aysunt

arkadaşlar merhaba,
bir kaç gündür işler biraz daha rahat, tezim ile ilgili çalışmalarımı da hocam beğendi iş ve okul konusunda biraz rahatladım ama ben rahat durmayı sevmiyorum galiba... bu sefer de anılar geliyor aklıma (illaki bişi bulucam) off off
yazacaklarım aptalca aslında bana, bu benim. yapacak bişi yokkk.
daha önce kısaca bahsetmiştim. bundan 5 yıl önce çok sevdiğim bir insandan ayrıldım. karşımdaki insanın artık beni eskisi kadar sevmediğini fakat bunu bana söylemeye cesaret edemeyeceğini düşündüğüm için ondan ayrıldım. arkadaş olarak kaldık. ona çok kızgındım. 3 ay kızgınlıkla, 3 ay gururla ve 3 ay da korkuyla geçtikten sonra kafam dank etti. neden bu kadar kolay vazgeçmiştim, onun için uğraşmam gerekirdi. onunla konuştum barışmak istedim, cevap vermedi. sonraki 2 yıl boyunca okul bitene kadar bir kaç defa küstük barıştık. arkadaş olmak çok ağır geliyordu bana. okul biteli 3 yıl oluyor.ama o hala aklımda. üstelik bu 3 yıl boyunca onu sadece 2 defa gördüm. çünkü o başka bir şehirde.yüzyüze bu tarz konuşmaya cesaretim kalmadığından en son 4 ay önce mailleştik. ben tam bir patlama yaşadım diyebilirim. (siteyle haşır neşirliğimin artması da o günlere gelir) beni yine istemedi ama anlamadığım şey son 5 yılda onun da hayatında hiç kimse olmadı. dediğine göre kimseyi benim kadar sevmemiş, beni de sevmiyor.
işin ilginç yana ben ona kızmıyorum çünkü gerçek anlamda düşününce beni hiç kırmadı, ben de onu kırmadım aslında. bu nedenle iyi arkadaşlar olarak kalabilmiştik ama bu benim için çok zordu.
son 4 aydır hiç görüşmedik. 2 hafta önce doğumgünüydü ve ben kutlamadım bile artık onun hayatından tamamen çıkmam gerek ama bunu başarabileceğimdem korkuyorum. sanki her an arayabilirmişim gibi. daha da saçma olansa benim hala umudumun bitmemesi. kendimi başkası ile düşünemiyorum. 5 yıl boyunca inanın yapabileceğim herşeyi yaptım (kimse benim kadar uğraşmazdı eminim, ama ben değeceğine inandım hep) doğru mu yaptım yanlış mı yaptım bilmem ama, keşke dememek için uğraştım. eğer uğraşmasaydım, bir gün keşke diyeceğimden eminim.
içimi kimseye dökemiyorum (çünkü mantıksız olduğumu düşünüyorum) ama bakın yaptığıma burda kaç kişi okuyacak...
neyse böyle işteee.