[katıhal fizigi]

Dün gece affetme meditasyonumu yaparken bol bol ağladım. Meditasyondaki yüzleşme kısmı bitmedi, uzadı da uzadı...Nerdeyse meditasyon bitti benim sözlerim hala bitmedi. Tabi derinleşme falan da olmadı. Gayet bilinçli bir şekilde. Neyse zorla tamamladım. Bittiğinde baktım çok üzgünüm. Başka bir meditasyon daha yaptım da uyudum...Sabah uyandığımda iyiyidim yine:)))Günüm de güzel geçti.
Bugün biraz gelişen farkındalıklarımı anlatayım. Mesela ölümden çok korktuğumu farkettim. Yani benim için hayatta affedilmeyecek hata yoktur. Her zaman da derim. Ne olursa olsun bana ihtiyacı olan birine arkamı dönemem diye...Hep tüm hatalar bir şekilde telafi edilir diye düşünürüm. Oysa ölüm sondur. Bitmiştir. Onun için yapılacak bişey yoktur. 5 sene önce bir arkadaşımı trafik kazasında kaybettim. O zaman aslında benim yaşımda birinin de aniden hiç bir neden yokken ölebileceğini öğrendim. Hadi canım ilk kez mi genç birinin öldüğünü duyuyorsun? Aslında değil ama hep başkalarının başına gelir bişeyler, bizim başımıza hiç bir zaman gelmeyeceğini düşünürüz ya öyleymiş benimki de... Hayatta ki en büyük acı ya da tek acı birinin ölümü gibi düşünürdüm. Şimdi ise anlıyorum ki ölüm de doğum kadar doğal.Yeni mi anladın deme:))Gerçekten yeni anladım...