[cansuyu]

yaptım:)

uzun süre ruhumla ilgilendikten sonra..
hayatımdaki çöpleri çıkarmaya başlamak istediğimi farkettim..
beni mutsuz eden neler var listeledim..
içlerinde bazıları şu an değiştirebileceğim şeyler değildi.. ve ben sadece negatif düşüncelerle dolup eylem noktasında tıkanıyordum..
onları es geçip.. bir yerlerden birşeylere başlamak istedim..
evet.. aylardır.. kendimi dinlemek.. oturup okumak ve yazmak güzeldi ve gerekliydi biliyorum..
ama onun dışında nerdeyse hiçbir şey yapmadan..
evet kendime ayırdığım kahve saatlerim özeldi.. seviyordum..
ama yaşamda mola yerine molada yaşama dönüşmeden..

aylardır.. atalette.. hareketsiz.. kendim için bir şey yapmadan.. işe başlayınca herşeyin normalleşeceğini düşünerek.. zaman geçiriyorum..
ben kendimle ilgili.. kendime değer veren.. bu değeri başkalarından dilenmeyen bir insandım..
oysa bu süreçte aldığım kiloları bile dışardan seyrediyor ve yitirdiğim beden imajını yakalayamıyordum..
farkındayım.. önce yitirdiğim benlik duygumu lokomotif olacak kadar onarmam gerekiyordu elbette..

ah size sabahtan beri hızla gelişen düşünce zincirimi yakalayabilmiş ve anlatabilmiş olmayı dilerdim..

nasıl bir hızla oturdum internet başına.. ve sonunda ani bir kararla.. fakat aslında çok da olgunlaşmış bir kararla..fırladım nereden başlayacağımı bilerek..

e malum araya yağmur girdi :))

sonra.. ortalığın güvende olduğuna kedim ikna olduktan sonra soluğu bir spor salonunda aldım.. bana yürüme mesafesinde ve şu an kampanyada ..

kendimi hep önemsemiş olmakla beraber.. sıra harcamalara gelince.. hep suçluluk duymuşumdur.. kızım için harcanan hiçbir şeyden suçluluk duymazken..

dün akşam yemekte bir farkındalık anı yaşamıştım..

meyvesuyunun az kaldığını farketmemişim ve kızıma doldurup kendimi es geçecektim ki..

yaşam boyu.. kendimizden esirgediğimiz değeri kimselerden alamayacağımızı savunmuştum..
yaşamboyu buna uygun hareket etmeye özen göstermiş ve hatta çalıştığım okulda çocuklarımla sohbetlerimizin temeline bunu oturtmuştum..

peki sözkonusu annelik olunca ne yapıyordum ben ki kızım kendim için yapmadıklarımı normal karşılıyordu..

şu an kendini tüm evrenin merkezi hisseden kızımın.. ilerde anne olunca merkezin yön değiştirmeli rolmodeliyle durmuyor muydum karşısında..

hep ona çok iyi bir anne olduğuma inandım..onu özgüvenli yetiştirdiğime de..ama anne olduğunda bunu dengemeyi kimden öğrenecekti ki kızım? vaz mı geçecekti kendinden?

bir an kendimden vazgeçmişliğimin değil.. kızımın kendinden vazgeçebilme olasılığının gölgesinde dehşetle titredim..

hiçbir şey için geç değildi.
ve ben de kızım da ..
her koşulda... sevgide.. aile içinde değişen rollerde.. her koşulda.. vcarlığını sürdürmeyi yaşamaya başlamalıydık yeniden..


biraz sonra kızım yeni telefonuyla.. ( evet o her zaman son modelleri kullanırken benim gereksinimleri farketmesini hiç sağlamayıp..pansuman ettiğim bir teli kullanıyorum ben :))

kızım yeni teliyle bir resmimi çekti ve arama resmi yaptı..

çok kötüydü ve ona başka resimler gösterdim.. bak bunlardan koy diye..
ama onlar anne resmi değil dedi bana..

dehşet iki..




ne zaman vazgeçtim ben kendimden?

ve kızıma kendinin vazgeçilebilir olduğunu öğrettim roller üstlendik diye..


çok uzakta değil..

ve hatta.. nerdeyse.. kızımın bir sevgi içersinde yitip gittiğimi gözlemesiyle başladı..

ben kızıma sevgisinin onun özünden ayıran değil özüne döndürmesi gereken bir olgu olması gerektiğini söylesem neye yarar?



spor salonunda görüştüğüm kişiye...

nihayet kendime yardım etmeye karar verdim.. kendime yardım etmeme yardım edebilecek misiniz dedim?


ve mutlulukla ayrıldım oradan..

çok garip bir şekilde eve gelirken bir yer tezgahı çıktı karşıma..spor salonunda giyebileceğim türden penye kapriler..
aslında hiç garip değil.. çünkü kendime birşey almayalı asır olmuştu ve tam da düşünüyordum..

akşam kızım geldiğinde söyleyeceğim..çok şaşıracak.. kendim için birşeyler yapmayalı asır olmuş gibi..

bu adımın devamını istiyorum..

içine düştüğüm ataletten sıyrılamıyor.. istesem de ne yürüyüş ne başka birşey yapamıyordum..
evden çıkabilmem için bile bir mecburiyet gerekiyor..

ve öyle çok yalıttım ki kendimi.

gerçekte kim olduğumu görebileceğim tek bir ayna kalmayana kadar..

şimdi aynalarla.. ( her anlamdaki aynalarla :)) )
yeniden barışmayı.. istiyorum...

teşekkür ederim.. teşekkür ederim.. teşekkür ederim...