıklardı aslında. Bende iyi bir roman çıkar wave
Saygı ve selamlarımla...