[sanemce]

merhaba phantomm

son mesajında hayatımın bir kesitini gördüm.. görmek değil tekrar yaşadım sanki..

çocukluğundan bahsetmişsin.. kim istemezki mutlu bir çocukluk geçirmeyi..

ben 16 yaşımda nışanlandığım zaman, nışanıma gelenlerin içinde "bu kız nerede büyümüş biz görmedik" diyenler olmuş..

evden dışarı bir yaşamım yoktu çünkü.. hiç arkadaşımda olmadı..böyle bir iznim yoktu çünkü.. bizim sokakta oturan komşu kızı vardı sadece onla görüşebiliyordum.. benden bir kaç yaş büyüktü ve sevdiğine kaçtı.. küsmüştüm ona beni nasıl yalnız bırakır, bunu bana nasıl yapar diye.. tek görüşebildiğim oydu çünkü..

böyle bir çocukluktan sonra evlendim..

iki lafı bir araya getiremiyordum utancımdan.. yüzüm al al oluyrdu da, kızaracak yer kalmayınca benek benek beyazlıyordu..

çok uzun uzun anlatabilirim sana yaşamımı..
geçmişle yaşadıkça bir adım ilerlenmiyor.. istediğin kadar kitap oku, istediğin kadar kişisel gelişim adına çalışmalar yap.. değişimi gerçekten istemedikçe, geçmişte yaşananları ısıtıp ısıtıp gündeme getirmekten vazgeçmedikçe mutsuzluk yerini hep koruyacaktır..

beni şu anki halimle tanıyanlara o dönemlerimden bahsettiğimde masal gibi dinliyorlar.. inanmak güç geliyor..

ben çok başarılıyım, süperim demiyorum.. ben değişimi istedim, beğenmediğim şartlarımı değiştirmek içinde ne gerekiyorsa yaptım..

anlatmak istediğim aslında bu..

gerçekten ama gerçekten üzülüyorum mutsuzluğuna sarılıp çaresizmiş gibi bir şey yapamayacağına inanan ya da yapmayanları gördükçe..

gerçek güç içimizde.. sevgiyle dışarıya çıkarmamızı bekliyor.. lütfen ama lütfen geçmişte ne yaşamışsak yaşayalım sevgiyle kabullenip yarınlarımıza bakalım..

dünümüzdeki hüzünlerimizi bugünümüze taşırsak, yarınlarımızdan ne bekleriz ??

sevgiler

not: üslubum sert olduysa eğer özür dilerim.. yazarken yaşadım.. benimde bu anlamdaki çalışmalarım henüz yeterli değil anlaşılan..