[kediiicik]

Ailemle çok büyük bir kavga ettik. Onları üzmekten başka bir işe yaramıyorım. Asi ve biraz inatçı olmamdan dolayı, zaten pek de anlaşamıyorduk ama bugün bütün taşlarn yıkılmasına şahit oldum. Annem biz-ben ve kardeşim- daha küçükken bir sinir hastalığı geçirmiş. O yüzden çocukluğumuz çok da kolay geçmedi. Çok çabuk sinirlenir hala. Annemlerin uzun bir süre çocukları olmamış bir de. 14 yıl evliliklerinden sonra ben doğmuşum, ardından 1 yıl sonra da kardeşim. Bu yüzden çok düşkünlerdir bize. Ama aynı zamanda çok sıkıyorlar. Küçükken hep ona karışmayın şuna karışmayın diye koruma içgüdüsüyle hareket ederlerdi. Galiba çekingenliğimin ilk adımları da böylece atılmış oldu. Üstümüze o kadar düştüler, bize bir şey olmasından o kadar korktular ki bunun sonucunda ben pısırık,asosyal biri oldum çıktım- tabiki bir yerde benim de suçum vardı. En basitinden arkadaşlarımla haftasonu dışarı çıkmama bile izin vermiyorlar. Onların tek istediği evden okula okuldan eve bir hayat sürmem. Okul çıkışları arkadaşlarımla vakit geçirmedikçe,haftasonu dışarı çıkmadıkça nasıl sosyalleşmeyi bekleyebilirim ki? Bana güvenemediler, beni yalan söylemeye mecbur bıraktılar. O kadar çok sıkılıyorum ki onlar tarafından, napacağımı bilmiyorum artık. Hep sorgu, hep bir tartışma. Neden bende dyiğer arkadaşlarım gibi okul çıkışı bir şeyler yapamıyorum? Niye annemler haftasonları çıkmama izin vermiyorlar? Napıcam,nasıl başarıcam ben? Bu durumun altından kalkamıyorum. Hayatım elimden kayıp gidiyor ve ben oyunculuğu bıraktım,artık sadece seyirciyim. İzlediğim oyun da fazla trajik