[elisya]

Feelings change, memories don't...

-

[elisya]

Henüz hedeflediğim yerde olmayabilirim.
Ancak, dün olduğum yerden daha yakınım...

[elisya]

*********Dünya Hayatı İmtihandır...
Dünya hayatı, her insanın, asıl ve sonsuz ahiret yurduna ulaşmadan önce imtihan olduğu geçici bir mekandır.
İmtihan insanın dünyaya geliş gayesidir. O, sık sık elenecek, kalburdan geçirilecek ve saf ruhlar saf olmayanlardan ayrılacak.
Biliyoruz ki, Yüce Yaradan her insana kaldırabileceği kadar zorluk, imtihan vermektedir. Çünkü “O” abes iş yapmaz. Hayatın akışı içinde karşılaştığımız her imtihanda önce “bu olay neden benim başıma geldi'' ve '' bu olaydan ne öğrenmem gerekiyor” diye kendimize sormalı ve sonra gerekli içsel çalışmayı yaparak bu olaydan bir ders çıkarmalıyız.
Her geçiştirdiğiniz imtihan, her savuşturduğunuz olay, siz onu çözümleyene kadar değişik yüzlerde defalarca karşınıza çıkacaktır, giderek ağırlığını ve dozunu arttırarak.” *************

İşte bu yüzden hayatımızdaki küçük, büyük bütün sorunlara, sıkıntılara hep bir imtihan gözüyle bakmak gerekiyor. İmtihanlarımız çocukluktan başlıyor.
Ben artık imtihanlarımı görebiliyorum. Herkesin bir imtihanı var şu hayatta..
Artık geçmişte imtihan yaşadığım kişilerle o imtihanlarımı bitirdim.
Şimdi onların benimle imtihanı başlıyor. Ve benim hiç bir şey yapmama bile gerek kalmıyor. İlahi adalet işliyor sonuçta.
Ben imtihanlarımdan geçtim mi, kaldım mı bilmiyorum. Kimisinden kalmış olabilirim, kimisini sessizce kabullendim. Kimisinin defterini de çoktan kapattım. Çoğundan dersimi aldım. (yani umarım!) :)))
İyi ya da kötü. Eğer geçememişsem zaten gene karşıma çıkacaklar. İmtihanlar bitmiyor ki..

Geçmişimi kabullenememek te bir imtihandır aslında.. Ben kendim ile ilgili imtihanlarıma bakıyorum şuan..
Geçmişimi kabullenmek..
Bana yapılanları kabul etmek.. Ve onlarla helalleşmek..
İnsanları koşulsuz sevebilmek..
Kendimi sevmek, ama herşeyimle sevmek, kızgınlıklarımla, hatalarımla, başarısızlıklarımla, yoksunluklarımla, sorularımla, bıkkınlıklarımla sevmek..
Kendime değer vermek.. Değerli olduğumu kabul etmek..
Her şekilde ve koşulda mutlu olunabilecek bir durum olduğunun farkına varmak.
vee bol boll şükretmek..

Benim sınavım kendimle, birine daha yeni başlıyorum, ötekini yıllarca atlatıyorum..
Hayat bir imtihan... Farkında olsakta, olmasakta..
Ne mutlu bunu farkedene..

[elisya]

BU YÜKÜ NİYE TAŞIYORUM..?

Brenda yamaç tırmanışı yapmak isteyen genç bir kadındı. Bir gün cesaretini toplayarak bir grup tırmanışına katıldı. Tırmanacakları yere vardıklarında, neredeyse duvar gibi dik, büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına.
Tüm korkularına rağmen, Brenda azimliydi. Emniyet kemerini taktı, ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı. Bir süre tırmandıktan sonra, nefeslenebileceği bir oyuk buldu.. Orada asılı dururken, gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalgınlığa düşerek ipi gevşetiverdi. Aniden boşalan ip, hızla Branda’nın gözüne çarparak lensinin düşmesine neden oldu. Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansızdı. Lens yamacın ortasında bir yerlerde kalmıştı ve Brenda artık bulanık görüyordu. Ümitsizlik içinde, lensini bulması için Allah’a dua edebilirdi yalnızca.. Ve içten içe düşünüp dua etmeye başladı.
“Allah’ım! Sen bu anda buradaki tüm dağları görürsün. Bu dağlar üzerindeki her bir taşı ve yaprağı bildiğin gibi, benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama yardim et!”
Patikalardan yürüyerek aşağı indiklerinde, tırmanmak üzere oraya doğru gelen yeni bir grup gördüler. İçlerinden biri “Aranızda lens kaybeden var mı?” diye bağırdı. Brenda’nın sonradan öğrendiğine göre, lensi bir karınca taşıyordu ve karınca yürüdükçe yavaşça kayanın üzerinde hareket edip parlayan lens kızların dikkatini çekmişti.
Eve döndüklerinde Brenda lensini nasıl bulduklarını babasına anlatacak ve bir karikatürcü olan babası da ağzıyla lens taşıyan bir karınca resmi çizerek, karıncanın üzerindeki baloncuğa şunları yazacaktı:

“Allah’ım! Bu nesneyi neden taşıdığımı bilemiyorum. Bunu yiyemem ve neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır. Ama istediğin sadece bunu taşımamsa, senin için taşıyacağım…”

“BU YÜKÜ NİYE TAŞIYORUM?” demeyin….

Alıntı.