Hayatimdegisti.com kişisel gelişim ritmotrans telkinli Cd'leri

http://img5.imageshack.us/img5/3791/...lonnoirvio.gif

Merhaba arkadaşlar,

Tarih itibarıyla bugün foruma üye oluşumun 2. yıldönümü. ttli3 Benim hayatımda çok önemli bir yeri olduğu için bugünü kutluyorum kendi kendime. :) Zaman zaman ne yaşadın? Telkinlerden nasıl faydalandın? İşe yaradı mı gibi sorular alıyorum. Herkese yanıt veremiyorum. Çünkü o kadar fazla şey yaşadım ki bu zaman içinde tek tek herkese anlatabilmem mümkün değil. Kendim bile unutuyorum. 2 yılı doldurmuşken ben de ne yaşadım hem hatırlıyım, hem de bir başlık altında yazıyım ki merak edenler oradan okusun, ben de ilerlememi daha net görebileyim dedim.

Telkinlerden çok fazla yararlandım ancak bunun yanında çok sayıda konu okudum, uygulama yaptım ve kendimi geliştirmeye çalıştım.

Önce geçici etkileri yazıyım. Ben de olan etkiler; rüyalarımda değişim, ağlama isteği, zaman zaman baş ağrısı ve yine dönem dönem yaşadığım dalgalanmalardı.

Foruma üye olma amacım kilo vermek içindi. Kilo verme telkinini pek dinlemedim. Çünkü boy uzatma telkinini görünce ikisini birlikte dinlemiyim demiştim kendime. Süreyi yanlış hatırlamıyorsam 3 ayda 2 cm uzamıştım. Ardından dinlemeyi bıraktım. Sonra ölçmedim boyumu ama bir ara yine dinlemeye başlicam. Boy uzatma telkiniyle ilgili herkesin dikkat etmesi gereken şey uyku saatlerinin düzenli olması. Erken uyumak diyebilirim.

Kediden aşırı korkan biriydim. Görünce yolumu filan değiştiriyordum. Hatta eve giderken babamı otobüs durağına çağırıp kendimi aldırtıyordum. Çünkü kedi görünce eve gidemiyordum. Kaçan bir tiptim. Artık kedilerin yanından geçebiliyorum. Yine korkuyorum ama kaçmıyorum.

Yalnızlıktan korkuyordum. Aştım. Bir korkum da karanlıktı. Karanlıktan aşırı korkuyordum ve gece tek yatamıyordum. Artık tek başıma yatıyorum ve ışığı da kapatıyorum. Önceden bu konuda nasıl düşündüğümü anlayamıyorum. Ne kadar düşünüyorsam korkuyu tıkırtılar duyardım gece. Sonradan o sesler gitti. Ya da acaba hırsız girer mi gibi korkularım geçti. Bazen varlıklar gelir mi gibi endişelerim de olurdu. Hiç gelmemesine rağmen öyle bir korkum vardı o geçti. Evde biri dolanıyormuş gibi hissetmiyorum. Karanlık korkumun azaldığını fark etmemse bir gün evde tekken akşam elektriklerin kesilmesiyle olmuştu. Normalde vereceğim tepkinin şiddetini anlatamam yani. Işıklar gitti ve ben gittim mum aldım. Sonra da bir baktım ki korkmadım, hiç aklıma saçma düşünceler gelmiyor. :)

Daha önceden telefon bağımlılığım vardı. Aşırı derecede fazla mesajlaşıyordum arkadaşlarımla. Telefonum hiç kapalı durmazdı mesela. Bir mesaja 5 dk sonra yanıt versem bir şey mi oldu gibi sorular sorardı arkadaşlarım. O kadar aşırıydı. Mesaj olayını bitirdim artık hiç mesaj atmıyorum. Telefonumu devamlı yanımda taşımıyorum. Bazen bir mesajı ya da aramayı 3 gün sonra görebiliyorum. Hatta 2 hattım vardı. Biri 1-2 aydır filan kapalı heralde. İptal olacak yakında. Sms göndermek için kullandığım telefonumu da kardeşime gönderdim. O arkadaşlarıyla mesajlaştığı için. Basit gibi görünen şeyler olsa da bunlar önemli detaylar.

Sanırım 2 yıl boyunca deneyimlediğim en güzel şeylerden birisi insanlarla ilişkilerimde oldu. Önceden daha çabuk kızardım. Bir de ciddi görünmek isterdim ve kaşlarım hep çatık olurdu. Ciddiyeti sert görünmek olarak algılıyordum sanırım. Bunu bıraktım. Bir ortama girdiğim zaman daha doğal davranmaya ve bakmaya başladım. Böyle olunca insanlarla daha kolay arkadaş olduğumu ve daha iyi iletişim kurabildiğimi fark ettim. Benim en önemli gördüğüm konu bir ortama girmekten inanılmaz derecede utanç duymam ve yeni insanlarla tanışmaktan nefret etmemdi. Çünkü sesimi duyacaklar, konuşmamı duyacaklar, aaa ne biçim konuşması var diyecekler diye çok utanıyordum. Pancar gibi kıpkırmızı oluyordum. Bunu da geçtim cümle kuramıyordum. O nedenle de oldukça asosyaldim. Birinin aaa nasıl kızardın ya filan demesi beni çok daha fazla utandırıyordu ve yerin dibine giriyordum. Geçen sene fark ettim ki kursta insanlarla tanışırken kızarıcak mıyım diye hiç düşünmüyorum. Konuşmamla kimse alay etmiyor. Sonra ben kızardım gibi düşünüyordum. İnsanlara ben sormaya başladım kızardım mı ya filan diye. Arkadaşlar yooo filan diyorlardı. Normalde kıpkırmızı bir surat ve ben özdeşleşmiştik. Kızarmadığımı söylemelerini garipsedim. Bu birkaç kere olduktan sonra tamamen bıraktım ve bu utangaçlığımı aştım. Artık yeni insanlarla tanışmaktan korkmuyorum. Kızaracak mıyım diye düşünmüyorum. Konuşmamın duyulmasından utanmıyorum. Napıyım duyarlarsa duysunlar yani. Kendimi kimseye beğendirmek zorunda değilim diyorum.

Arkadaşlarımla ilişkilerim çok iyi oldu. İlkokuldan, liseden, üniversiteden arkadaşlarımla görüşüyorum. Hatta asla görüşmem heralde diyeceğim hiç samimi olmadığım kişiler bile benimle görüşmek istiyor ve bazılarıyla buluştum. Hatta biriyle bu hafta buluşmuştuk. :) Çok tuhaf geliyor. Ama güzel bir şey…

Normalde çok korkak yetiştirilmiş biriyim. Her şeyden korkarım. İnsanlara uyum sağla, sivrilme, biri bir şey söylerse yanıt verme gibi laflarla yetiştirildim. Annemin beni bu şekilde büyütmesi için haklı sebepleri vardı ve bu konuda başarılı oldu. Bu şekilde büyüdüm. Normalde her şeye susan, ağzı hiç laf yapmayan, kendini savun(a)mayan biriydim. Şimdi de bir laf söyledim mi kimse ağzını açamıyor. Çok pis bozuyorum. :DDD Şaka bir yana artık susmuyorum ve gerektiğine inandığım yerde konuşuyorum. Çünkü sustuğum zaman kurgulama yaptığımı fark ettim. Yani keşke şöyle deseydim böyle deseydim diye aklımdan düşünceler geçiyordu ve ben bu tür düşünceleri tehlikeli bulduğum için artık susmamayı tercih ediyorum. Ancak genel tavrım bağırmak gibi değil. Daha çok nezaketimle hallediyorum. Arada çok da öfkelenebiliyorum. Alttan almayı da çok iyi biliyorum. Bu konuda zaten yılların deneyimine sahibim. :) Genellikle yaşadığım olumsuz olayları hazmedemediğimi anladım. Hazmedemeyince suçluluk duymaya başlıyor insan. Şimdi daha dengeli oldum bu konuda. Ve kesinlikle bunu fark etmek bedensel olarak da iyi hissettiren bir şey… Sadece ruhsal olarak değil…

Anneanneme karşı aşırı katıydım. Artık o kadar katı değilim. 3 teyzemle ise ilişkimi kestim. Artık enerjimi alamıyorlar. Daha mutluyum. Aile işte, herkes birbirinin yüzüne bakmak zorunda bir ömür gibi düşünceler insana yük bindiriyor. Hiç gerek yok. Akrabayız, yakınız diye her şeye göz yumacak değilim. Bu konuda çok huzurluyum. Benzer şekilde yine huzursuz eden, empatiden yoksun, nasihat verip duran insanlarla konuşmuyorum kendim hakkında. Anlayan, dinlemeyi bilen, saygılı insanlarla konuşmayı tercih ediyorum. Önceden bol bol izin verirdim.

Aşırı derecede sıkılan bir insandım. 2 cümlemden biri üfff sıkıldım şeklindeydi. Artık pek sıkılmıyorum. Yine sıkıldığım zamanlar oluyor ama nadir. Çok sıkılgan olmak pek iyi bir şey değil. İnsanlarla çok güzel ve eğlenceli bir ortamda bile sıkılıyordum ve sıkıldım diyince bu başkalarının da enerjisini alan bir şey. Hoş olmuyordu. Telkinleri ilk dinlemeye başladığımda 2 gün dinleyip okula gittiğimde bütün haftam mükemmel geçmişti. Hiç canım sıkılmamıştı. Çok memnuniyetsizdim önceden.

Yalnız başıma hiçbir şey yapamazdım. Bir sinemaya, tiyatroya gidemezdim. Alışverişe bile gidemezdim. İlla yanımda biri olacaktı. Tek başıma hiç gitmediğim bir sahnede oynanacak oyuna bilet alıp giderek bunu aştım. İnsanlara bağımlı olarak yaşamayı aşıyorum.

Bakış açım çok gelişti. Genellikle olumsuz bakıyoruz olaylara. Önceden bende öyleydim. Artık daha farklı açılardan bakabiliyorum. Olumlu ve iyi niyetli düşünceler içinde olduğumdan dolayı bile zaman zaman tepkilerle karşılaştığım oluyor. İlginç, komiğime gidiyor bu tür şeyler artık. Kendimizi öfke, nefret ve kinle beslemeyi marifet sayıyoruz heralde. :)

Kendimi bu duruma getirmek için çok düşündüm. Çok yöntemler araştırdım, okudum, meditasyonlar ve değişik uygulamalar yaptım. Şu konuda şöyle davranıyım. Aaa bak bu konuda böyle yaptım ondan olmadı bundan sonra şöyle yapıyım dedim. Tüm bu deneyimlerim sonucunda aslında işin uygulanan tekniklerde değil içimizde bittiğini kavrayabildim. Bunu kavramam yaklaşık 2 senemi aldı ama artık hayatın bizim uydurduğumuz kurallara sığamayacak kadar derin ve her birimizin hayatının birbirinden çok farklı ve çok özel olduğunu anladım. Onu kurallar koyarak sıradanlaştırmaya çalışan bizleriz. Artık kural koymuyorum.

Ayrıca 2 yıl içinde asla dediğim şeyler hep başıma geldi. Demek ki büyük konuşmamalıyız. Asla diye bir şey yok. Artık bu kelimeyi kullanmamaya özen gösteriyorum. Hatta inanç oluştu. Asla dersem kesin olur gibi. :) Devamlı planlar yapardım. Şunu şöyle yapıyım bunu böyle yapıyım diye. Bıraktım planlar yapmayı… Hayatı akışına bırakmak, çok da zorlamamak lazım… Sonra kara kara düşünmeye başlıyorsun bu sefer onu nasıl yapıcam, yok nasıl yetiştiricem bu kadar şeyi gibi. Kendine bir söz verip tutamayınca zamanla başarısızlığı kabulleniyorsun. Benim gibi çekirdek inancı büyümek ve gelişmekten korkmak olan birisi için bu yıkım demek. Adım atamamam da bir bakıma bu yüzden.

Geçen sene hedef 101 çalışması yapmaya başlamıştım. Bende planlar yapmanın, çok param olmasının, istediğim şeylere ulaşabilecek olmanın, vs. motivasyon yaratmadığı sürece etkili olmadığına inanıyorum. Çünkü bunları düşündüğüm zaman oturayım da çalışayım demiyorum. Ya da çok kısa süreli oluyor. Ders çalıştığım zaman çok çalışıyorum. 6 saat ara vermeden çalıştığımı da biliyorum. Bir gün de 13.5 saat çalıştığımı da. Ders çalışırken konsantrasyon sorunum yok. Özellikle ders çalışma setinde fotografik hafıza telkinini çok etkili buldum. Önemli olan gerçekten ulaşmak istediğiniz bir hedefiniz olması. İdari hakimlikten vazgeçtim. Bilemiyorum niye öyle olduğunu ama çok da önemli değil. Pişman değilim o sınava başvurmadığım için. Kendime sorduğumda kesin kazanırdım diyorum. Buradan ulaşmak istediğim şey aslında farklı. Ben hedef 101 çalışması yaparken hedeflerim arasında başka başka hedefler de belirlemişim ve bu günlüğümde mevcut. Geçen gün fark ettim ve şok oldum. Asla bale yapamam diyordum. İşe girdiğim zaman baleye yazılmayı hedeflemişim. Şuan çalışmıyorum ama asla yapamam artık dediğim bir şeyi yaptım ve Klasik Baleye başladım. Bunu 8 ay kadar önce günlüğümde yazıp sonra gerçekleştiğini görmem şok edici oldu. Üstelik hedeflediğimden çok daha kolay oldu. Üstelik de çok memnunum. İyi ki yazılmışım.

Şuan tamamen kalifiye olmak için uğraşıyorum. İngilizce kursuna gidiyorum, bilgisayar kursuna gidiyorum ve iş alımlarında bana çok katkısı olacağına inanıyorum. Genç olduğum için çok da kasmıyorum kendimi. Canım istediğinde dersimi de çalışıyorum. Yavaş yavaş artırıcam performansımı.

Bir konuda inanılmaz rahatsızdım. Başkalarının düşüncelerini çok önemseyen birisiyim. Bunu da aşıyorum artık umursamıyorum. Özellikle aileden özgürleşmek gerekiyor. Benim ailem beni çok kısıtlıyordu. Mesela baleye asla gidemezsin, şişkosun, seni almazlar gibi şeyler söylerken annem ben dinlemeyip kayıt yaptırdım ve şuan çok memnunum. Üstelik kayıt yaptırdıktan sonra annemin kurduğu cümle bende sana onu söylicektim, bale yapabilirsin senin vücudun çok uygun dicektim oldu. O nedenle başkalarına çok bağlı olmamak ve herkesin her dediğini çok takmamak lazım. Her şeyden önemlisi kendi içsesimizi dinlemememiz ve o yolda ilerlememiz.

İnsanların fikirlerine o kadar önem verirken kendi duygularımızı görmezlikten gelmemiz kendimize yaptığımız en büyük kötülüklerden birisi. Bu nedenle erkek arkadaşımdan bile ayrılamıyordum. Üzülür, üzülmesin diye düşündüğüm için. Ayrıldığımda bayram yaptım desem yeridir.

Artık daha cesaretliyim ve kendime daha çok güveniyorum. Bunları çok basit şeylerde bile anlamak mümkün. Mesela önceden saçlarımı uçlarından bile aldırmaya korkarken geçenlerde gittim omuzlarımın biraz altında kestirdim ve hiç korkmadım. Kötü olur, yakışmaz, iğrenç olurum demedim. Bir ara gidip omuzlarımda kestirmeyi düşünüyorum. Saç kestirme olayı hiç basit bir şey değil. Özellikle beyler bu konuda biz kızlarla çok alay ederler ama düşünün ki saç kestirmeye korkan biri başka ne kadar çok şeyden korkuyor olabilir. Dolayısıyla adım atmak ve dirençleri yıkmak çok önemli. :) Değişim her zaman için iyidir.

Hep söylediğim şey özellikle herkes dinlediği için ego, suçluluk ve kendine güven telkinlerinde dinleyelim direk kendime öz güvenimiz tavan yapsın diye düşünmeyin. Rastladığım şey birçok kişinin bu beklenti içine girmesi ve kendini gözlemlememesi. Aslında olan şey şu (ya da benim deneyimlediğim diyim). Daha önceden de birkaç başlıkta yazmıştım tekrarlıyım. Diyelim ki kendinizde güvensizliğe neden olan bir sorununuz var. Benim konuşmamdan utanmam gibi. O konuyu aşmamı sağlayarak bu konuda daha rahat olmamı sağladı. Yani kendinizde güvensizlik yaratan sebeplerin yok olduğuna inanıyorum ben. Benim en büyük sorunum bu buydu sanırım. Kızarma sorunumu da böylece aştım. Artık sosyal biriyim. Yeni ortamlara girmekten ve yeni insanlarla tanışmaktan korkmuyorum.

Tüm bu yaşadıklarım bu foruma üyeliğim sayesinde. Buna kesinlikle eminim. Gerek yararlandığım telkinler, gerek forumda okuduklarım, gerek gördüğüm tek bir cümle ya da yaptığım bir uygulamanın sonuncunda şuan çok çok daha iyi bir yerdeyim. Anlatabildiklerim bu kadar şimdilik.

Bana çok fazla katkıda bulunan Atakan beye, Abdullah abiye, Mert abiye ve tek tek sayamayacağım herkese yaşamımdaki rolleri için teşekkür ederim. Hepinizden çok şey öğrendim. Yardımlarınız ve desteğiniz için hakkınızı nasıl öderim bilemiyorum. Sadece şükrediyorum.

İyi ki varsınız.

İyi ki buradayım.

Sizi seviyorum.

Sevgiyle kalın, sağlıkla nefes alın.

http://img5.imageshack.us/img5/3791/...lonnoirvio.gif