[Işıklı yol]

Bu arada Jilet rıza, artık kendini daha hayırlı güzel işlere adadı. Zaten hayatta insanın amacı neydi ki? Bir insan hayata insanlığa faydalı olmak için gelirdi. Bunun bilincine varan rıza tövbekar oldu. Ve hep istediği şeyi yapmak için denizlere açıldı. O denize sevdalıydı. Dünyayı dolaşacak ve ticaret yapacaktı. Bir yandan da yazmaya koyuldu. Yazmak onu hayata bağlıyordu. Ve dalmak derinlere. Suyun altındaki muhteşem dünya onu hayran bırakıyordu. Araştırmak öğrenmek tutkusu, onu bu yola itmişti. Önceleri geçmişinden pişmanlık duyar yaptığı hatalara hayıflanırdı. Oysa şimdi biliyordu ki karanlık olmazsa Işığın kıymeti bilinmez. Soğuk olmazsa sıcağın ne olduğu ve sevgi olmasa kinin çirkinliği görülmez. İşte şimdi bu bilinçle anlıyordu ki yaşadıkları ona bugün sahip olduğu tüm güzelliklerin ve değerlerin anlamını öğretmişti. İşte bu sebeple, daha güçlü ve kararlıydı. Dalgalara karşı savaştığı fırtınalı günlerde içinden gelen o coşkun güç bu zorlukların sonucunda ona armağan edilmişti. Tıpkı bir ağaç gibi, zirvelerde yetişen ağaçların gövdeleri taşlaşır ve artık balta kesemez onları ve en zor şartlar onlara dokunamaz bile. Zorluklar elbette olacaktı bu onu güçlü kılardı. Hatalar elbette olacaktı bu onu daha dürüst bir insan haline getirmek içindi. Hayat ne getirirse getirsin, daima o yüzünü güneşe dönecekti. Tıpkı güneşe sevdalı günebakan çiçekleri gibi. Yol onu nereye götürürse götürsün o içinden gelen sevinç ve coşkuyla her şeye hazırdı. Kim bilir belkide aşk hiç ummadığı bir anda kapısını çalar, oda yeniden bu kez doğru kişiyle hayatını ve kalbini birleştirirdi. Uzaklara baktı Rıza ufka baktı ve şükretti tüm benliğiyle yaşadıklarına.