nsmr Nickli Üyeden Alıntı (Mesaj 587503)

arkadaşım bu halt her neyse bende de var, ne yapsam düzelmiyor. Hep başa dönüp duruyor. Ben bıktım artık yaa!! Pes etmiyorum , pes etmiyorum. Telkinle olmaz, kendi kendine saygı göster, kendini sev demişsin. Ben bunu beceremiyorum işte :P Ayağım taşa takılsa 'nefret ediyorum kendimden, iğreniyorum yaşamaktan' demeye başlıyor içimdeki ses :P zamanla insanları kendimden uzaklaştırdığımı, yalnız kaldığımı görüyorum. Nedeni, kendim mutlu olamamak pahasına da olsa başkalarının mutsuz olmaması, başkalarının canını sıkmak istemeyişim. Birşeyleri değiştirebildim sanıyordum, 1 haftadır yine sokakta yürürken herkesin gözü üstümdeymiş gibi geliyor. Dün az kala bi çocukla kavga ediyordum P: Durduk yere içime bişey gelip saplanıyor, söküp atmak istiyorum. . Zor oluyor, ama az da olsa gönderiyorum geldiği yere. Vallaha burdakilerin yazdıkalrını, umutlarını görmesemm, hayata nasıl da başarıyla tutunduklarını görmesem, herşeyin daha da güzele gittiğini görmesem bilmem nolurdu halim :P Belki bi parçamdır sf denen saçmalık, evet öyle. Genelde kararmsar bakıyorum çevreme, elimde olmayan bişey. Ama biliyorum, umudum hâlâ var. Kaybetmedim. Ayynı yolda dönüp dursam daa, vazgeçmedim. Vaz geçmem. Her umutsuzluğa saplanışımdan sonra, biraz daha yaklaştığımı düşünüyorum başarıya. Kendim için bişey yapamasam da hâlâ, herşeye rağmen hayat güzel diyebilmek bazen yorsa da, kendi iç sesimle aramızdaki savaş hiç bitmese de, pencereme konan güvercinlerin birbirlerine kur yapışlarını, aralarına girmeye çalışan 3. kuşu uzaklaştırmalarını, deriin bi nefes aldığım zaman içimde hissedebildiğim birşeyler olduğunu bilmek, huzur veriyor. Ama neler çektiğimi yaşayan bilir. Şikayet etmeyeceğim. Ama bilmeni isterim ki, bahsettiğin kendiyle hesaplaşma yada önemli olanın 'ben' olduğunu anlama meselesi en azından benim için, hiç kolay değil. . Sevgiyle kal actionsmile

ramazan85 Nickli Üyeden Alıntı (Mesaj 587790)

Bu anlattığı olay bende de var fakat o kadar karamsar degilim. Umut ve hayalerle dolu bir insanım. Ama her zaman kendimi eleştiririm kötü olduğumu ve arkadaşlarımı kendimden uzaklaştırdığımı düşünüyorum. Onların benden sıkıldığını farkediyorum " Aman ne sıkıcı insan " deyişlerini duyuyorum. Fakat elimden hiç birşey gelmediğinde kendime kızıyorum. Niye böylesin niye diye hayıflanıyorum. Ama bazende sabah kalkıyorum hayatım değişmiş sanki kendime oldukça güvenim oluyor veya çok konuşkan oluyorum bu durumu bir türlü tespit edemedim neden böyle oluyor diye.Bir çözüm yolu bulamadım açıkcası devamlı bu böyle mi olacak diye korkuyorum bazen...
ilginiz için teşekkür ederim herkese

nsmr Nickli Üyeden Alıntı (Mesaj 587791)

khkh56khkh56 işin garibi şu kii; ben bu yazdıklarıma bakınca kendimi tanıyamıyorum dusun2 Ben nası yazmışım bunları diyorum y789 Umutsuzluk yada karamsarlıkk. . Artık geride bırakıyorum onnlarıı s456956k Bizi bekleyen bi gelecekk ve yaşamamız gereken sınırsız 'an' varken neden geçmişteki saplantılara gömülüp kalalım kii y789 Her vakit zevk almak varken hayattan, niye zehir edeyim kendimee sevincli Ne olursa kabullenmek sanırım enn iyisii derty Niyesini nedenini sallaaaa guitar Öyyle olması gerekiyorduu ve öyyle olduu happy6happy6 Öyyle iştee y789 ne diyordukk blissy Günaydınlar herkesee ::) Seviyorum hepinizii music45cilgin8978977

genco Nickli Üyeden Alıntı (Mesaj 587808)

canım kardeşim "Enes" keyif alarak okuyorum yazdıklarını ve her defasında da gülümsetiyorsun beni:)

sen ne güzel bir insansın, içten,derinden geldiği gibi davranıyorsun.

iyi ki varsın,iyi ki bizimlesin.

ramazan85 Nickli Üyeden Alıntı (Mesaj 590436)

Ciddi safhada alınganlığım var yada ben yanlış düşünüyorum. Espirili olamıyorum ve bu yüzden insanların benden uzaklaştığını hissediyorum. Bazen espiri ile yaklaşan insanlara ters tepki veriyorum ciddiye alıyorum neden olduğunu anlamıyorum bir türlü :(

ramazan85 Nickli Üyeden Alıntı (Mesaj 584841)

abuk sabukta konuşmak istemiyorum
hele ki kendimi küçük düşürmek istemiyorum