[pitircik]

Selamlar Uğur;
Seni çok iyi anlıyorum;çünkü bire bir aynı durum bende de var..
Çok küçük yaşlarımdan beri geliştirmiş olduğum bir durum bu ve bu zamana kadar da hep benimle birlikte kaldı..O kadar alıştığım bir şeydi ki..bir sorun oluşturduğunun uzunca bir müddet farkına varamadım...
Kişisel gelişimim üzerine yoğunlaştığım yaklaşık bu son üç sene içinde farkına varıp kabul ettim bunun bir sorun olduğunu..
Bir sorun olduğunu fark etmemle birlikte şunu da söylemeliyim ki henüz üstüne gittiğim bir şey değil..yani aynı biçimde devam ediyor..
Telkinlerle birlikte çok önemli bir şey gözümün önüne geldi:
4-5 yaşlarındaydım..annem,babam,ben teyzemlerin tatil yaptığı kampa onları ziyarete gitmiştik.Tuvalet ihtiyacım gelmişti.Teyzemin benden altı yaş büyük oğlundan beni tuvalete götürmesi istendi.Nitekim birlikte tuvalete gittik..o tabi dışarda kaldı..çıktığımda beni beklemiyordu..Küçücük çocuğum..kayboldum sandım..Bir de karanlık dışarısı..
Etrafıma bakınıyorum, arıyorum annemleri (çay bahçesi gibi bir yerde oturuyorlardı)..yok yok yok..Ağlaya ağlaya ordan geçmekte olan bir adamın yakasına yapıştığımı hatırlıyorum: "Beni annemlerin yanına götür.." diye.. Sonra adam beni kampın müdürriyetine götürdü,ismim anons edildi ve annemler beni almaya geldi..
Bu durum meğersem hayatımda daha sonradan çok önemli bir duruma sebebiyet vermiş..
"güvende olmama" inancı..
Vr bundan sonra başlamış o kendi kendime konuşmalarım..
Bir nevi kontrol mekanizması..o diğer benimle konuşan ben bir nevi " güvendesin,bak ben yanındayım.." der gibi bir ses oluyor aslında..
Bir diğer şeyse;
Bana güven vermesi haricinde, zaman zaman beni motive de ediyor..doğrularımı-yanlışlarımı da söylüyor..yani ben bana söylüyorum tabi.. :))
Burda yine başka bir durum görüyorum, ama uzmanlar daha iyi açıklayacaklardır eminim..
Acaba diyorum..bölünüş mü bu..egoyla gerçek kimliğin ayrışması mı?Bu ayrışma kaynaklı aslında dost olma çabası mı? Bu da diğer bir yorum benim için..

Bunu aşmak için ne yapılabilire gelince; bence zaten güvende olduğunu egona hatırlatabilirsin..(tabi bilemiyorum, belki senin durumun benimkinden çok daha farklıdır..)
Üstünde henüz çalışmaya başlamadığım bir mevzu bu benim, herhalde ikinci sesimi duymama isteğim yok henüz, ya da o kadar alışmışım ki..hala sorun gibi algılayamıyorum; ama sorun olduğunu düşünüyorum..
Birkaç kere ona veda etmeye çalıştım.İşe yaradığını gördüm; ama devamını getiremedim henüz hazır olmadığımı anlayınca..
Ta ki 4 yaşından beri benle var olan ikinci bana veda etme cesaretim şu anda yok sanırım..

Bunun hakkında bende yazmak istemiştim, sen açtın konuyu..çok sevindim..

Sevgiler..