[gyhu]

bu hale ben nasıl geldim,19 yılı nasıl geçirdim bunları soluksuz anlatmak istiyorum bazen. ama anlatacak birilerini bulmak zor. keşke insanlar önyargısız, komplekssiz, üşenmeyen, anlayışlı olsa daha fazla. bu sayede sorun varsa arada rahat bir şekilde, kafada büyütmeden "bak sen bana böyle yaptın ya bu çok yanlış çünkü beni üzdün" diyebiliriz ve evrende ne sosyal fobisi olan kalır ne de depresyondan çıkamayan biri.
kendimizi çok önemsiyoruz.
önemsediğimiz için çabuk kırılıyoruz, içimizden gelip de yaptığımız herşeyden bir daha yapmamak üzere kopuyoruz.
sonuç: insanlardan, her biri yalnızca bir kul olan, aynı donanıma sahip varlıklardan korkup kaçan bir varlık.
korku insanı esir aldı mı kurtulmak oldukça zor.
neden korkarız?
konuşmaktan,ki bu herkesde olan sesle, herkesde bulunan beynin ürettiği düşünceyi ifade etmek.
kalabalık içinde yürümekten, ki o kalabalık da aynı şeyi yapıyor olsa da.
bireysel sorunlarımız ne de fazla. yazdıkça komik geliyor bu sorunlar. millet açlıkla, kafasında uçuşan bombalarla uğraşırken...
savaşta esir alınan adama bir milyon kişinin önünde şu şarkıyı söyle seni bırakırız deseler düşünmeden söyler.
ama biz, çocuklukta yaşadığımız sorunların gölgesiyle yürümeye çekinir olduk.
sorumlusu kim? biz, yersiz korkular yaratan bizler.
abraham maslow2un ihtiyaçlar piramidi var. ilk başta fiziki ihtiyaçlar en tepede benliği aşmak.
piramidin tabanında yer alanlar bir anda piramidin tepe noktasındaki şeyi yapabiliyor, biz hala başkasının yanında yemek yemeye utanıyoruz.
yani tepedeki adam tabandaki şeyi yapamıyor
ne ilginç varlıklarız biz ya