[cilekli]

Sonsuz bir kainatta yaşadığımızın farkında olarak,ölümün aslında ölümsüzlük olduğunu,kişilerin ölmediklerini ve sadece ''ölümü tattıklarını'' bilmemiz gerekir.Kişiler ölmüyor,aksine madde boyuttan sonsuz bir zaman dilimine göç ediyorlar.Hal böyle olunca da ben çevremde vefat eden insanlara üzülmüyorum. (Burada aktarmak istediğim konu yanlış anlaşılmasın tabiki sevdiklerimizden ebedi olarak kopmak bizleri yıpratır) Buradaki kasıt,ölen kişilerin kaçınılmaz olarak bizimde gideceğimiz,sonsuz boyuta doğru yolculuğudur.Ancak ne hikmetse her ne kadar,insanların çevrelerinde ''ölüm'' hadiseleri yaşanıyor olsa da kimse birgün kendisinin de gerçekten o toprağın altına gireceğini düşünmemektedir.İnsanlar kendilerine ürkütücü gelen,akıllarının kabullenemediği vs. olumsuzlukları gözardı etmekte,kendilerini olumsuz hadiselerden uzakta hissetme eğilimindedirler.Şimdi soruyorum siz değerli dostlar; Hangimiz kendi kendine gerçek anlamda ''Ben de bir gün öleceğim'' diye bir soru yöneltti? (Burada pekçoğunuz ben düşünmüştüm bunu diyebilir ancak gerçek anlamda hissederek kaçımız sorduk bu soruyu ve kaçımız bunun tüyler ürpertici hissine kapıldık?

Ölüm bir son değil başlangıç ise,her insan yaşadığı maddesel dünya itibariyle ''uyku halinde'' ise hepimize Yüce Allah'tan ''hayırlı uyanışlar'' dilerim. Allah ölümün de hayırlısını nasip eder inşallah.

"Hz.Mevla'dan daima sıhhat ve afiyet isteyin,sabır istemeyin!Sabır istemek zımnen bela ve musibet istemektir.
Yokluk ve darlık olmayınca neye sabredeceksiniz?"


Cent Başınız sağolsun