[Ufuk.]

İnsanlarla konuşamıyorum, aşırı sessizim.
Teker teker gelseler ağzımdan birkaç sözcük çıkıyor ama birden fazla kişi benimle konuşunca diyecek hiçbir şey bulamıyorum, susuyorum.
İnsanlar da e haliyle bir iki ısrardan sonra uzaklaşıyor benden.
Biriyle konuşmak istesem de konuşamıyorum, çok alay edildi bu yüzden benimle.
Mesela birinin önümden çekilmesini isterken o sırada ona ne demem gerektiğini hatırlayamayıp saçını çekebiliyor, olur olmadık yerlerini dürtebiliyorum.
Konuştuğum insan sayısı bir elin parmaklarını geçmez.
O kadar insan çıkabileceğinden bile emin değilim.
Yakın bir arkadaşım -zaten bir tane var-la bir gün baya sohbet etmiştik. Ne güzel konuşabildim diyordum.
Başka bir arkadaşıyla konuştuğunu duydum, benim saatlerce saçmalamayı nasıl başarabildiğimi anlatıyordu, başı şişmiş.
İnsanlara bakınca istemsiz gülesim geliyor, onlar da uzaklaşıyorlar benden.
Ama elimde değil ki..
Bana bir adım yaklaşsalar ürkütmeden, sevdiği insanlar için her şeyini verebilecek bir insanım.
Ama olmuyor.
İnsanlar artık maalesef gerçek arkadaşlığın değil, çok kişili az insanlı ortamların peşinde..
Bu sefer de ben onlardan biraz uzaklaşıyorum..
Gerçekten çok yalnızım.
Ailem bile defalarca benden bıktıklarını söyledi.
Bu yakın bir zamanda ortaya çıkan bir durum değil, kendimi bildim bileli böyleydim.
Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum, ve gerçekten çok sıkıldım.
Çevremde bir insan bile yok.
Ne yapacağım ben?