[akik]

ben sadece kendi telefonum çaldığında panik oluyorum. biraz düşününce şöyle sebepler buldum:
1. evdeyken: daha küçük yaşlarda ne zaman telefonum çalsa annem tepeme dikilir, kim arıyo, ne diyo seksen tane soru sorardı, cevaplayana kadar da diretirdi, onla uğraşmaktan telefondakiyle konuşamazdım. ya da bu saatte telefonla aranır mı kim o arayan ne kadar terbiyesiz diye kızardı, sonra da o insana takardı. veya tepemde dikildiği için annemin kızacağı şeyleri telefondaki vatandaşa söyleyemez, ama daha çok sorulan soruya bu sebepten cevap veremezdim. karşıdaki de bi sorun olduğunu anlar ama sorunun ne olduğunu anlayamaz, genelde kendisine alındım veya kendisine olan ilgimi kaybettim başka şeylerle uğraşıyorum sanıp gönül koyardı. bu anlamsız sessizlikler yüzünden bi sürü sorun yaşadım hep. kapımı falan kapayıp mahremiyet talep etsem bu sefer de kesin çok kötü şeyler yapıyosun/çok kötü insanlarla konuşuyosun ki bana söylemiyosun nutukları başlardı. hayır kardeşim ergendim ben alala..
2. dışardayken: ısrarla çalıyosa annemdir. annem bir sorun yoksa beni gün içinde aramaz zaten, ikide bir kontrol etmek huyları yoktur. ya geç kalmışımdır ya bi şey için tepesi atmıştır ya da ciddi bi problem olmuştur.
sonuç olarak pavlov'un köpeği olmuşum sanırım.