[hayathan]

Aslında bu güne dek egomuzun yarattığı korkularımızla kendimize duyduğumuz öfkenin, bizi sevdiğini söyleyip eleştiren en yakınlarımızın sözde iyiliğimiz için söyledikleri eleştri ve olumsuz sözlerin tam tersini söylememiz yeter de artar.
Annemiz, babamız:
Dersini çalış tembel tembel oturma. Kime çektiysen tembel
Ben istediğim her başarıyı yakalayabilecek yeterlilikteyim.
Ben her işimi kolaylıkla ve severek yapıyorum.
bu kafayla gidersen sen bir köşede beş parasız, herkese muhtaç kalırsın.
Ben paramı anda sevgiyle yaratıyorum.
Ben paramı sevgiyle yaratıyorum.
Benim her zaman param var.
Evrende benim için her şey var..
:D
Bunları beşlik halinde ve korkularımızı yani yakınlarımızın ve egomuzun sözlerinin yarattığı korkuları sevgiye dönüştürerek yapmanın tadını yaşıyorum.
Öncelikle gelecekle ilgili planlar yapmamak için kendimi dizginlemeyi amaçlıyorum. Geçmişteki pişmanlık ve öfkelerimi de kendimi ve suçladığım insanları o anlara giderek affediyorum.
Artık anlarda yaşadığım her şey için şükretmeye başladım.
Bu gün vapurla Kadıköy e gidebildiğim için şükrettim, güneşin denizdeki gümüşi ve altuni parıltılarını seyretmekten mutluluk ve şükran duydum.
Böyle bir geziye çıktığım için kendime ve bu geziyi yaratan fırsatlara şükrettim.
"Her cüzdanımı açtığımda benim çok param var " diyorum artık.
Eskiden eyvah param bitiyor" diye hayıflanırdım her cüzdanımı açışımda. Şimdi çok param var dediğimde: cüzdanımda ne kadar para olursa olsun kendimi çok zengin ve zaten çok paralı hissediyorum.

Örnek olması için anlattım. Umarım sıkıcı olmamışımdır..