[Işıklı yol]

Yorgundum, yıllarca dolaşmaktan fırtınalı denizlerde. Pusulasızdı yüreğim, nereye gideceğini bilmeyen şaşkın, korkmuş, kimsesiz bir çocuk gibi. Bir o yana bir bu yana savrulan bir yelkenli gibi. Bir sığınak, bir korunak aradım, bir liman. Seni buldum sonra, sakin bir koy gibiydin. Şefkatle yaraları saran bir anne gibiydin. Yeniden başladım hayata, sevindim, heyecanlandım. İlk kez bu kadar güvende hissettim kendimi. Sonra ne mi oldu? Yokluğuna hapsettin beni, uzaklara gittin. Çok baktım ardından, çok bekledim. Yazdım sana, yazdım, yazdım.. Onlarca mektup yazdım. Maksadım sana olan aşkımı anlatmaktı, sana fısıldamaktı, sana duyurmaktı sesimi. Ne tuhaf, ben seni arıyorken, farklı bir şey oldu. Seni arıyorken, kendi içime doğru yola çıktığımı fark etmemiştim. Yazdıkça fark ettim. Yazdıkça buldum.Gizli kalmış yönlerimi, korkularımı, tereddütlerimi. Seninle bir şarkımız vardı. "Allahım acı ile aşk ile büyüyorum." Meğer gerçek olacakmış bu sözler. Meğer benim gerçeğim olacakmış bilmiyordum. Yüzdükçe yüzdüm yüreğimin kıyılarında. Bazen ağladım, bazen sevindim, bazen kayboldum. Bazen el yordamıyla yol buldum. Çok tuhaf, sensiz ölürüm derken. Kimse olmadan yaşayabileceğimi buldum. Sen benim yine de yaşama sevincimsin. Yine de sakin limanımsın. Fakat şimdi biliyorum ki varlığım senin varlığına bağlı değil. "Sensizde yaşarım ama seninle bir başka yaşarım" demiş ya şair. Onun gibi işte " seninle bir başka yaşarım" Varlığına bin şükür.