[ac_milan_ac]

selam arkadaşlar ben yaklaşık 2 aydır telkinleri dinliyorum.fark oldu ama belirgin bi fark olmadı.arkadaşlar ben son zamanlarda kötüyüm.liseye bu yıl başladım.ben geçen sene sınıfımda söz bana geldiğinde herkes gülerdi.sınıftakilerle ara sır lunaparka arasıra internet cafeye giderdik.Tüm sınıf beraber halısaha yapardık .sonra bu sene sınıfım dağıldı.liseye gectim.yeni kişiler var sınıfımda .eski sınıfımdan 1 kişi var sadece.ben okula başlamadan önce çok düşünüyodum ya kendimi tanıtırken sesim çıkmazsa vb. korkularım vardı.okul başlayınca öğretmenlere sesim kısık dedim.sınıftada 4-5 ay boyunca hiç arkadaşım olmadı.eski sınıf arkadaşlarımda yeni arkadaşlaryla geziyolar.anlayacağınız öyle kala kaldım ortada. kalkıp okula gidip konuşmadan geri geliyodum.daha sonra 2 kişiyle yakından ilgilenmeye başladım.ama onlarda sınıfta kimsenin arkadaş olmayacağı tipler.biri küçücük çocuk gibi diğeride sınıfın delisi.napayım sürekli yalnız kalmıştım.derste söz bana geldiğinde her yerim titiriyo.

son 1 aydır sınıfta biraz daha hareketlendim tenefüslerde sınıfta yemek yemekten bile çekinirdim.ama artık tenefüslerde kalkıp kantine iniyorum.tüm sınıf bana sipariş veriyo.böyle böyle sınıfa alışmaya çalışıyorum.ben şunu istiyorum.sınıftaki herkesle samimi olmak istiyorum.mesela söz sırası bana geldiğinde gülsünler,öğretmen beni seçtiğinde gülsünler,beden vb derslerde yanıma gelip benimle şakalaşsınlar,anlayacağınız sınıfın gülünen ve sevilen öğrencisi,arkadaşı olmak istiyorum.utanmadan sıkılmadan insanların yanına gidip onlarla konuşmak istiyorum.sizce ne yapmalıyım?bana neler önerirsiniz?

Sizin tavsiyelerinize çok ihtiyacım var

[ac_milan_ac]

benim gibi olan birileri varsa lütfen yazsınlar çok ihtiyacım var...

[ac_milan_ac]

lütfen ...

[Elegans]

İlkokulda sessiz sakin biriydim. Bir iki tane arkadaşım vardı. Liseye ilk başladığımda utancumdan sıradan bile kalkamazdım. Tuvalete bile gidemiyordum. Sınıfta erkek sayısı azdı bir iki tanesi benle dalga geçerdi ben cevap bile veremezdim. Sabah okula gitmek ölümdü benim için sabah olmasın isterdim. Lise ikide çok da samimi olmadığım bi arkadaşım oldu. Üçüncü, dördüncü sınıfta daha samimiydik. Ama yine sessiz sakindim. Onun dışında kimseyle samimi değildim. Başkaları benle konuşurdu ben sadece cevap verirdim. Aklıma konuşacak hiçbişey gelmezdi. Şunu söylesem doğru olur mu? Bunu söylesem doğru olur mu diye düşünür dururdum. Lise bitti durum pekte farklı değil aslında. Şimdi açıktan ünv. okuyorum. Ama hala biyere giderken içimde sıkıntı oluyor. Yolda tanıdığım birini görsem sıkılıyorum kalbim küt küt atıyor. Kaçmanın yollarını arıyorum. O da benim gibi insan bana karşı bi üstünlüğü yok. Bunları biliyorum ama uygulamaya gelince sıfır.
Durumunu çok iyi anlıyorum. Dediğim gibi ben ilk zamanlar durumumun farkında değildim. Kimseye zararım yoktu ama neden bu insanlar benimle dalga geçiyor diye düşünürdum. Durumunun farkında olman iyidir. Olumsuzluklar umutsuzluğa kapılmana neden olmasın. Sakın pes etme. Telkinleri dinlemeye devam et.

Ben senin gibiydim eskiden , sırada tek başıma oturur , herkesi kendimden üstün görürdüm .
Hangi düşünce fikrimi değiştirdi diye soracak olursan , herkesin benimle aynı olduğunu , aynı süreçlerden geçtiğini aile etkisiyle kiminin kendine çok güveni olduğunu , kimin güvensiz olduğunu kendime aşıladım ve ben de kendine güvenen kendini seven olmaya gayret sarfettim .
Bir kitapta okumuştum bazı insanların karşısında konuşmaktan çekiniyorsan onların tuvalette senin gibi ihtiyaçlarını giderdiğini düşün diyordu , kim olursa olsun .
Herkes sen gibi aslında , hepimiz etten kemikten yaratılmışız...
Kendine neden güvensiz olduğunun nedenini bulmaya çalışırsan da başarılı olursun.