spestnaz

buyrun size problem: 4 yıl önce, lise 1. . benim hayatımın kış'ı, gelişmelere göre ya hepp kış kalacak yada ilkbaharım olacak. o günlerde, yumurtadan yeni çıkmış civciv gibiyim (sarışın falan değilim haa, lafın gelişi xD) kimmseyle konuşmazdım. kızlarla konuşamazdım (kızarır utanırdım), erkeklerle konuşmazdım (benim gözümde hepsi içkici sigaracı pisliğin tekiydiler) dünyadan haberim yok gibi bişey. . neyse okul başladı benn bikaç hafta sonra o güne kadar ilk kez hissetdiğim bişey farketdim 'kalbim' de. geliyor, acıtıyor ve kaçıyor. ilk başlarda anlamadım ama 2 3 gün sonra jeton meton ne varsa düştü: ilk aşk. . o zaman tozz pembe hayatt! sizde bilirsiniz çocuk saflığını, öyleydi benimki. hep onun elini tutmayı hayal etdim. o güzel ellerine bikez dokunabilsem. . diyordum kendi kendime. bi'kez. . no'lurdu sanki. . bigün sınıf öğretmenimiz kapıdan girdi ders başladı ve birden seçdiklerini ayağa kaldırmaya başladı. ben kalkanlar arasındaydım o oturanlardan. bi'an gözzlerimm yanına kenetlendi: hayır, yanlış falan görmüyorrdum, yanı boşdu. o zn o kadar çokk dua etdim ki Allah'ım duamı kabul etti ve hocamız beni zat-ı şahanelerinin yanına oturttu. çoooookk mutluydumm anlatamam acayip bi'şekilde muttlu olmuşdum, anlatamam ben ama siz anlarsınız ;-) aradan bi'kaç ay geçdi, onunla sohbete falan başladık, benn tabi uçuyorumm, tabii hayal dünyamda. . bigün kenndisi sınıfa küçükk bi çocuk gibi zıplaya zıplaya girdi ve en yakın kız arkadaşına 'bi çocuk gördüm sarışın uzun boylu manken gibiydi ve bakıştık' dedi. benn bildiğiniz telgraf direği gibi kaldımm öyyle. . 3 4 gün sonra (neyimeyse) gidip sınıftaki konuştuğum tek çocuğa (aynı servisteydiler) onu sevdiğimi söylemesini istedim. o gitmiş söylemiş kendisi 'onu anlıyorum ama olmaz' demişş. eee, naparsınız: büyük hayaller, büyük kırıklıklar. . 1 hafta boyunca evvde ağlayıp durrdum. haa bu arada yanından kalktım, uzaklaşmaya çalışdım ondan, yakışmazdı bana. zaten seni bi'daha rahatsız etmem, özür dilerim, demişdim. . yakışmazdı bana. . 1 haffta sonra ne oldu biliyormusunuz? sabah sınıfa ağlayarak girdi, ben o halini gördüm ya içim resmen paramparrça oldu. ama gidip soramadım ne olduğunu, günün sonunda beni yakalıyacağını biliyormuşçasına. kızlar etrafına toplandılar falan filan derken meğer o çocuk bunu reddetmiş. sınıfın oğlanları araya girdiler ne yapıp ettiler aralarını yaptılar, o gün son ders. . Çantamı toplamışım sınıfdan çıkacakken karrşımda ikilinin sarmaşş dolaşş hali. o gün eve nasıl gittim bilmem. ne kadar ağladım bilmem. en son boğazlarım çattlarcasına ağrıyordu. neredeyse yaz taatiline kadarr her gece yorganaltı ağlama seansları yapdım xD yaz geldi tatil oldu memleketimiz olan 'artvin' e gittik dedemlere. . evleri şehri tepeden gören bi'yerde. arkam ormanlık, karşı tepeler dağlık, aşağıda ayydınlık. . oradada kendimiağlar halde bulldum. . o yazım zehir oldu kısacası. herneyse, lise 2, 3 ve 4'te de onunla aynı sınıfta okuduk. tabii ben biraz açıldım konuşmaya falan başladım, hatta sırf onu unutmak için başka kızları sevmeye, başkalarına bağlanmaya çalışdım, ama o da olmadı. yavaş yavaş insanlara olan güvenimi, leylâ ile mecnûn'un aşklarına olan saygımı kaybetmeye başladım. şimmdi hepp o nu gördüğümde hala kalbime na'ptığını çözemediğim o duyguyu arıyorum. . arıyorum. . belki bulurum. . 'UMUD' um varr. Sizleri çooooooooooooooookk seviyoruummm!