[hülyaa]

teşekkür ederim hayalablam..yaşanmışlıkların elbetteki zaman itibarıyla fazla..
yaşadıklarımın normal şeyler olduğunu sizlerinde yazılarıyla görebilmem beni bir nebze de olsa rahatlattı..bizler yaşadığımız hayatımızı başkalarından hep saklarız..neden?herkez bizim iç halimizi bilmesin ya da aman ayıplarlar,aman yanlış anlarlar,farklı düşünürler gibi yanlışları belleğimize aktardıkları için inanırız da bunlara..ama artık ben böyle düşünmüyorum..biliyorum ki hayatta herkezin yaşadığı o kadar çok zorluklar varki..kimse dıştan göründüğü gibi çok mutlu değil..günlüğüme ara ara beni üzen olaylarıda aktarmaya karar verdim..belki birileri de benim yazımı okur ve o an kendine şükreder..ben başka bir arkadaşımın sorununu dinlerken, kendi ruh halim yaşadıklarım en büyük bir sorun gibi görünsede,o an kendimi unuturum..kendi derdimi unuttuğuma bile şükrederim.. 96
geçmişimde kırıldığım ne varsa günde bir kaç kez hatırlatılıyor sanki..sinirlerim çok bozuldu..ağlamamak için kendimi bastırıyor olmam sanırım gerilmeme de neden oluyor..neden geniş olamıyorum?neden insanları olduğu gibi kabullenemiyorum?herkez benim gibi inanmak zorunda değil ki..ama olmazz illa ben neye inanıyorsam karşımdakini de inandırmak zorundaymısım gibi hissetmem beni fazlasıyla yormaya başladı..şimdi ben telkinleri dinliyorum ve faydasını görüyorum ya,istiyorum ki herkez bilsin,anlasın,inansın ve faydasını görsün..ama her kafadan bir sesin çıkması beni deli ediyorr...yaaa bir dinleyin uygulayın..ölür müsünüz?ölecek o kadar çok şey yapıyorsunuz ki?etrafımdaki insanların çoğunluğunun benden farklı düşünüyor oluşu,beni deli etmeye yetiyor..kendimle mücadele ederken birde anlamalarını sağlamaya çalışmak,harbiden insanı çook ama çokk üzüyor..en yakınım ateist..bense rabbimin varlığına inanan güvenen biri..hoş müslümanlığın vecibelerini yerine getirebiliyor musun deseler..susar kalırım herhalde..neyse konuyu dine getirmek istemiyorum..imanla para kimdedir bilinmez..anlatmak istediğim,üzülüyorum..inancımla dalga geçildi bugün..değerlerimle alay edildi..(artık bittiğini düşünüyordum oysa)inandığım ne varsa,bildiğim ne varsa,karşımdaki kişi tarafından sürekli alay konusu halini alıyor..şimdi soruyorum kendime;hayat bir aynaysa ve ben bu aynaya nasıl bakarsam,bana o yansırsa,ohalde ben insanların inançlarıyla alay eden birimiyim?aslaaa..yada başkalarını eleştirirken,önce kendini eleştirmeli insan,cümlesine itaat mı etmiyorum?o da değil..peki,sen nasılsan karşına da öyle insanlar çıkar..cümlesindeki gibi,acaba ben inançsız mıyım?hayır,o da değil..öyleyse ne?
o yüzden bu gün kendimi toparlayamadım..ben toparlayamadıkça,üzücü olaylar peşpeşe takip etti birbirini..bazen herşeyi bitirmek geçiyor içimden..çok uzaklara,kimsenin olmadığı bir yerlere gidip kafa dinlemek..ufffffffffffffffffff burada noktayı koymalıyım günlüğüm..ismini gülümseme koydum ki hayatın da hep gülümsemeler olsun ve okuyanlara keyif ve neşe ver diye..ama olmuyor arkadaşlar,hayat her zaman toz pembe olmuyor..olmaz demiyorum!olur!ama bu yaşımıza kadar öğretilmişlikler,egolar,ve vazgeçemediğimiz inançlar olmasa..doğduğumuz anda ki gibi olabilsek belki o zaman pembe olurdu dünya...