[gülsem]

yazdıklarınız okuyunca gözlerim doldu. ben tam tersi hep annemin bize karşı aşırı düşkünlüğünden şikayet etmişimdir. ne olurdu sanki bizi bu kadar düşünmese demişimdir. hiç mi dayak yemedim tabi ki yedim yediğim dayakta bile çocuk aklımla anneme hak vermişimdir. diyelimki cam mı kırdım. niye kırdın diye dövmezdi. ya elin kesilseydi ya canın yansaydı diye döverdi (canımı acıtmadan döverdi:)). şu an 40 yaşındayım, ayrı şehirlerde yaşıyoruz. hala eli dili üzerimde. hava soğuk desem kızım sıkı giyin. hastayım desem kızım doktora gittinmi. anne ben çocukmuyum 40 yaşıma geldim diyorum. evet benim hala çocuğumsun diyor. aile desteği herzaman çok güzel. inşallah sizde evlatlerınıza bunları yaşatırsınız. allah onlardan razı olsun diyorum. ama sevgili annecim lütfen biraz rahat ol yaptığımız her yanlışa çektiğimiz her acıya bizden fazla üzülme. sizi çok seviyorum

[nurbanu25]

Bu baslıgı gorunce o cocukluk travmalarım geldı tek tek aklıma...sınır hastası ılkokul ogretmenıyle 4,5 yıl,abılerımın gecırdıgı trafık kazaları,enıstemın ıntıharı,arka arkaya olumler,ayrılıklar,evın hıcbır zaman bıtmeyen ıs guc dertlerı,annemın hastalıkları,gece gunduz bıtmeyen mısafırler,bır de asırı koruyucu ve baskıcı aıle tutumu da eklenıncee....evet,cok sukur okudum,ogretmen oldum ama hala sosyal olamadım,depresyondan hala cıkamadım,hayata hala tam anlamıyla baglanamadım.yıllardır cabalıyorum.ama bu sefer kesın kararlıyım.Allahımın ıznıyle butun bunlardan kurtulup,tam ozguven sahıbı,sosyal,aktıf,basarılı bır ınsan olucam,hatta oluyorum.sevgıler...