[mellisa]

İki yıldır sosyalleşme üzerinde duruyorum.Hiç beceremediğim bir şey.Her zaman yalnız idare edebildiğim için sorun yoktu.Ama geçmişi geride bıraktıkça tanıdıkları da bıraktığımı fark ettim.Vefalı değildim.Biraz da sanki benden yaşadıklarımla ilgili hesap soracaklarmış gibi geliyordu.Bu sabah bir sürpriz oldu.Üniversite zamanından bazı arkadaşlar bana ulaştılar.Çok sık görüşmediğim kimselerdi.Umarım sosyallik artırıcı telkinin faydası olur da hayatımı renklendiririm.
Şu ara prensibim "bir adım at".Çok meraklı biri değilim.Kolay soru sormam.Bu yüzden insanları tanımamışımdır çok kez.Ama şimdi hep bir adım atacağım.Bir soru sormak,kendimi zorlayıp bir yerlere çıkmak, yürüyüşlere çıkmak,insanlarla ilgilenmek vb.Kimseden bir şey beklemeden ilk adımı kendim atmak istiyorum.Yarınki adımım kendimi kontrol olacak.Hassas ve kırılgan öğrencilerime gerekli ilgiyi gösteriyorum.Ama 2-3 öğrencime yeterli derecede sabırlı olmadığımı fark ettim.İkisi dikkatsiz,birinin ailesi yönlendiremiyor çocuğu.Sorunlarını çözene dek kendimi kontrol etmeye çalışacağım.Sabrım azaldığında yerimi değiştireceğim.Mayıs ayında bu tutumu geliştireceğim.Kendime bir hedef belirledim bile...
Hani insan öfkesini en yakınında kendinden güçsüz olana yöneltirmiş ya.Allah korusun öğrencilerim için böyle bir hataya mı düşüyorum yoksa?