[simre_suray]

boşanma süreci ve sonrasında en büyük problem yani anaproblem elalem ne der sendromu... eşim olacak insan, bana asla affedemeyecegim bir hata yaptı 3 sene önce.. aileme açtım boşanma istegimi, annemin şekeri çıktı, fenalıklar geçirdi, babamın sinirleri bozuldu.. muhabbetler hep, daha neleri var, millet nelerine katlanıyor, daha iyisini mi bulacaksın şeklinde döndü durdu döndü durdu, her durumdan laf sokmalar çıkardılar,tv de bişey görseler konuyu dönüp dolaşıp bana getirip laf çarptırdılar.. ben bu arada boşanma davası açtım.. o gelmedi duruşmalara.. sonra ailemin psikolojik baskısı ve tavsiyeleriyle davayı düşürttüm ve birarada yaşamaya başladık.. karı koca ilişkimiz yok.. ev arkadaşı gibiyiz.. ki ev arkadaşı olarak bile tahammül edilemeyecek bir insan.. o bir kaç günlügüne işi geregi gittigi zaman, sanki evin enerjisi yenileniyor, mutluluk kürecikleri uçuşuyor sanki evde, öyle huzurlu ve mutlu oluyorum ki tarifsiz...ve tabi bu sürectede hem onun hemde ailemin psikolojik baskıları devam etmekte... çekip de gidemiyorum da, çalışmıyorum, oglum oldugu için birtakım standartları saglamadan gemileri yakamam...ve o standartları yakaladığımda ilk yapacağım, hiç kimseye birşey söylemeden davayı açmak olacak...şimdiden düşünmeye başladım, boşanınca kutlama yapmalıyım, mevlut okutsam ne güzel olur diye, o kadar çok istiyorum...ve bu ailemin elalem ne der sendromu yüzünden benim yıllarım ziyan oldu, inşallah en kısa zamanda vakıf olucam bu güzellige...agır depresyonlar geçirdim,çok zor zamanlar attım, neyseki artık kendimi geliştirdim ve geliştiriyorum... bu evlilik baştan sona felaketti.. ama bunu deneyimlemem gerekiyormuş demekki..