Her şey elimde mi? Sanmıyorum...

[Miku]

Merhaba.

Orta öğretim son sınıf öğrencisiyim. (8.sınıf)
Nedendir bilmiyorum ama yaşıtlarım gibi umursamaz, neşeli, komik olamıyorum.

Yani daha doğrusu ruh halim andan ana değişiyor. Az önce gülüyordum şimdi derinlerdeyim, belki biraz sonra ağlayacağım ya da güleceğim. Kendimi bildim bileli böyleyim işte.

Çevrem geniş -artık- ama içimdekileri tamamen dökebileceğim kimsem yok.
Ailem kopuk, boşluk gibi. En mutlu anımızda bile ya birazdan kötü bir şeyler olursa, yine kavga başlarsa diye tedirginlik duyuyorum. Annemle babam mutsuzlar. belli etmemeye çalışıyorlar ama onların tahmin etmediklerinden daha fazla şey biliyorum. (fazla meraklı olduğum ve günlükleri gizlice okuduğum için)

Annem ve babamın kavgasına hiç ağlamadım. Ablam ağladı ama ben asla ağlamadım. Çünkü duygularımı saklayabiliyorum, en duygusal anlarımda bile.
Sadece kıskandım. Başka aileleri kıskandım. Hala kıskanıyorum. Ama elimde olan bir şey değil ki. Ne olursa olsun onlardan hiç nefret etmedim. Etmiyorum.

Sadece tüm bu hayat kaldırabileceğimden daha ağır geliyor bana. Sınavla hayatımı seçmeye çalışıyorum mesela. Sbs ile. Oysa ne kadar saçma..

Hayatın bana verdiği şeylerin kıymetini bilemiyorum bazen. Onları kaybedince hatırlıyorum. Oysa ne kadar da kötü bir davranış.
Annemi üzüyorum, bazen ablamı da. Ama kendimi tutamıyorum, sırf üzülsünler diye onları gerçekten üzücek şeyler söylüyorum! Pişman oluyorum ama egom ağır basıyor. Özür bile dileyemiyorum...

Çok sevdiğim bir oyuncu var mesela. Onunla ilgili bir dosya bile yaptım. Gazeteden, dergilerden hakkındaki her haberi takip ediyorum. Saçmalık biliyorum ama kendime söz verdim bunun için. "Büyüyünce onu göreceğim!"
Sağlık bir davranış mı sizce? O beni görmek için can atmıyor, belki o oyuncuyu görünce ileride, ertesi gün o beni unutacak. Nerden hatırlasın ki?..

İnsanlara karşı kırıcı olmak istemiyorum ama elimde değil..Ve bunu asla çözemiyorum..


Sevgilerle.

[house]

Miku Nickli Üyeden Alıntı

Merhaba.

Orta öğretim son sınıf öğrencisiyim. (8.sınıf)
Nedendir bilmiyorum ama yaşıtlarım gibi umursamaz, neşeli, komik olamıyorum.

Yani daha doğrusu ruh halim andan ana değişiyor. Az önce gülüyordum şimdi derinlerdeyim, belki biraz sonra ağlayacağım ya da güleceğim. Kendimi bildim bileli böyleyim işte.

Çevrem geniş -artık- ama içimdekileri tamamen dökebileceğim kimsem yok.
Ailem kopuk, boşluk gibi. En mutlu anımızda bile ya birazdan kötü bir şeyler olursa, yine kavga başlarsa diye tedirginlik duyuyorum. Annemle babam mutsuzlar. belli etmemeye çalışıyorlar ama onların tahmin etmediklerinden daha fazla şey biliyorum. (fazla meraklı olduğum ve günlükleri gizlice okuduğum için)

Annem ve babamın kavgasına hiç ağlamadım. Ablam ağladı ama ben asla ağlamadım. Çünkü duygularımı saklayabiliyorum, en duygusal anlarımda bile.
Sadece kıskandım. Başka aileleri kıskandım. Hala kıskanıyorum. Ama elimde olan bir şey değil ki. Ne olursa olsun onlardan hiç nefret etmedim. Etmiyorum.

Sadece tüm bu hayat kaldırabileceğimden daha ağır geliyor bana. Sınavla hayatımı seçmeye çalışıyorum mesela. Sbs ile. Oysa ne kadar saçma..

Hayatın bana verdiği şeylerin kıymetini bilemiyorum bazen. Onları kaybedince hatırlıyorum. Oysa ne kadar da kötü bir davranış.
Annemi üzüyorum, bazen ablamı da. Ama kendimi tutamıyorum, sırf üzülsünler diye onları gerçekten üzücek şeyler söylüyorum! Pişman oluyorum ama egom ağır basıyor. Özür bile dileyemiyorum...

Çok sevdiğim bir oyuncu var mesela. Onunla ilgili bir dosya bile yaptım. Gazeteden, dergilerden hakkındaki her haberi takip ediyorum. Saçmalık biliyorum ama kendime söz verdim bunun için. "Büyüyünce onu göreceğim!"
Sağlık bir davranış mı sizce? O beni görmek için can atmıyor, belki o oyuncuyu görünce ileride, ertesi gün o beni unutacak. Nerden hatırlasın ki?..

İnsanlara karşı kırıcı olmak istemiyorum ama elimde değil..Ve bunu asla çözemiyorum..


Sevgilerle.

süpersin yaşıtlarınaa ve yaşına göre çok büyük bir olgunluğa sahipsin kutlarım seni farkındalığında açık asıl keşke her genç senin gibi olsa...Öncelikle duygularını saklamamayı öğren ağlayacaksan ağla bu asla zayıflık değildir eğer bi şekilde akıtmazsan boşaltmazsan o duyguyu işte ozaman zarar görürsün..Ailevi sorunlarada gelince ben bu konunun en ağırını yaşadım ama kişisel gelişimi iyce kavrarsan hem kendini hem çevreni değiştirebilirsin bunu unutma doğru yerdesin ve çok gençsin şimiden kendini geliştiirsen ilerde harika bi hayatın olur ayrıca insanları kırdığını anlaman bile bi adım zamanla bundanda kurtulacaksın ben duygularımı belli etmem demişsin ya işte bastırdıkça o duygularını karşı taraftan çıkarıyosun...Ben inan senin yaşın kadar ağır deneyimler tattım bu hayatta en çokda aileden ama yılmadım ayaktayım ve herşeye raağmen çok mutluyum sende öyle ol.Buarada benimde öyle ünlü bir oyuncu ile ilgili defterlerim avrdı halada saklarım hatta ona hediyeler bile gönderdim yani tek değilsin ayrıca bende tanışmak istedim ve şuan görüşebildiğim birisi...gerçekten onunla arkadaşıma artıkyani demek istediğim doğru istemeyi bilirsen evren sana her istediğini verir bunu unutmaa sevgiler

[suyahapsettim]

yaşın daha çok küçük senin ve insanların ruh hali değişken zaten bunu kafana takmana gerek yok ayrıca burda anlatmak istediklerini anlatabilirsin emin ol herkes sana yapıcı davrancak ve yol gösterecektir.hayata karşı hiç bir zaman umudunu kaybetme ve şunun farkına var ki sen hayatını kendin inşa edebilirsin istediğin hayata sahip olmak senin elinde sadece gereğinden fazla herşeye kafanı takma olurmu.

[Berilce]

Merhaba,
Sizin yaşadığınız sorunlar evrensel, zira çekirdek aile kurmak ve onu yönetmek, farkındalık ve ciddi çaba gerektiriyor. Daha yaşınız çok genç, zamanla çok daha değişeceksiniz, farklı bakış açısı kazanacaksınız. Ailenize
değer verin ama onlarında birer insan olduğunu hatırlayın... Onları yüceltmeyin, onlarda beklentileri olan, ayrı kişilik yapısında insanlar... Duygularımı belli etmeyeyim, güçlü görüneyim derken an'ı kaçırmayın, çocuk olmaya biz yetişkinlerin de çok ihtiyacı var, siz zaten ona sahipsiniz...

[Miku]

Mesajlarınız beni az da olsa rahatlaşmış-tı.
Ama bugün yine kavga oldu. Önce babam-annem. Sonra da ablamla annem kavga etti. Hem de çok feci. Ablam evden çıktı gitti. Babam zaten kaç gündür eve gelmiyordu. Hala gelmiyor. Evde yalnızca annem ben kaldım. Çok üzgün. Aradan 2-3 saat geçti. Siniri geçti. Ama çaresizliği beni çok üzüyor. Yarın sınavım var ama ben annemi düşünmeden edemiyorum. Sizce bu durumda ne yapmalıyım? Onu yalnız bıraksam da biraz rahatlasa mı?
Genelde annem bile olsa insanlara karşı çok sıcak olamam ben. Yani gidip anneme sarılamam. Arkadaşlarıma bile sarılamıyorum. Sevgi cümleleri de kuramam, insanlara karşı mesafeliyim yani..
Ne yapmam gerek bilmiyorum, bana yardım edin lüffen...

[Edward_87]

Merhaba Miku,
Mesajlarınla gerçekten beni çok şaşırttın.Yaşına göre yazdıkların çok olgun biri olduğunu gösteriyor.:))
Bu durumlar bende de vardı.Ben de pek sıcaklık gösteremezdim ve mesafeliydim insanlara karşı, dışarıdan soğuk biriymiş gibi görünürdüm.Çünkü birazda içime kapanıktım:).Şimdi bu durumlarımı yavaş yavaş yendim çok şükür.
Ailen için bu duruma çok üzüldüm gerçekten.Bence ailene karşı sevgini saklama.Sevgini içtenlikle göster zaten hayat ister istemez ileriki zamanlarda ailemizden ayırıyor.Eminim ki annenin desteğe ihtiyacı vardır.Yanına gidip konuş ve onu teselli etmeye çalış.Eminim anlayacaktır değerini ve herşey yoluna girecektir.:)

Sevgilerle,

[bluegirlx]

bencede kendine karşı sevgini saklama..olanlardan kendini soruml tutma ve tek çözüm sendeymiş gibi davranma..her sorunu sen çözmek zorunda değilsin..onlar yetişkin insanlar..bir orta yol bulacaklardır. ama sen kendini suçlu ve sorumlu hissedersen bir sorunda sen teşkil edersin ki bu istemeyiz..mutsuzluk ve gerginlik nasıl bulaşıcıysa neşe ve pozitif bakışta bulaşıcıdır..sen kendini tanımakla ve kendi isteklerini belirlemekle geçir bu dönemi ..yeteneklerinin farkına var ..ve onları geliştir..sen evde bir ışık ol..bakalım onlar sende yanan ışığın farkına varıp çevrene toplanınca beklediğin hazzı yakayacak mısın..
Sevgiler..

[firidin]

sevgili miku,bence sen çok akıllı ve olgun bir gençsin yazdıklarından anlıyorum bunu,olanlardan kendini sorumlu tutma.sen sevgini gösteremesen de içindeki ışık onlara yansıyordur merak etme(bize bile yansıdı),ben dilini kullanarak tatlı bir sohbet yapabilirsin annenle...bluegırlx çok güzel yazmış"sen evde ışık ol" ....sevgiler...

[a1h1m1]

Miku Olay Şu Sen İçine Kapanıksın Duygularını Dışına Vuramıyorsun . VUR ! . Kendine Bir Omuz Bul ... Ağlayacak Bir Omuz ... Dertlerini Arındıracak Bir Omuz ...

Ha Bide Şu Var Dengeli Yaşam ... Sitede Öyle Şeyler Var Onlarla Takıl Hayatını Dengele Yaşamını Dengele ...

Bide Şey Var ... İyimser Ol ... Benim Gibi :D ...

Bideee ... ... ... Neydiii ... Hah ... Yoga ... Veya Şu Çakra Olayları Onların Üzerinde Dur ...

Yukarıdakilerin Hiçbiriyle İlgilenmiyorsan ... Git Tinerci Bişi Ol ... ŞAKA Sakın :D :D Ölürsün :D

Nese İşte ...

Kendi Kusurlarını Bul Sonra Onları Düzelt ... Tabi Bunlar 1 Haftada Olmaz Gerekirse 1 Yıl Falan ...

Ben Mesela Şu Çakra Olayına Takmış Bir İnsanım Bayadırda Uğraşırım Bak Ama Hiç Çakram Açıldımı ... HAYIR Bak Takmıyorum Çünkü Zafere Ulaşacağımı Biliyorum

Dediklerimden Bende Hiçbişi Anlamadım Nese Sen Anlarsın

Haa Bide Kendini Mutlu Hissetmen İçin Bağzı Aktiviteler Yap ... Ne Bilim Müzik Dinle Spor Yap Arkadaşlarınla Spor yap ... Öle İşte ...

[gülücan]

miku çok genç bir arkadaşımızsın..yaşanan aile içi sıkıntıların seni de etkilememesi imkansız..ama herşeyin düzeleceği inancını sakın kaybetme..gece nekadar uzun olursa olsun,güneşin doğması kaçınılmazdır...sizin içinde güneşin doğması yakındır..kendini sakın suçlama..önce kendini sevmeyi başar.kendini seversen çevrene de daha güzel bakabilirsin..hiçbir kavganın olumsuzluğun nedeni sen değilsin..ama olumlamalarınla çözümlerin nedeni olabilirsin..senin için güzel dileklerimi gönderiyorum ..inan düzelevek herşey yoluna girecek..birazcık zaman..