[Funk1903]

kediiicik Nickli Üyeden Alıntı

Dershane arkadaşlarıma alıştım :)
Aslında değiştiğimin farkına dershanade vardım.
Sınıfa gittiğimde okulumdan bir kızı gördüm, çok yakın değildik ama arada selam veriyoruz birbirimize. Kondurdum yüzüme gülümsememi,bütün gün mutluluğum eksilmedi.
Arkadaşlarımla daha rahat muhabbet edebildiğimi fark ettim, daha rahat tanışabiliyorum. Eskiden olsa bi tutukluk olurdu ve sessiz kalırdım, sonra bu durumu kafama takar daha da içe kapanırdım. Ama öyle olmadı :) O kadar mutlu oldum ki
Değişime adım adım ilerliyorum, daha fazlasını göreceğimi biliyorum.
Mutlu olmayı seviyoruuuuuum

Çekingenliği en iyi nasıl yenersin açıklayayım kendi çapımda :)
1-1 hafta boyunca tanımadıklarına selam ver veya saat sor.(Bu insanlara yaklaşmanı harekete geçiricek yöntemdir)
2-kendini zorlamadan dershane arkadaşlarınla veya okul arkadaşlarınla ufak çaplı sohbet et ama sohbeti sen başlat bu çok önemli.
3-Fazla gitmediğin ama adını duyduğun bir kalabalık caddeye git bir yolun karşısına geç ve diğer yolda sanki tanıdık birini görmüşsün gibi bağır.(insanların ne düşündüklerini böylece umursamazsın)
4-Bir yere git ve orada bulunmayan birşey iste farz-ı mizal kuyumcuya gidip et istemek :D
5-Telkinlere devam et ücretlilerede geçebilirsin kendi şahsi fikrin ona karışamam :)
6-Eft çalışmasını yap, bu mükemmel bir şekilde hızlıca işe yarıyor hâlada denerim
7-21 gün boyunca sabahlı akşamlı kendinle konuş ayna karşısındada olabilir ama benim yöntemim şu kamera karşısında konuşmak.
Bu yöntem inanılmaz yaradı bana bende çekingenliğimi yenmeyle uğraşıyordum şuanlık çekingenliğim yok fakat bazı işlerim var o işlerde değil utangaçlık aşırı özgüvenli olmak gerekiyor bu yüzden bunları bende yapıyorum düzenli özgüvenimi aşırıya ulaştırmak için :
Benim tavsiye ediceklerim bunlar ister uygula ister uygulama ama şunu söylemeliyim ki kesinlikle işe yarıyor :)
Hastada sensin doktorda,Şifacıda sensin şifa bekleyende hadi şimdi kalk ve birşeyler yap.. (bu arada yaşım nerdeyse seninle aynı o yüzden seni çok iyi anlıyorum ve deneyip başarıya ulaştıklarımı seninle paylaşmak istedim)

Sevgiyle kalman umuduyla..

[arayışçı]

Herkese merhaba,
Ben bu siteyi tevafuk sonucunda 19 eylül cuma günü buldum. Sitenin anasayfasında bulunan ücretsiz telkinleri dinlemeye başladım. İlk olarak kendine güveni ardından da mutluluğu dinledim. Özellikle kendine güven ve mutluluğu dinlerken aklımdan olumlu düşünceler geçmeye başladı. Nasıl oldu ben de hayretler içinde kaldım. Ancak böyle düşünmeye başladım diye telkinleri birden bırakmak istemiyorum ve dinlemeye devam ediyorum. Benim çekingenlik, birilerinden bir şey isteyememe, mükemmeliyetçilik ve erteleme huylarım olduğunu düşünüyorum. Ancak çekirdek inanç tespiti yaptırmalı mıyım yoksa ücretsiz telkinleri dinlemek yeterli olur mu? Bana yardımcı olur musunuz?
İyi geceler

[kediiicik]

Funk1903 Nickli Üyeden Alıntı

Çekingenliği en iyi nasıl yenersin açıklayayım kendi çapımda :)
1-1 hafta boyunca tanımadıklarına selam ver veya saat sor.(Bu insanlara yaklaşmanı harekete geçiricek yöntemdir)
2-kendini zorlamadan dershane arkadaşlarınla veya okul arkadaşlarınla ufak çaplı sohbet et ama sohbeti sen başlat bu çok önemli.
3-Fazla gitmediğin ama adını duyduğun bir kalabalık caddeye git bir yolun karşısına geç ve diğer yolda sanki tanıdık birini görmüşsün gibi bağır.(insanların ne düşündüklerini böylece umursamazsın)
4-Bir yere git ve orada bulunmayan birşey iste farz-ı mizal kuyumcuya gidip et istemek :D
5-Telkinlere devam et ücretlilerede geçebilirsin kendi şahsi fikrin ona karışamam :)
6-Eft çalışmasını yap, bu mükemmel bir şekilde hızlıca işe yarıyor hâlada denerim
7-21 gün boyunca sabahlı akşamlı kendinle konuş ayna karşısındada olabilir ama benim yöntemim şu kamera karşısında konuşmak.
Bu yöntem inanılmaz yaradı bana bende çekingenliğimi yenmeyle uğraşıyordum şuanlık çekingenliğim yok fakat bazı işlerim var o işlerde değil utangaçlık aşırı özgüvenli olmak gerekiyor bu yüzden bunları bende yapıyorum düzenli özgüvenimi aşırıya ulaştırmak için :
Benim tavsiye ediceklerim bunlar ister uygula ister uygulama ama şunu söylemeliyim ki kesinlikle işe yarıyor :)
Hastada sensin doktorda,Şifacıda sensin şifa bekleyende hadi şimdi kalk ve birşeyler yap.. (bu arada yaşım nerdeyse seninle aynı o yüzden seni çok iyi anlıyorum ve deneyip başarıya ulaştıklarımı seninle paylaşmak istedim)

Sevgiyle kalman umuduyla..

Yaz tatilindeki düzenime o kadar alışmışım ki, okul başlayınca her şey aksadı. Kişisel gelişimimle ilgilenemiyorum, sadece telkinleri dinliyorum. Düzenimi oturtup bahsettiğin eft,21 gün boyunca olumlama gibi şeylere başlamak istiyorum.
Tavsiyelerin için teşekkür ederim. Hepsini denemeye çalışıcam bakalım cesaret inşallah yanımda olur

[Lord lera]

Hedefsiz ve hayalsiz büyük şeyler yapılamaz. 2015 yılında tüm hedeflerinizin ve hayallerinizin gerçekleşmesi dileğiyle.

[Işıklı yol]

Yavaş yavaş kıpırdanmalar oluyor. Minik adımlar. Koşmaya çalışmak boşuna, çabuk yorulursun. Başarısızlıklar elbette olacak. Dün bir söz duydum harikaydı doğrusu. Allah sana bir şeyi verdiğinde şükret, Ona teşekkür et. Ama vermezse ömrünün sonuna kadar teşekkür et. Çünkü O seni senden iyi bilir ve herkesten fazla sever.
Geometri konusuna gelince iyi bilen ve anlayan arkadaşlarından yardım alabilirsin. Onların hep püf noktaları olur. Onunla kolaylıkla çözerler. Bizse o yolu bilmediğimizden aptallaşır kalırız. Bir bilen arkadaş, öğretmenden bile iyi anlatır.
Benim matematiğim hep çok kötüydü. 1-2 alırdım o da ayıp olmasın diye 0 veremediklerinden 1 veriyordu hocalar :))
Bir arkadaşımınsa hep 9-10 du hayret ederdim ona. Bir insan matematikten nasıl 10 alırdı ya. Bir gün dedim ona, nasıl yapıyorsun? Ben hiç anlayamıyorum. Bana 3 saat boyunca anlattı ve ben o yazılıdan 8 aldım :) Öğretmen 8 deyince bütün sınıf aynı anda dönüp şaşkınlıkla bana baktılar. Bu bir mucizeydi. Tabi daha çok kopya çektiğimi düşündüler ama ben biliyordum öyle olmadığını sorun değildi.
Her neyse işte. hayat bizi yavaş yavaş olgunlaştırır. Bazen okşayarak bazen de kafamıza kocaman bir tokmakla vurarak. Bazen de duvara toslarız bir şekilde öğrenmemiz gerekir ama. Çenem düştü yine. Hadi bakalım, umutsuzluk yok. yavaş yavaş olacak her şey. Olduğu kadar. Elimizden geldiğince fazlasına zaten gerek yok.
Sevgimle, IŞIK*

[kediiicik]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

Yavaş yavaş kıpırdanmalar oluyor. Minik adımlar. Koşmaya çalışmak boşuna, çabuk yorulursun. Başarısızlıklar elbette olacak. Dün bir söz duydum harikaydı doğrusu. Allah sana bir şeyi verdiğinde şükret, Ona teşekkür et. Ama vermezse ömrünün sonuna kadar teşekkür et. Çünkü O seni senden iyi bilir ve herkesten fazla sever.
Geometri konusuna gelince iyi bilen ve anlayan arkadaşlarından yardım alabilirsin. Onların hep püf noktaları olur. Onunla kolaylıkla çözerler. Bizse o yolu bilmediğimizden aptallaşır kalırız. Bir bilen arkadaş, öğretmenden bile iyi anlatır.
Benim matematiğim hep çok kötüydü. 1-2 alırdım o da ayıp olmasın diye 0 veremediklerinden 1 veriyordu hocalar :))
Bir arkadaşımınsa hep 9-10 du hayret ederdim ona. Bir insan matematikten nasıl 10 alırdı ya. Bir gün dedim ona, nasıl yapıyorsun? Ben hiç anlayamıyorum. Bana 3 saat boyunca anlattı ve ben o yazılıdan 8 aldım :) Öğretmen 8 deyince bütün sınıf aynı anda dönüp şaşkınlıkla bana baktılar. Bu bir mucizeydi. Tabi daha çok kopya çektiğimi düşündüler ama ben biliyordum öyle olmadığını sorun değildi.
Her neyse işte. hayat bizi yavaş yavaş olgunlaştırır. Bazen okşayarak bazen de kafamıza kocaman bir tokmakla vurarak. Bazen de duvara toslarız bir şekilde öğrenmemiz gerekir ama. Çenem düştü yine. Hadi bakalım, umutsuzluk yok. yavaş yavaş olacak her şey. Olduğu kadar. Elimizden geldiğince fazlasına zaten gerek yok.
Sevgimle, IŞIK*

Telafiye girdim, sınavım o kadar da kötü değildi, bakalım :)Ama olmazsa da üzülmeyeceğimi biliyorum. İyi ki zayıf almışım, şu an eksikliklerimi öyle iyi biliyorum ki 2. dönem için bunların hepsi fırsat bana :)
Yazdıklarını kocaman bir tebessümle okuyorum, keşke hep çenen düşse Işık abla :) Günlüğüme misafir olman, yanımda birilerinin olması o kadar sevindiriyor ki beni :) Keşke yazılanları, söylediklerinizi kopyalayıversem beynime. Mesela şu sözün o kadar hoşuma gitti ki: Allah sana bir şeyi verdiğinde şükret, Ona teşekkür et. Ama vermezse ömrünün sonuna kadar teşekkür et. Çünkü o seni senden iyi bilir ve herkesten fazla sever. Böyle küçük, güzel sözleri yazdığım bir defter oluşturdum. Yazdım bunu da defterime :)
Sevgilerle ışık abla :))

[kediiicik]

Hani filmlerde olur ya birisi dibe batmıştır, depresyondandır, mutsuzdur. Sonra bir sihirli değnek dokunuverir hayatına, her şeyi güzelleşir. Ya da daha gerçekçi bahsedersem, bazı filmlerde de bir başkası giriverir o kişinin hayatına. Ve o dibe batmış kişiyi baştan yaratıverir. Mükemmel bir insan oluverir bizimki. Gerek fiziksel, gerek manevi olarak.
Hep özenmiştim böyle olmasına. Tamam sihirli değnek biraz absürt ama, halimden anlayan, beni bu durumdan kurtaracak biri gelsin istemiştim. Belki o kadar dibe batmış sayılmam. Hem benim sorunlarım ne ki?
Çok çekingen olduğumu düşünmüyorum(en azından bu konuda ilerleme kaydettim) Sadece bazen durgunlaşıyorum, kendimi değersiz hissediyorum.Ben sadece tamamen kendine güvenen, sosyal, dışadönük biri olmak istiyorum.
Sonracığıma, evet kilo vermek istiyorum ama kabullenmek gerekirse şişmanı geç, balık etli bile değilim. Hatta çevremdeki bir çok kişi bu kilo takıntımı anlayamadığını söylüyor. Yine de hiç fazlalığım olmasın istiyorum.
Ders çalışamama gibi bir problemim var. Ama yine de çok iyi bir okulda okuyorum. Benimkisi liseye geçtiğinde üzerine çöken tembellikten kurtulamama.
Ailemle problemlerim var. Bana fazla baskı yapıyorlar. Ama bu durumu da yavaş yavaş atlattığımızı düşünüyorum. Dönem başından beri öyle şeylere izin verdiler ki, onlardan beklenmeyecek şeylerdi.(Gerçi büyük ısrarlarım, mızıklanmalarım ve büyük kavgalarımız sonucu oldu ama olsun)
İşte, yazdığımda ufacık şeylermiş gibi geliyor ama bunlar genelde yüzeysel.
Yine de birinin beni değiştirmesini istiyordum. Giyim tarzımı değiştirmeme yardım edecek, katı bir disiplinle bana kilo verdirtecek, sosyalleşmemi-hatta epeycene sosyalleşmemi sağlayacaktı.
Tabi bekle bekle o kişiyi bulamadım.
Sonra dedim ki, neden kendi kendimin değiştireni olmuyorum? Neden kendimi baştan yaratmıyorum? Sanki bir başkasını değiştirirmiş gibi. Ama bir başkası da kendim.
Yılbaşı dileklerimi haftalara bölmeye karar verdim. Bugün oturdum haftalık hedeflerimin neler olabileceğini düşündüm ve yazdım.
Zayıflamak mı istiyorsun? Ee o zaman o koca boğazını tutacaksın be Arzu:)
Giyim tarzını değiştirmek mi istiyorsun, bir gününü ayırıp mağaza mağaza dolaşacaksın
Derslerinin düzelmesini mi istiyorsun, o zaman günde en az 2 saat kendini zorlayacaksın
Sosyalleşmek mi istiyorsun. Aklına gelen hüzünlü şeylerle durgunlaşmayacaksın, tüm gününü öldürmeyeceksin. Gülümse, kendine güven ve zorla kendini !!
Kitap okumalar, film izleme, ingilizceyi ilerletme, egzersiz yapma, tırnakları uzatma, affetme olumlamalarına başlama, aileye toleransı davranma...
Sihirli değnek hayatıma dokunuyoooooooor :))

[Değişmek]

kediiicik Nickli Üyeden Alıntı

Hani filmlerde olur ya birisi dibe batmıştır, depresyondandır, mutsuzdur. Sonra bir sihirli değnek dokunuverir hayatına, her şeyi güzelleşir. Ya da daha gerçekçi bahsedersem, bazı filmlerde de bir başkası giriverir o kişinin hayatına. Ve o dibe batmış kişiyi baştan yaratıverir. Mükemmel bir insan oluverir bizimki. Gerek fiziksel, gerek manevi olarak.
Hep özenmiştim böyle olmasına. Tamam sihirli değnek biraz absürt ama, halimden anlayan, beni bu durumdan kurtaracak biri gelsin istemiştim. Belki o kadar dibe batmış sayılmam. Hem benim sorunlarım ne ki?
Çok çekingen olduğumu düşünmüyorum(en azından bu konuda ilerleme kaydettim) Sadece bazen durgunlaşıyorum, kendimi değersiz hissediyorum.Ben sadece tamamen kendine güvenen, sosyal, dışadönük biri olmak istiyorum.
Sonracığıma, evet kilo vermek istiyorum ama kabullenmek gerekirse şişmanı geç, balık etli bile değilim. Hatta çevremdeki bir çok kişi bu kilo takıntımı anlayamadığını söylüyor. Yine de hiç fazlalığım olmasın istiyorum.
Ders çalışamama gibi bir problemim var. Ama yine de çok iyi bir okulda okuyorum. Benimkisi liseye geçtiğinde üzerine çöken tembellikten kurtulamama.
Ailemle problemlerim var. Bana fazla baskı yapıyorlar. Ama bu durumu da yavaş yavaş atlattığımızı düşünüyorum. Dönem başından beri öyle şeylere izin verdiler ki, onlardan beklenmeyecek şeylerdi.(Gerçi büyük ısrarlarım, mızıklanmalarım ve büyük kavgalarımız sonucu oldu ama olsun)
İşte, yazdığımda ufacık şeylermiş gibi geliyor ama bunlar genelde yüzeysel.
Yine de birinin beni değiştirmesini istiyordum. Giyim tarzımı değiştirmeme yardım edecek, katı bir disiplinle bana kilo verdirtecek, sosyalleşmemi-hatta epeycene sosyalleşmemi sağlayacaktı.
Tabi bekle bekle o kişiyi bulamadım.
Sonra dedim ki, neden kendi kendimin değiştireni olmuyorum? Neden kendimi baştan yaratmıyorum? Sanki bir başkasını değiştirirmiş gibi. Ama bir başkası da kendim.
Yılbaşı dileklerimi haftalara bölmeye karar verdim. Bugün oturdum haftalık hedeflerimin neler olabileceğini düşündüm ve yazdım.
Zayıflamak mı istiyorsun? Ee o zaman o koca boğazını tutacaksın be Arzu:)
Giyim tarzını değiştirmek mi istiyorsun, bir gününü ayırıp mağaza mağaza dolaşacaksın
Derslerinin düzelmesini mi istiyorsun, o zaman günde en az 2 saat kendini zorlayacaksın
Sosyalleşmek mi istiyorsun. Aklına gelen hüzünlü şeylerle durgunlaşmayacaksın, tüm gününü öldürmeyeceksin. Gülümse, kendine güven ve zorla kendini !!
Kitap okumalar, film izleme, ingilizceyi ilerletme, egzersiz yapma, tırnakları uzatma, affetme olumlamalarına başlama, aileye toleransı davranma...
Sihirli değnek hayatıma dokunuyoooooooor :))

aslında kendi hayatımızı kendimize zehir ediyoruz yapmamız gereken tek şey yaşamak ve mutlu olmak ama öyle olmuyor işte bir anda kendimi diğer insanlardan olgun hissediyorum etrafımdaki insanlar salakça konuşurken veya salak salak hareket yaparken onların hareketleri bana çocuksu ve anlamsız geliyor bunları görünce sessizleşmeye başlıyorum minyon bir tipim var ve insanlar beni böyle sessiz görünce saf gibi bir izlenim oluşturuyorum onların gözünde belkide gerçekten saf bir kişiliğim var biraz aptal sayılırım,insanlara yardım etmeye çalışırım ama insanlar yardım etmeye iyi davranmaya gelmiyor mutlu olabilmek için insanlara kötü davranmam,onların hoşlanmadığı şeyleri yapmam bana saçma gelen davranışlarda bulunmam ve saçma sapan konuşmam lazım ama kişiliğim yüzünden bunu yapamıyorum şuan mutlumusun diye sorarsan evet mutluyum hayatım bir düzene girdi beni böyle kabul eden insanlar var ve kendime edindiğim bir hedef var bunları niye yazıyosun dersen seninle benzer duyguları yaşayan insanlar olduğunu bil diye yazıyorum ve eminim benim gibi düşünen başka insanlar da vardır keşke onlarla karşılaşsam eminim çok iyi arkadaş olurduk belkide çevremde böyle birileri vardır ama birbirimize bunları anlatmaktan çekiniyoruzdur.

[kediiicik]

okulların açılmasını istemiyorum. yine aynı sıkıntılar, yine aynı sorunlarla karşılaşıcam. korkuyorum. kendimi ne kadar geliştirmiş olsam da, olmuyor işte. diğerlerini kıskanıyorum.
arkadaşlarım var ama o kadar karmakarışık şeyler ki içinden çıkamıyorum. yakın olduğum insanlar grup grup dağılmışlar. 9. sınıftan beri yakın olduğum insanlar daha hanımefendi ve yanlarında biraz daha rahat hissetiklerim. ama onlarla bişeyler yapamıyoruz.
öteki taraftan sıra arkadaşım çok dışadönük bir kız. istediğim bütün özelliklere sahip. onunla 3 yıldır sıra arkadaşıyım ama anca bu sene yakınlık kurabildik. şimdi ise, bilmiyorum. belki benim aramıza koyduğum mesafelerle uzaklaştık, belki de onun. böyle olmak beni üzüyor. senenin başlarında her akşam telefonda mesajlaşırdık konuşurduk. 1 aydır telefonda konuşmuyoruz neredeyse onunla. 15 tatile girdik ve bir mesaj bekliyordum, napıyorsun nasılsın gibisinden. yok. okulun açılacak olması biraz da onunla ilişkimde napacağım telaşını getiriyor. onun yanında kendimi küçük hissetmeye başladım son zamanlarda. belki benim kuruntularım bilmiyorum ama, sanki o beni ezik gibi görüyormuş gibi geliyor, sanki benimle vakit geçirmek istemiyormuş gibi. böyle hissettikçe kasılıyorum yanında. kasıldıkça uzaklaşıyorum, sessizleşiyorum, sessizleştikçe o da kopuyor benden. kısır döngü böyle devam ediyor. canımı sıkıyor böyle olmak.
çevremdeki insanları görüyorum. arkadaşlarıyla konuşuyorlar buluşuyorlar vakit geçiriyorlar. bende onlar gibi olmak istiyorum. ama olmuyor işte. ben konuşamıyorum. ben mesaj atamıyorum. ben buluşamıyorum. diğer arkadaş grubumdan ses soluk yok. ne arıyorlar ne soruyorlar. buluşalım desem ık mık yüz saatte anca ayarlarız. bir kere buluşulur, aradan çıkartılıverir buluşma, tamam. başka da yok.
böyle olunca iyice yalnızlaşıyorum. evet arkadaşlarım var. dershanemde seviliyorum orada iyi arkadaşlıklar edindim. geçen senek sınıfımdan arkadaşlarım var onlarla yakınım. sonra 9. sınıftan beri süren yakın arkadaşlarım var. sıra arkadaşımla olan arkadaşlığım var(ki başlı başlına problem şu anda) yeni sınıfımdan bir kaç yakın arkadaşım var ama. amaları da var işte. hiçbiri benim gerçekten yakın arkadaşım değil ki şu anda. yeni sınıfımdaki arkadaşlarıma ve sıra arkadaşıma mesaj atmaya çekiniyorum. çünkü onlar fazla sosyaller yanlarında kendimi çok küçük hissediyorum.
bir türlü istediğim arkadaşlığı kuramadım. kıskanıyorum onları böyle olunca. bende mesajlaşabileceğim, rahatça konuşabileceğim, hadi çıkalım bugün şuraya gidelim diyebileceğim bir arkadaş grubum olsun istiyorum. iletişimimin hiç kopmayacağı.
bunların hepsi sorun yaratıyor bana. bu yüzden o hayata katılmak istemiyorum. okulun açılmasını istemiyorum. okulun açılması bir sürü sorunu getirecek. ve göstermek zorunda olduğum çaba beni korkutuyor.
bu durumda olmak da canımı sıkıyor. böyle evde kös kös oturmak asosyalliğin diplerinde yaşamak da canımı sıkıyor.
ben böyle olmaktan yoruldum artık
değişim oluyor. oluyor da hala aynı sıkıntılar devam ediyor. sıkıldım kendimden. sabırsızlığımdan da sıkıldım. aynı şeyleri yaşamak, aynı ezici hissi yaşamak istemiyorum artık. bu kaçıncı istemeyişlerim, bu kaçıncı yakınmam. değişmek istiyorum artık. şu histen kurtulmak istiyorum

[mesa]

ben de cesur insanları kıskanıyorum öyle ödleğim ki :(