İKİ GÖZ YETERLİ DEĞİL

[bluemoon24]

- Kendini Bil - Delfi Tapınağı kapı yazısı /Şaşıyorum doğrusu kendime, saflığıma /

İnsan sanmıştım seni, yüreği sevgi dolu / İlkeli yaşamıyla, aydınlatır her yolu /

Oysa zavallısın sen ortalarda dolaşan / Ona buna göz kırpıp mavi boncuk dağıtan / Kimliğin belli artık boşuna hiç yorulma / Şapkan düştü çamura ona buna sallama / Gerçek ortaya çıktı inanmaz kimse sana/Olduğun gibi görün, demiş bir gün Mevlana / Göründüğün gibiysen yazık acıdım buna…



Yaşamım boyunca karşımdakileri hep kendim gibi gördüm. Kimse için kötülük düşünmedim. Kimsenin ayağını kaydırıp oturduğu koltuğu elinden alma gibi bir düşüncem olmadı. Gözüm hep güzellikleri, iyilikleri aradı. Dört mevsimi yaşamak istedim. Çöplükte çiçek açmış bir badem ağacı görünce içim neşe ile doldu ama çöplüğü didikleyen bir insanı görünce de acı duydum, nedenleri ise kurcaladı durdu beynimi. Aslında karamsar değilimdir ama gerçekleri de gözardı edemiyorum…

Yazık ki günümüzde, özellikle de büyük kentlerde, çöpleri didikleyerek yaşamaya çalışanlar azımsanamayacak sayıda. Eskilerde, Çingene-Romen dediğimiz esmer vatandaşlarımız yapardı bu işleri. Şimdilerde, içlerinde lise öğrenimi görmüş gençlerimiz bile yapıyor. Dünyanın neresinde, hangi inanışta olunursa olunsun, çok çocuklu doğurgan kadına alkış tutarak oy toplayarak koltuklara yerleşenler, ülkelerindeki toplumsal ve bireysel fakirliğe göz ardı edip at gözlüğü ile çevrelerine bakmayı yeğleyenler neden oluyor bütün bu olanlara. Sağlıklı insan, çağdaş toplum özlemi ile yanıp tutuşan bir hekim olarak, (Arjantin halkı mı bizden, biz mi Arjantin halkından öğrendik çöpleri didikleyerek yaşamayı) diye düşünmeden edemiyorum.

Bu manzaralarla, özellikle gün batımından sonar İstanbul sokaklarında ve yaşadığım evin önündeki çöp bidonlarının çevresinde karşılaşmak sıradışı bir olay değil. Gençleri uzaktan seyrederken önceki örnekleri anımsayarak onların da bir gün zengin ve yönetimde söz sahibi olabileceklerini düşünüyorum. Kırmızı Erk Koltuğuna oturduklarında ya da Dünya Malının Sahibi Olduklarında, her şeyi unutabileceklerini, toplumu inim inim inletebileceklerini imgelemek de zor gelmiyor bana. İkilemim, içimi karartıyor bir an bile olsa, beni gerçekten mutsuz ediyor.

Bu kez de elimdeki madalyonun öteki yüzünü çeviriyorum. Yazımın başında tanımladığım insan modelleri ile hangimiz karşılaşmadık acaba diye bir soru geliyor aklıma. Çevremizde, yakınlarımızda dolaşmıyorlar mı bu gibileri? Bir baltaya sahip olduklarında, Tanrıymış gibi küçük dağları var ettiklerini zannederek nasıl da kasılıyorlar. Sanki vazgeçilmezmişler, önemli işler yapıyorlarmış gibi nasıl da dolanıp duruyorlar ortalarda. Bu insanların gerçek yüzlerini ve yüreklerini üçüncü gözümüz ile görebiliyor muyuz? Geç kalmadan görebilmeyi istemez miyiz? Kanımca bu soruları yanıtlamak görüldüğü kadar kolay olmuyor. Bazı zamanlar gerçeklerle yüz yüze gelmemek, akıl ve ruh sağlığımızı bozmamak düşüncesi ile zor da olsa, istemesek de istiyormuş gibi davranabilir miyiz? Yetişme biçimimiz, içinde bulunduğumuz sosyal konumumuz, nezaketimiz ya da insancıl yapımız davranışlarımızı etkileyebilir mi?

İste bu ve benzer sorulara yanıt ararken, nedenleri düşünürken kahroluyorum, kızıyorum konuya hoşgörü ile yaklaşan ve davranan kendime. O zaman; Hoşgörü değil bu basiretsizlik, akılsızlık/seni sömürmelerine izin verme diye uyarıyorum kendimi…

Prof. Dr. Yıldız TÜMERDEM

Çocuk Sağlığı Hastalıkları Uzmanı

Toplum Hekimi Uzmanı

Türk Kalp Vakfı