[nevresim]

ilk utanma deneyimimi şuanda hatırlamıyorum ama dediğiniz gibi bunu istiyicem ve zorlamadan bekliyicem,şunuda eklemek istiyorum,ben sadece utanma durumunada maruz kalmadım,sürekli aşağalanma da yaşadım çocukluğumda, dayak da yedim sürekli annemden,çok kardeştik öyle böyle yetiştik,baba vasfı zaten bi yabancıydı ya bağırırdı,yada susardı,öyle basit bi bağırmada değil bi keresinde ananem şahit oldu,ben korktum dedi hakaten ananem bile müdahale edemedi o derece,büyükleri korkutacak kadar,zaten sürekli şehir dışlarındaydı,bunlardan dolayı özgüven eksikliği olmuş olamaz mı,yani demek istedigim ilk utanma anını mı düşünmelyim yine de, bana kendimi sürekli gereksiz mişim gibi hissettirdikleri anları bi kenara mı bırakmalıyım.şunu da not geçeyim ben bana yapılan davranışları affettim şu şekilde,yanlışlar oldu hata yapılabilir bende hatalar yapıyorum onlarda yaptı ve bitti.niye yaptılar bana bununun peşinde değilim.
evli değilim,şu durumda da hazır hissetmiyorum kendimi,zaten yanlış eşi seçmeyi bırakın eş seçecek durumda bile değilim,ilk aklıma gelenler,haliyle aile ortamları yemekler davetler olacak,ben bu ortamlara girmeye hele hele önde olmaya hazır değilim,sonuçta "eş"te beni yanında taşıyıcak,öyle bi ortamda kilitlen kızar filan,hele de öyle ufak da değil yaşım.bu sebeplerden dolayı bunu yapabiliceğimi düşünmüyorum şuan için.
bilinçaltımdaki resim değişirse başkalarının benim için ne düşündüğünü bile umursamadan yaşıyıcam,üniversiteye ilk başladığım yıllarda acayip bi özgüven gelmişti bana-sonra gitti bi şekilde-,böyle olunca hayata bakışaçısı farklı oluyo,huzur rahatlık bilumum güzel tabirler daha ekleyebilirim,kendimle sorunumu çözersem başkalarıyla sorunum kalmıycak biliyorum.
şimdilik bu kadar yazıyım daha fazla uzatmadan sizinde sevgiyle ve mutlu kalmanızı içten dilerim.

[balkan72]

nevresim Nickli Üyeden Alıntı

ilk utanma deneyimimi şuanda hatırlamıyorum ama dediğiniz gibi bunu istiyicem ve zorlamadan bekliyicem,şunuda eklemek istiyorum,ben sadece utanma durumunada maruz kalmadım,sürekli aşağalanma da yaşadım çocukluğumda, dayak da yedim sürekli annemden,çok kardeştik öyle böyle yetiştik,baba vasfı zaten bi yabancıydı ya bağırırdı,yada susardı,öyle basit bi bağırmada değil bi keresinde ananem şahit oldu,ben korktum dedi hakaten ananem bile müdahale edemedi o derece,büyükleri korkutacak kadar,zaten sürekli şehir dışlarındaydı,bunlardan dolayı özgüven eksikliği olmuş olamaz mı,yani demek istedigim ilk utanma anını mı düşünmelyim yine de, bana kendimi sürekli gereksiz mişim gibi hissettirdikleri anları bi kenara mı bırakmalıyım.şunu da not geçeyim ben bana yapılan davranışları affettim şu şekilde,yanlışlar oldu hata yapılabilir bende hatalar yapıyorum onlarda yaptı ve bitti.niye yaptılar bana bununun peşinde değilim.
evli değilim,şu durumda da hazır hissetmiyorum kendimi,zaten yanlış eşi seçmeyi bırakın eş seçecek durumda bile değilim,ilk aklıma gelenler,haliyle aile ortamları yemekler davetler olacak,ben bu ortamlara girmeye hele hele önde olmaya hazır değilim,sonuçta "eş"te beni yanında taşıyıcak,öyle bi ortamda kilitlen kızar filan,hele de öyle ufak da değil yaşım.bu sebeplerden dolayı bunu yapabiliceğimi düşünmüyorum şuan için.
bilinçaltımdaki resim değişirse başkalarının benim için ne düşündüğünü bile umursamadan yaşıyıcam,üniversiteye ilk başladığım yıllarda acayip bi özgüven gelmişti bana-sonra gitti bi şekilde-,böyle olunca hayata bakışaçısı farklı oluyo,huzur rahatlık bilumum güzel tabirler daha ekleyebilirim,kendimle sorunumu çözersem başkalarıyla sorunum kalmıycak biliyorum.
şimdilik bu kadar yazıyım daha fazla uzatmadan sizinde sevgiyle ve mutlu kalmanızı içten dilerim.

sevgili nevresim,
inanın sizi çok iyi anlıyorum, tabiki yalnızca utanma duygusu konusuna takılma, zaten onun altında aşağılanmışlık ve kendini değerli görmeme duygusu yatar.
mesala ben size bir anımı yazayım: ben daha çok küçüktüm 3 veya 4. bana annem-babam kızıyorlar. bende eşyalarımı bir torbaya koyup evden çıkıyormuşum.akrabamıza gidiyormuşum. onlarda benim gittiğim yeri bildikleri için bana hiç müdahale etmiyorlar.ama ben o yaşta bunları algılamıyor annem-babam beni umursamıyor, beni sevmiyorlar,bana değer vermiyorlar diye kodlamamı yapmışım...bundan sonraki hayatlarımda hep bu ve buna benzer olaylar ve durumlar..kişiler..çünkü o küçük yaşta annen-baban senin güvende hissedebileceğin tek insanlar..onlara kendini sevdirmek için artık çabalar durursun...ama hayat devam ediyor annenden-babandan ayrılıyorsun bu sefer başka insanlar hayatına giriyor ve onlarada aynı duyguyla yaklaşıyorsun seni sevsinler diye...olaylar ve durumlar hergeçen zamanda daha ağırlaşarak sana geliyor. Çünkü Cenabı Allah bize kendine gel diyor, ben seni özel yarattım sen nasıl annenin-babanın sana davranmasıyla kendini değersiz görürsün..şimdi bu durumda kendimize şunu soralım Allah'mı çekinilmeye layık,yoksa anne-babamı. biz annemizi babamızı severiz,sayarız ama onların bize küçükken davrandıklarını hayatımızın her zamanına yaymamalıyız.çünkü onlarda bilmiyorlar ve onlarada öyle davranılmış.

bu bilnçaltı temizliği yaparken her zaman Allah'tan yardım dilemeliyiz.O'na muhtacız ve O'nun izni olmadan bir yaprak bile kıpırdamaz. Ancak sabırla ve Allah'a duayla bu temizliği yapabiliriz.

sevgiyle ve mutlu kalın

[balkan72]

Dualarla birlikte hayatının yönetmeni olman için küçüklüğündeki beğenmediğin her durumun senoryasını değiştirmeye ve hayatını nakış işler gibi tasarlaman dileğiyle..inan değer o zaman kendinize olan güvenininiz ve saygınız artar..

kendinize iyi bakın
sevgilerimle