[cubba]

herkese merhabalar..

madem bu bölümün adı “üyelerin hikayeleri“ ben de hikayemi anlatayım;

25 yaşındayım ve üniversite son sınıfa geçtim (kafam karışık olduğu için her şeyi karışık anlatabilirim, kusura bakmayın lütfen). Nerden başlasam, nasıl anlatsam, kaç kişiydik o zaman….

Çok utangaç büyütüldüm. Ben (ve kardeşim) hep azar işittik küçükken. Babam ve akrabalarım (baba tarafı) bize hep kızdı. Halen babamla konuşurken korkuyorum. Bazen beni cepten arıyor açarken çekiniyorum. Belki de yakın akrabalarımızın babamın hakkını yemesi bunda etkili olmuş olabilir. (çok şükür okuyacak kadar para gönderiyor babam ama eğer hak ettiğini almış olsaydı eminim altımda şuan 15-20 milyarlık bir araba olurdu!!!!) Neyse annem sağ olsun çok iyi davrandı bize. O da sert olsaydı muhtemelen psikolojik olarak çok daha ağır hastalıklar geçirirdim.

İlkokul öyle geçti işte hatırlamıyorum fazla. Sınıfın çalışkanlarındandım bir de öğretmenin kızı bizim sınıftaydım ve ona aşıktım

Ortaokul yıllarım başlarda çok başarısız ve çok sönük, utangaç geçti. Hatta sınıfta konuşabildiğim tek kız, akrabamdı (hazırlıktan sonraki sene -orta 1’de- ilk dönem karnemde 3 zayıf gelince babam sınıf arkadaşı akrabamın önünde beni çok fena dövmüştü). 2. ve 3. sınıflarda giderek dışa açıldım. Derslerim de iyi olmaya başladı. Ama yine de kendime güvenemiyordum. Hala utangaçlık, cesaretsizlik devam ediyordu. Arkadaş çevrem arasında aslan kesiliyordum, bomba espriler patlatıyordum, samimi olabildiğim hocalarla iletişimim süperdi ama diğerlerine gelince kitlenip kalıyordum.

Liseyi arkadaş çevremden tamamen uzak bir okulda ve bir şehirde yatılı okudum. Onları çok özlüyordum. Buradaki insanlar benim gibi değildi. Saçma sapan esprilere gülüyorlar, çocuk gibi davranıyorlar, çok şımarıklardı. Beni anlamıyorlardı. Beni sadece arkadaşlarım anlıyorlardı. Hepsi birlikte başka bir şehirde, ben başka bir şehirdeydim. Ben onlardan ayrılınca hepsi birbiriyle küsmüşlerdi. Ayrıca sanki hepsi beni unutmuştu. Beni aramıyorlardı. Ben telefonla arayıp ağlarken beni sanki çok fazla önemsemiyorlardı.

Yalnız kaldım ve arkadaş edinmem gerekti. Edindim de. İçime sinmeye sinmeye “kafayı yememek” için. ama 4 sene sonunda (orada da hazırlık okudum) süper arkadaşlarım oldu yatılı okul arkadaşlıkları başka oluyor… mezun olunca bir sene öss’ye hazırlandım veeeeeeeeee ben yine tek başıma başka bir okula gittim. Orayı da sevemedim. Orada 2 sene bulundum ama okula hiç gitmedim. Bende bir şeyler vardı. Kendimi toparlamaya çalıştım ama başaramadım. Depresyona girmiştim. Hatırladığım şeylerden biri saat öğleden sonra 4-5’e kadar uyuyordum, sonra dışarı çıkıp gece 11-12’ye kadar içki içiyordum ve yanıma 5-6 tane daha bira alıp yurda dönüyordum ve sabaha kadar tekrar içiyordum. Bu kısır döngü hep böyleydi. Ağlama krizleri geçirdim. Kimse beni anlamadı. Hayat felsefem şuydu: herkes ölecek, ben de öleceğim, o zaman neden çalışayım. Gerçekten buydu. Geleceğe dair tek bir planım, hayalim yoktu. Psikiyatriste gittim. İlaçlar kullandım ama ne biliyim işe yaramadı. Son dönem bir psikoloğa gittim. Biraz etkili olur gibi oldu ama iş işten geçtiği için okuldan atıldım. Allah’tan öss başvuru formu almıştım. 1 ay kadar bir çalışmadan sonra Allah’ın yardımıyla şimdiki okulumu kazandım.

Şimdiki okuluma başlayınca 1. sınıfta hiçbir şeyi umursamadım ve sadece ders çalıştım. 1. sınıfta başarılı da oldum. Hiçbir şeyden kastım arkadaş çevresi edinmekti. Önceki üniversitede hiç arkadaşım olmadı benim. bazen birkaç gün kantinci dışında kimseyle konuşmadım. Yalnızlığın ne demek olduğunu çok iyi bilirim. Bazen sırf birileriyle konuşuyum diye hiç sevmediğim insanların yanına giderdim, giderken de yanımda kola falan alırdım beni kabul etsinler diye. Her neyse şimdiki okulumda iyi çocuklar tanıdım. Özellikle bu sene. İyi çocuklar ama hiç kimse o ortaokul yıllarımdaki tadı vermiyor. Ortaokuldaki o arkadaşlarım bile… 2. ve 3. sınıf da bir şekilde bitti. Hiç ders çalışmadım. Hep bu dönem kalacam dedim ama kalmadım. Annemin duaları sayesinde sanırım. Ama bu böyle devam edemez. Yapmam gereken şeyleri yapamıyorum. Kendi kendime “bak kaç sene kaybettin, sınıf arkadaşların senden 4-5 yaş küçük, arayı kapatmak için çalış, kendini geliştir, İngilizce öğren, kpss çalış ne biliyim bişeyler yap” diyorum hep. Bunların hepsi bana teoride mantıklı geliyor. kapasitemin istediklerimi yapmama yeteceğini düşünüyorum. ama olmuyor. sanki bişeyler beni engelliyor. sanki önümde bir sis perdesi var ve görmemi engelliyor. Bir şeyler yapmam gerekli. Son 6 senedir günde 10-12 saat uyuyorum. Hep kalemi kağıdı elime alıp neleri yapmam neleri yapmamam gerektiğini büyük bir azimle yazıyorum. Ama hepsini ertesi gün unutuyorum. herşeye karşı çok dikkatsizim. bi insan eline gazete alıp bütün sayfayı okuyup manşete bakmaz mı yaaa!!!!! ama insanlar bişeyler söyleyince hemen alınıyorum. aşırı alınganım. İçimde sürekli korku, endişe stres, utangaçlık, rezil olma korkusu, güvensizlik….ben bunları 25 senedir yaşıyorum. 25 SENE!!!!! Bıktım artık yaaaaa!!!!!!!!!! Yeter !!!! bir insan (abartmıyorum) SÜREKLİ ayaklarını sallar mı yaaaa!!!!! Bu nasıl bir stres yaaa!!!!!!!!!!

Hep yakın arkadaşlarımdan yardım istedim ve bundan da bıktım. İnsanlara sürekli sorunlarımı anlatmaktan bıktım. Kendimi bir iyi bir kötü hissetmekten bıktım!! Düşüp düşüp kalkmaktan sonra tekrar düşmekten bıktım. Cesaretimin sürekli kırılmasından bıktım. Kendimi kandırmaktan bıktım. Son zamanlarda ölsem ne olur diye düşünüyorum. İntihar değil istediğim. Kaderde yazılan başıma gelir belki.

Ya ben bıktım yaaa……