Venüs'ün Gezegeni

[venüs]

Merhabalar... Ben de yaşadığım değişimleri, burada paylaşayım istedim sizlerle...

Tam 6 gün oldu telkinleri dinlemeye başlayalı.. 6 gün önce tam bu saatlerde başladı serüvenim... Bende yarattığı ilk etki, dik yürümek oldu.. (ilgili konu başlığında da paylaşmıştım) Bu dik yürüme öyle oldu ki.. bedenim eğik durmaya alışmış, anatomim eğik bir hal almış.. ve ben dik durmak için çabalıyordum... Bu arada sırt ağrısı çektiğimi de söylemeden geçemeyeceğim :) Bu gün sırt ağrım yoktu çok şükür...

Ayrıca, Rüyalarımı belli belirsiz hatırlıyorum...(uzunca bir süredir rüya görmüyordum, ya da gördüklerimi hatırlamıyordum) 2 gece hemen hemen birbirine benzer rüyalar gördüm.. ilkinde problemli olduğum, iletişimimizin uzun süredir kopuk olduğu bir arkadaşımı gördüm... Otogardan otobüse bindirdim onu, yolcu ettim... el salladık birbirimize... hatırladığım bu... ikinci gece de buna benzer bir rüya gördüm.. yine bir arabayla yolculuğa gitti biri..... ilk gece gördüğümde etkilenmemiştim..ama ikinci gece aynı rüyanın benzerini, farklı kişi ile görünce ... acaba telkinlerin etkisi mi diye düşündüm...

İlk bir kaç gün kendimi kötü hissetmedim.. İki gündür, ama özellikle bu gün, oldukça yoğun duygu iniş çıkışları yaşıyorum... Gerekli gereksiz ağladığım oluyor.. nedenini çözmeye çalışıyorum siteyi gözden geçiriyorum tekrar tekrar... bütün yazılanları, tecrübeleri okumaya gayret ediyorum, belki cevaplar sitede verilmiştir diye... genelliklede ulaşıyorum aradığım cevaplara...

İşlerimi evden yürütüyorum genellikle....biraz iş, telefon görüşmeleri, biraz www.hayatimdegisti.com... bir alışveriş bir fiş gibi yani :))))

Bu gün akşam üzeri arkadaşım telefon etti, hadi gel bir kahve içelim dedi... İstemeyerek de olsa kabul ettim.. ama iyi ki de etmişim diyorum... güzel bir kaç saat geçirmiş oldum... (laf aramızda kahve içmek için çıktık, ama yemeğin üzerine kahvemizi içmiş olduk bir süre sonra mutlaka kilo verme telkinini listeme eklemem gerekecek... 5-6 kilo vermem lazım ilk etapta... bakalım..gelişmelerden haberdar ederim :)

Şu anda ego güven ney versiyonunu dinliyorum... Tanrım! ne harika bir enstrümandır bu... ruhumun derinliklerine etki ediyor, hissediyorum... aydınlanıyor sanki heryer... hafifliyorum.... (Ama birazdan suçluluk başlayacak, açıkça söylemem gerekirse suçluluk telkinini dinlediğimde daralıyorum biraz ... olsun.. geçici bir süreliğine buna dayanabilirim...Nasıl olsa az kaldı :)

Biri beni durdursun...Nedir bu yazma isteği... Yazarken iki kelimeyi bir araya getiremeyen ben...(neden yazamıyordum bir sorun?...Sürekli düşünürdüm cümle devrik mi oldu? virgülüydü, noktasıydı, ünlemiydi, yazmaktan vazgeçerdim sonunda..kontrol üstüne kontrol...Takıntım varmış meğer :))) Şimdi hiç takılmadan yazıyorum neredeyse...

Şimdilik bu kadar yeter..Hepinizi çok seviyorum...Hoşçakalın..

Venüs yazmayı bırakma gerçekten yazmak insanın kendisini en iyi ifade ettiği tarzdır ya da benim için öyle. Eskiden ben insanlarl pek konuşamazdım hep yanlış anlaşılmaktan çekinirdim. Bu yüzden içimdekileri yazarak ifade edebiliyordum. Şimdi tam tersi konuşmak tercihim ve kendimi çok iyi ifade edebildiğimi düşünüyorum. ikna kabiliyetimi keşfettim daha iyi yazmayı öğrendim. Küçük birşeyde olsa yaz. Bizler her zaman senin yazdıklarını okuruz keyifle. Yaşadıklarınd a çok normal ben ilk zamanlar günlerce başağrısı bile çektim yıkıldım endişelerim arttı gereksiz yere kuruntular yaptım ümidimi kaybettiğim anlar oldu ama Allaha şükürler olsun ki şimdi isteklerim gerçekleşiyor Emelinde örneğinde olduğu gibi ben hediye paketimi açmaya başladım sende bunu zamanı gelince yapacaksın sakın düşürme enerjini çok zor biliyorum ama çaba göster. Sevgiyle kal

sakın durma yaz bizde keyifle okuyalım..laf aramızda bizim kız çocukları kendilerini çok güzel ifade ediyorlar..bundan biz annelere kocaman bir pay çıkarsamda ego şişirsemmi acaba diyorum..ay durun dayanamayıp dedikodu yapcem..pisimbat diye bi kız çocuuu var muhteşem yazıyor..biraz önce bu kız çocuu beni aldıı..beraber sekerekten...merdivenlerden indik mahallenin dedikoducularını ve çocuklarını atlattık çayve kahveyle sigara tüttürdük..çamların altında..mahallenin dedikoducularını atlattı ama benden kurtulamadı..

[venüs]

Sevgili burcu ve hayalayaz..çok teşekkür ederim sizlere desteğiniz, verdiğiniz coşku ve yüreklendirdiğiniz için...

Bir kaç gündür ufak şeylere canım sıkkın.. Kaçıncı günde olduğumu bilmiyorum şu anda, ancak dinlemeye devam ediyorum aksatmadan..

İçimden pek fazla birşey yazmak gelmiyor açıkçası ...

Sevgiyle kalın.. demeden önce, çok sevdiğim bir hikayeyi paylaşmak istiyorum...


Hindistan'lı Ressamdan güzel bir ders...

Hindistan da çok ünlü bir ressam varmış.

Herkes bu ressamın yaptıklarını kusursuz kabul edecek kadar beğenirmiş.
Ve onu "Renklerin Ustası" anlamına gelen Ranga Çeleri olarak tanısa da; kısaca Ranga Guru derlermiş.

Onun yetiştirdiği bir ressam olan Raciçi ise artık eğitimini tamamlamış ve son resmini yaparak Ranga Guru'ya götürmüş ve ondan resmini değerlendirmesini istemiş.

Ranga Guru ise; “Sen artık ressam sayılırsın Racaçi.

Artık senin resmini halk değerlendirecek” diyerek resmi şehrin en kalabalık meydanına götürmesini ve en görünen yerine koymasını istemiş.

Yanına da kırmızı bir kalem koyarak halktan beğenmedikleri yerlere çarpı koymalarını rica eden bir yazı bırakmasını istemiş.

Raciçi denileni yapmış.

Ve birkaç gün sonra resme bakmaya gittiğinde görmüş ki, tüm resim çarpılar içinde ve neredeyse görünmüyor.

Çok üzülmüş tabiî. Emeğini ve yüreğini koyarak yaptığı tablo kırmızıdan bir duvar sanki.

Alıp resmi götürmüş Ranga Guru'ya ve ne kadar üzgün olduğunu belirtmiş.

Ranga Guru üzülmemesini ve yeniden resme devam etmesini önermiş.

Raciçi yeniden yapmış resmi ve gene Ranga Guru'ya götürmüş.

Tekrar şehrin en kalabalık meydanına bırakmasını istemiş Ranga Guru.
Ama bu defa yanına bir palet dolusu çeşitli renklerde yağlı boya, birkaç fırça ile birlikte.
Ve yanına insanlardan beğenmedikleri yerleri düzeltmesini rica eden bir yazı ile birlikte bırakmasını istemiş.

Raciçi denileni yapmış. Birkaç gün sonra gittiği meydanda görmüş ki resmine hiç dokunulmamış, fırçalar da, boyalar da kullanılmamış.

Çok sevinmiş ve koşarak Ranga Guru'ya gitmiş ve resme dokunulmadığını anlatmış.

Ranga Guru ise;

“Sevgili Raciçi, sen birinci konumda insanlara fırsat verildiğinde ne kadar acımasız bir eleştiri sağanağı ile karşılaşılabileceğini gördün.

Hayatında resim yapmamış insanlar dahi gelip senin resmini karaladı.

Oysa ikinci konumda onlardan hatalarını düzeltmelerini istedin, yapıcı olmalarını istedin.

Yapıcı olmak eğitim gerektirir. Hiçkimse bilmediği bir konuyu düzeltmeye kalkmadı, cesaret edemedi.

Sevgili Raciçi, mesleğinde usta olman yetmez, bilge de olmalısın.

Emeğinin karşılığını, ne yaptığından haberi olmayan insanlardan alamazsın.

Onlara göre senin emeğinin hiç bir değeri yoktur.

Sakın emeğini bilmeyenlere sunma ve asla bilmeyenle tartışma” demiş.

Ara ara olur yazmama isteği olsun biz buradayız hikaye için çok sağol

VENÜSÜM içinden ne yapmak geliyorsa onu yap ve öyle davran,başka türlü nasıl kendimiz olabiliriz ki..

yazmak gerçekten çok rahatlatıcı

[venüs]

GİTMEK.....

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.
Küçük bir sahil kasabasına,
Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara...

Hayatından memnun olan yok.
Kiminle konuşsam aynı şey...
Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

Öyle "yanına almak istediği üç şey" falan yok.
Bir kendisi.
Bu yeter zaten.
Her şeyi, herkesi götürdün demektir.
Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.
Ama olmuyor.

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor.
Yani herşeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor.

Böyle gidiyoruz işte.
Bir yanımız "kalk gidelim",
öbür yanımız "otur" diyor.

"Otur" diyen kazanıyor.
O yan kalabalık zira...
İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
Güvende olma duygusu...
En kötüsü alışkanlık.
Alışkanlığın verdiği rahatlık,
Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.
Kalıyoruz...
Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.

Evlenmeler...
Bir çocuk daha doğurmalar...
Borçlara girmeler...
İşi büyütmeler...
Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.

Misal ben...
Kapıdaki Rex'i bırakıp gidemiyorum.
Değil bu şehirden gitmek,
İki sokak öteye taşınamıyorum.
Alıp götürsem gelmez ki...
Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında,
Herkes onu, o herkesi seviyor.
Hangi birimizle gitsin?

"Sırtında yumurta küfesi olmak" diye bir deyim vardır;
Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,
Kendi imalatımız küfeler.

Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.
Ölüm var zira.
Ölüme inat tutunmak lazım,
İnadına kök salmak lazım.

Bari ufak kaçışlar yapabilsek.
Var tabii yapanlar, ama az.
Sadece kaymak tabakası.
Hepimiz kaçabilsek...
Bütçe, zaman, keyif... Denk olsa.
Gün içinde mesela...
Küçücük gitmeler yapabilsek.

Ne mümkün.
Sabah 9, akşam 18
Sonra başka mecburiyetler
Sıkışıp kaldık.
Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli
Bu kadar ağır olmamalı.

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
Bir ömür karşılığı, bir ömür yani.
Ne saçma...
Bahar mıdır bizi bu hale getiren?
Galiba.

Ben her bahar aşık olmam ama
Her bahar gitmek isterim.
Gittiğim olmadı hiç,
Ama olsun... İstemek de güzel.

>> Can Yücel

teşekkürler 44

[zeynoo]

çok güzel ve keyifliydi sanki herkes kendinden bir parça bulabiliyor gibi değilmi?