[Regina]

Şükürler olsun kendimi yeniden harika hissediyorum. Ve herşey yolunda gidiyo. Hiç bi şikayetim yok. Az önce de mucize gibi bişey oldu. Kesinlikle insanlar da evren de sevgiye tepki veriyor. Ama ben sevgiyi hissedemiyordum, şunu anlamış oldumki zorlamayla olmuyormuş. Beklenmedik anda içten gelen seni doldurup taşıran bir duygu. Ve o duygu dünyaya ne kadar pozitif bakıp ne kadar çok şükredebilirsek o kadar çok gelip bizi buluyor. Küçük hesaplar, kendini koruma taktikleri, öfke falan hesi gereksiz ve yıpratıcı. Kim sevdi diye kaybetmişki? Kim iyi niyetli oldu diye kaybetmiş. Tüm sevgimi verdiğim birinden kötülük bile görsem bunun zararı bana değil ona olur. Zararı bana oluyorsa, vah vah değmezmiş neden sevdim diyebiliyorsam zaten o sevgi değildir. Ben bunu annemde gördüm. Babamın tüm yaptıklarına rağmen hala oiyi bir insan ve ben onu çok sevdim diyor. Hiç bişeyden pişman değilim diyor. Neden sevdim neden kaldım demiyor. İlk kez annemi anladığımı hissediyorum. Onun sevgi anlayışı buydu ve doğru olandı. Kimsenin yapamadığıydı. Bir yönden bana zarar verdi, huzursuz bir ortamda güvenilmez bir erkek figürü ile büyüdüm. Ama bir yandan da önümde gerçek özverinin gerçek sevginin az bulunur bi örneği vardı. Ve ben herşeye rağmen birbirine ilk görüşte aşık olmuş ve 30 sene evli kalmış bir ana babanın çocuğu olmaktan gurur duyuyorum. Keşke sonsuza kadar sürseydi ve mükemmel olsaydı ama hayat böyle birşey... Onların hataları da bana ders oldu...

Anneannemi hatırlıyorum. Aşzheimar hastası olan dedeme iki büklüm kambur hasta haliyle bakan 80 küsür yaşındaki annanemi, dedem saldırganlaştığında 'neden böyle yapıyorsun yavrucuğum, bak ben çok üzülüyorum' demesini. Bana 'yavrumun yavrusu' demesini. Onu çocuğu gibi sevmesini ve ölümğnden kısa süre sonra bu dünya da ağzından tek bir şikayet lafı çıkmadan ölmesini... Ölümünden bir gün önce telefonda konuştuğumda dahi nasılsın soruma iyiyim diye cevap veren anneannemi...

Dedeciğimin masmavi gözlerini hatırlıyorum. İngiltere'den döndüğümüde artık çok geçti. Tanımıyorduki artık bizi. Biliyordu başına gelecekleri. Telefonda seneye gelicez dediğimizde 'ama geç olacak' demişti... Sonra gördüm dedeciğimi. Yalvararak baktım gözlerine. Dedecim ben kimim dedim bir mucize umarak. Beni hatırladın mı dedecim dedim ağlamaklı... Mucize oldu... O mükemmel gülümsemesini bir kez daha gördüm, eski günlerdeki gibi güldü, gözlerinin içi de güldü sonra 'hatırladım tabii, bu gözler unutlur mu?' dedi benım canım dedem...Bu tesadüfi bir laf değildi. O hastalık sırasınca tanıyan tanımayan herkesin dilindeki şey gözlerimdi, gözlerimdeki ışıltıydı...

Ben bu insanların torunuyum. Annem onların kızı. Ben bu annenin kızıyım. Kimsin derseler ben buyum. Bu benim iyi yanım, güclü yanım, soylu yanım. Zayıf yanımsa ömür boyu mutsuz olmuş birbirlerine eziyet hakaret küfür etmiş babaannem ve dedemden geliyor. Kendine de bize de hayatı zehir etmiş babamdan geliyor. Babam mutsuz bir ailenin çocuğuydu annem mükemmel insanların bu dünyadaki meleklerin. İkisi acının tatlıya karıştığı, mucizenin aşkın zayıflıklarla öfkeyle acıyla bulandığı bir ilişki sürdüler. Benimse önümde iki insan, iki aile, iki örnek ve iki seçim var. Ben seçimimi yaptım.

Benim bir de dostum var. Başka bir kıtada benden 8 saat erken bir zaman diliminde yaşayan. Her gün konuştuğum hemen her gün sevdiğimi söylediğim derdime ortak olan derdine ortak olduğum. Onu da bu hayatta kardeşim olarak seçtim. İşte geldi ve bunları konuştuk. Ben mutlu olmayım da kim olsun?

ordamisin canim
Deniz says:
evet bebegımmm
EMEL sent 19/11/2007 00:10:
nasilsin canim
EMEL sent 19/11/2007 00:10:
better??
Deniz says:
çok iyiyim hayatım
Deniz says:
süperim
Deniz says:
geçti hepsi
Deniz says:
sen?
EMEL sent 19/11/2007 00:13:
aferin arkadasim hep iyi ol
EMEL sent 19/11/2007 00:13:
sen supersin
EMEL sent 19/11/2007 00:13:
harikasin ve cok guclusun
EMEL sent 19/11/2007 00:13:
ve cok mutlusun

Gerçekten çok mutluyum. Kendim ve sevdiklerim için mutlu ve güçlüyüm :)