[UqUr]

Yeniden Merhaba Arkadaşlar.

Birçoğumuz gün içerisinde en az bir kaç kere kendi kendimizle konuşuruz. "Hey (ismim)! Kendine gel! Sakin olmalısın... vs.

Ben bunu galiba biraz fazla abartıyorum. Sanki karşımda gerçekten biri varmış gibi. Dışardan biri görse çok utanırım. Çünkü kesin şizofren falan der. Ama öyle bir kaptıryorum ki kendimi, hastasına tavsiye veren bir psikolog gibi. Bazen abartıyorum. Kendi kendime röpörtaj falan veriyorum. Çok ünlü biri gibi. "Evet! Elbetteki bu sınavı kazanmam kolay olmadı. Çok çalıştım. Dinlenmem gerek. Sorularınıza yarın cevap veririm arkadaşlar." gibi.

Şimdi ben bu durumda psikopat mı oluyorum?

[pitircik]

Selamlar Uğur;
Seni çok iyi anlıyorum;çünkü bire bir aynı durum bende de var..
Çok küçük yaşlarımdan beri geliştirmiş olduğum bir durum bu ve bu zamana kadar da hep benimle birlikte kaldı..O kadar alıştığım bir şeydi ki..bir sorun oluşturduğunun uzunca bir müddet farkına varamadım...
Kişisel gelişimim üzerine yoğunlaştığım yaklaşık bu son üç sene içinde farkına varıp kabul ettim bunun bir sorun olduğunu..
Bir sorun olduğunu fark etmemle birlikte şunu da söylemeliyim ki henüz üstüne gittiğim bir şey değil..yani aynı biçimde devam ediyor..
Telkinlerle birlikte çok önemli bir şey gözümün önüne geldi:
4-5 yaşlarındaydım..annem,babam,ben teyzemlerin tatil yaptığı kampa onları ziyarete gitmiştik.Tuvalet ihtiyacım gelmişti.Teyzemin benden altı yaş büyük oğlundan beni tuvalete götürmesi istendi.Nitekim birlikte tuvalete gittik..o tabi dışarda kaldı..çıktığımda beni beklemiyordu..Küçücük çocuğum..kayboldum sandım..Bir de karanlık dışarısı..
Etrafıma bakınıyorum, arıyorum annemleri (çay bahçesi gibi bir yerde oturuyorlardı)..yok yok yok..Ağlaya ağlaya ordan geçmekte olan bir adamın yakasına yapıştığımı hatırlıyorum: "Beni annemlerin yanına götür.." diye.. Sonra adam beni kampın müdürriyetine götürdü,ismim anons edildi ve annemler beni almaya geldi..
Bu durum meğersem hayatımda daha sonradan çok önemli bir duruma sebebiyet vermiş..
"güvende olmama" inancı..
Vr bundan sonra başlamış o kendi kendime konuşmalarım..
Bir nevi kontrol mekanizması..o diğer benimle konuşan ben bir nevi " güvendesin,bak ben yanındayım.." der gibi bir ses oluyor aslında..
Bir diğer şeyse;
Bana güven vermesi haricinde, zaman zaman beni motive de ediyor..doğrularımı-yanlışlarımı da söylüyor..yani ben bana söylüyorum tabi.. :))
Burda yine başka bir durum görüyorum, ama uzmanlar daha iyi açıklayacaklardır eminim..
Acaba diyorum..bölünüş mü bu..egoyla gerçek kimliğin ayrışması mı?Bu ayrışma kaynaklı aslında dost olma çabası mı? Bu da diğer bir yorum benim için..

Bunu aşmak için ne yapılabilire gelince; bence zaten güvende olduğunu egona hatırlatabilirsin..(tabi bilemiyorum, belki senin durumun benimkinden çok daha farklıdır..)
Üstünde henüz çalışmaya başlamadığım bir mevzu bu benim, herhalde ikinci sesimi duymama isteğim yok henüz, ya da o kadar alışmışım ki..hala sorun gibi algılayamıyorum; ama sorun olduğunu düşünüyorum..
Birkaç kere ona veda etmeye çalıştım.İşe yaradığını gördüm; ama devamını getiremedim henüz hazır olmadığımı anlayınca..
Ta ki 4 yaşından beri benle var olan ikinci bana veda etme cesaretim şu anda yok sanırım..

Bunun hakkında bende yazmak istemiştim, sen açtın konuyu..çok sevindim..

Sevgiler..

[aysunbenli]

slm arkadaşlar.beni baya güldürdünüz bende ben delimiyim diyordum,ben konuşma ne kelime film çeviriyorum:)) hoşçakalın

[hayatimdegisti]

Kendi kendine konuşmanın aslında oldukça sağlıklı olduğu söyleniyor.Bununla ilgili bir haber okumuştum.
Ayrıca seminerde de bahsediliyor geçmişte sizi rahatsız eden bir durum söz konusu olduğunda o anı gözünüzde canlandırıp vermediğiniz tepkiyi vermek de o sorundan kurtulmanızı sağlıyor.
Özetle elbette her şeyin abartısı iyi değil ancak kendi kendine konuşmak da çok öyle abartılacak bir sorun değildir.
Kendi kendinize hiç konuşmuyorsanız asıl bu büyük bir sorundur.

[pitircik]

aysunbenli Nickli Üyeden Alıntı

slm arkadaşlar.beni baya güldürdünüz bende ben delimiyim diyordum,ben konuşma ne kelime film çeviriyorum:)) hoşçakalın

:))) ben de.. ben de... :)))

[pitircik]

hayatimdegisti Nickli Üyeden Alıntı

Kendi kendine konuşmanın aslında oldukça sağlıklı olduğu söyleniyor.Bununla ilgili bir haber okumuştum.
Ayrıca seminerde de bahsediliyor geçmişte sizi rahatsız eden bir durum söz konusu olduğunda o anı gözünüzde canlandırıp vermediğiniz tepkiyi vermek de o sorundan kurtulmanızı sağlıyor.
Özetle elbette her şeyin abartısı iyi değil ancak kendi kendine konuşmak da çok öyle abartılacak bir sorun değildir.
Kendi kendinize hiç konuşmuyorsanız asıl bu büyük bir sorundur.

Bunu öğrendiğim çok iyi oldu....sağolun..

[traveller]

bende konusuyorum hemde surekli bazen birilerine uzun uzun bişiler anlatıyorum. ama bende abartı durumunda odaklanamıyorum artık. eskiden de soru çözerken kendime anlatırdım :D bildigin tımarhaneliğimde ne zaman anlayaaklar onu bilemiyorum :D

[nevresim]

bende öyleyim.b,rde karşımdaki bana böyle kötü cevap verirse ne derim acaba diye de kurarım ben kafamda.eziklik var galiba bende biraz:)

[yeni bir hayat]

Yalnız değilmişim bu konuda da..

Rahatsız eden bir durumda tepki verip sorundan kurtulmak iyi de, bazen yerinde tepki vermek de gerekiyor..Yoksa insanlar bu gereksiz sakinliğinizi anlayamıyorlar..Fakat sinirinizi önceden attığınız için,o anda daha sakin karar verebiliyorsunuz veya konuşabiliyorsunuz..

Kızım bazen dlga geçer,'Annem kendiyle dertleşti geldi' diye..

Yine de komik bir durum yahu,birisi gördüğünde..

[zynp0]

Aynen ben de yerinde ve hızlı cevap verebilmek için diyeceklerimi önceden düşünüyorum, şöyle olursa ne diyeceğim, böyle olursa ne diyeceğim her ihtimali önceden düşünmek zor ama önemli olanlarını önceden kararlaştırıp o cümleyi bir anda söylediğim zaman güzel oluyor, karşımdakinin ağzı açık kalıyor biraz kandırıkçılık mı oluyor ki bu