[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

En zor zamanlarımda ben yavrularımla avundum Onları o kadar çok sevdim ve onlarla öyle çok meşguldüm ki başka şeye pek bakmadım. Bu benim en büyük şansım olmalı. Sende de verdiğin sevgiye karşılık alamadığında nefret duygusuna dönüşüyor demek ki, bende şöyle bir şey var. Aşırı merhamet ve şefkat öyle ki her insan neredeyse benim çocuğum. Hiç kimseye kıyamıyorum. Birsiyle çok fazla ilgilendiğimde ve karşılık alamadığım da bende üzüntü olur. Kahrederim. Neden beni sevmedi derim. Yalnız dediğim gibi galiba artık çok daha normale yakın duygularım. Bu sayfanın en çok konuşan kişisi galiba benim. Saolsun arkadaşlarımda bıkmadılar benden hep bana sabırla ilgiyle sevgiyle yaklaştılar. Ve dediğim gibi çocuklarım benim için başka bir dünya gibidir. Onlar benim cennet bahçem gibidir. Onların sevgileri, şakaları, bana yaklaşımları, yaptığım yemeklere aşırı taktirleri onların o halleri bana başka bir dünyanın kapısını araladı. bak sende oku "var olan annenin yokluğu, verilmeyen sevginin telafisi" çok çok daha farkına varacak ve kendini iyileştirmeye biraz daha yaklaşacaksın.

Bakarım o kitaba da.
Demek ki senin yaşın itibariyle daha oturmuş duyguların.
Hele ki evlatlarına duyduğun aşk, senin boşluğunu zaten çok güzel doldurur. :)
Onların koşulsuz sevgisi , varlığı seni dengeliyordur.

Ben karşılık alamayacağımı düşündüğüm birine sevgi vermem. O konuda da planlı davranırım ne yazık ki. Teslimiyetçi bir kişiliğim olabilse, kendimi bırakabilsem çok güzel olacak ama yapamadım henüz. Onun için uğraşıyorum zaten. Sen de demiştin Mevlana okumak iyi olur diye. Bu konuda çok iyi geliyor cidden. İnsan, kabullenişi ve sevgiyi öğreniyor.

Biri beni üzdüğünde hemen nefrete dönüşür duygum. Hiç de umrumda değil der önüme bakarım. Kırıldığımı kendime bile itiraf edemem. Daha önce de yazmıştım, çok gururluyum. Bu halim insanları umursamama haline sokuyor beni. Güzel bir şey aslında. Takmamam lazım.

Ama bahsettiğim nefret duygusu aniden oluyor, çok anlamsız bir durum. Sebepsiz yere gelişiyor. Daha doğrusu benim bilmeden oluşturduğum bir koruma kalkanı bu. Kim olduğumu bilemez hale geliyorum. Kendimi tanıyamıyorum. Yarın ne yaparım kestiremiyorum vs. Bugünlerde çok iyiyim tabii ki. Şimdi desen bir daha hiç değişmeyeceğime inanır vaziyetteyim. Her değişimimde böyle oluyor. Nasıl bir kişiliğe bürünürsem, hep öyle sürecek, hiç değişmeyeceğim sanıyorum ama yok, değişiyorum çok zıt bir şekilde. Benimki baya ileri düzeyde oluyor yani. Senin gibi olacağım yakında ama.

Teşekkür ediyorum. Yine soracağım şeyler olursa sorarım. :))

[Işıklı yol]

ben çocukken hep erkek çocuklarıyla oynardım. Kızlarla hem anlaşamaz, hem onların yanında yabancı yeteneksiz kalırdım Hala erkeklerle daha kolay dostluk kurabiliyorum. Yine de dediğim gibi çocuklarıma duyduğum sevgi beni hep o duyguda tutuyor. Sende sevgiyi daha çok almaya çalış hayatına. yani kendini sevmeye ve sevilmeye açmaya çalışmalısın. Fakat şu bir gerçek ki sen ve bende farklı seyrediyor hastalık. Sen annen için sevgi kelimesini bile kullanabiliyorsun oysa ben onun yanına bile giderken çok gergin olurum. anne demek bile istemem. Çocukken çocuklar anne diye ağlarlardı. ben ağlarken söyleyecek kelime bulamazdım. Anne mi diyeceğim. benim annem yoktu ki, ölmüş bir anneye ağlamak daha kolay hayattaki bir annenin yokluğu bambaşka

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

ben çocukken hep erkek çocuklarıyla oynardım. Kızlarla hem anlaşamaz, hem onların yanında yabancı yeteneksiz kalırdım Hala erkeklerle daha kolay dostluk kurabiliyorum. Yine de dediğim gibi çocuklarıma duyduğum sevgi beni hep o duyguda tutuyor. Sende sevgiyi daha çok almaya çalış hayatına. yani kendini sevmeye ve sevilmeye açmaya çalışmalısın. Fakat şu bir gerçek ki sen ve bende farklı seyrediyor hastalık. Sen annen için sevgi kelimesini bile kullanabiliyorsun oysa ben onun yanına bile giderken çok gergin olurum. anne demek bile istemem. Çocukken çocuklar anne diye ağlarlardı. ben ağlarken söyleyecek kelime bulamazdım. Anne mi diyeceğim. benim annem yoktu ki

Evet bu rahatsızlık her bireyde farklı seyrediyor.
Ben kendimi çoookkk seviyorum. Zaten çok sevdiğim ve kendimi aşık olunmaya ,çok sevilmeye layık bulduğum için beni takmadığını hissettiğim birinin hayatımda yeri olamaz. Şükürler olsun ki sevilen, ilgi gören bir insan olmuşumdur genelde.

Yalnızca beni ciddi anlamda sevdiğine inandığım birine karşı teslimiyetçi olabilirim belki. Tabii sadece karşı tarafın sevmesi yetmez, benim de çok sevmem lazım. O zaman dengeyi bulacağım. Ama gel gör ki borderline bir insanın birine güvenmesi çok güç oluyor. Yani beni her zaman destekleyeceğine ve yanımda olacağına inandığım anneme bile yüzde yüz güven duyamıyorum. En ufak bir hareketinde aslında beni sevmiyor pek diyebiliyorum. Küçüklüğümde berbat olsa da ilişkimiz, sonradan sevdim ben annemi. Nasıl oldu ,nasıl bu hale geldi hatırlamıyorum. Annem de düzeltti kendini. Onu suçluyordum hep. Bana şunu şunu yaptın diye. O da hatasını anladı, değişti. Vee şimdi bayılıyorum ona. Benim en büyük aşkımdır annem. Bazen yine beni bu hale düşürenin o olduğunu hatırlayıp öfkelensem de, boşver geçmişte kaldı diyorum. Çünkü benim annem , üvey anne elinde sevgisiz büyümüş biri. Onu da anlamaya çalışıyorum. Eğer kendini değiştirmese her şey felaket olacaktı. Ama değiştirdi, tam değişmese bile büyük oranda değişti. Tabii ben de daha ılımlı biri oldum. İkimiz de çaba harcadık. Anneme beni bu hale getiren sensin demedim hiç mesela. Borderlineın sebebinin kendisine bağlı olduğunu bilmiyor. Üzülür diye demiyorum.

Bende şu belirtiler fazla; ani ruh değişimleri, düşüncelerimin, fikirlerimin, isteklerimin sürekli değişmesi (zaten bu değişimler sonucu boşluk duygusu geliyor, gelgitler bıktırıyor insanı), ben kimim diye kendimi sorgulama, çok iyi bir insan da olabilirim, çok acımasız biri de, çok sıcak ya da çok soğuk, bir gün konuşurum biriyle, çok iyi anlaşırım diğer gün konuştuğum kişiyi hiçbir sebep yokken görmek dahi istemem, bir gün yardım ederim, diğer gün yardım edeceğimi söylesem bile yardım etmek istemem, aşık oldum derim, diğer gün yok istemiyorum ayrılıcam diye tuttururum, kesinlikle şunu bunu yapıcam derim ama yapmam, vazgeçerim, vize sınavından 80 almışımdır finali amaan boşver diye geçiştirip 30 alarak batırabilirim o dersi, (okulum da uzadı zaten), birini göklere çıkarıp hayranlık duyarım, sonra yerin dibine sokarım,güzel giden bir ilişkiyi bozarım, olayları zirvede bırakasım gelir, hiçbir insanla ilişkime kalıcı olacak gözüyle bakmam, benim için her ilişki geçicidir, çok iyi rol yaparım, kimse anlamaz ne düşündüğümü. Beni kandırdığını düşünür mesela biri ama ben onu çok fena kandırırıp afallatırım, algılarım çok açıktır, rahatsız edecek ölçüde açıktır hem de. Bir insanı hali tavrı, mimikleri benim için anlamlar taşır ve etkiler. Ona göre karşımdakine sıfatlar koyarım vs. Şimdilik bunlar geldi aklıma.

[Işıklı yol]

Bir borderline da zaten durmadan karşısındaki insanın ne düşündüğünü, kendini sevip sevmediğini, aldatıp aldatmadığını anlamak için aşırı derecede onu inceler. Bu yüzden de bu konuda beceri geliştirmemiz normal. Çünkü biz onların yüzlerine bakarak ne düşündüğünü anlamaya çalışıp duruyoruz. Bunun sebebi de değişken duygu durumu olan anne babalar.

[Işıklı yol]

Fakat ne kadar güzel ki zaten kendinin farkındasın ve farkındalık zaten en büyük kazanç. Birde okuduğum kitapta günlük tutun bu sizi iyileştirecektir diyor. belki de bunu yapmak istersin. Ben bunu yıllardır yapıyorum. Ve pek çok şeyi fark ettim bu esnada ve değiştirdim. Bunun bana çok faydası oldu

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

Fakat ne kadar güzel ki zaten kendinin farkındasın ve farkındalık zaten en büyük kazanç. Birde okuduğum kitapta günlük tutun bu sizi iyileştirecektir diyor. belki de bunu yapmak istersin. Ben bunu yıllardır yapıyorum. Ve pek çok şeyi fark ettim bu esnada ve değiştirdim. Bunun bana çok faydası oldu

Farkındalığım çok arttı kendimle ilgili. Borderline adını duyduğum an araştırınca, her şeyi oturtabildim yerine. Ama bu farkındalık bana gerçekten fayda getirecek mi zaman gösterecek. Çok iyiyim diyorum da bakayım ne kadar sürecek bu. Daha ne kadar dengede olabileceğim. Bir sonraki ilişkimde neler yaşayacağım, neler düşüneceğim vs.
Ortaokul-lise zamanı günlük yazıyordum. Annemin okuduğunu gördüm bir gün. Günlüklerimi yırttım, attım. Bir daha da hiç yazasım gelmedi.
Bir ara nasıl hissettiğimi not almaya çalıştım ama sıkıldım hemen. Günlük değil de, duygu değişimlerimi not etmeyi deneyebilirim bir daha belki de. :))

[Işıklı yol]

buraya yaz. Hem seninle benimle aynı durumda olan birileri okur belkide. İlerleyen zamanlarda dilerlerse silebilirler site sahipleri. Hem şöyle düşünebiliriz. En azından sen ve ben bu konuda ne kadar çok bilgi paylaştık. Birbimizi anlamaya çalıştık ve çözüm aradık sorunumuza bence bu bile çok güzel.
Farkındalığına gelince şimdi her düşünceni irdelersin. Nefretini daha makul düzeylere çekmeyi başarabilirsin böylece. Ben ne zaman çok üzülsem ve boşluk yaşasam" biliyorum bu hastalığımla ilgili, geçecek" diyorum ve daha sakin kalabiliyorum. Eskiden karanlıkta kalıyordun artık elinde bir mum tutuyorsun. Karanlığa bir mum yaktın farkında olarak.

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

buraya yaz. Hem seninle benimle aynı durumda olan birileri okur belkide. İlerleyen zamanlarda dilerlerse silebilirler site sahipleri. Hem şöyle düşünebiliriz. En azından sen ve ben bu konuda ne kadar çok bilgi paylaştık. Birbimizi anlamaya çalıştık ve çözüm aradık sorunumuza bence bu bile çok güzel.
Farkındalığına gelince şimdi her düşünceni irdelersin. Nefretini daha makul düzeylere çekmeyi başarabilirsin böylece. Ben ne zaman çok üzülsem ve boşluk yaşasam" biliyorum bu hastalığımla ilgili, geçecek" diyorum ve daha sakin kalabiliyorum. Eskiden karanlıkta kalıyordun artık elinde bir mum tutuyorsun. Karanlığa bir mum yaktın farkında olarak.

İşte sorun da orada. Ben boşluğa düştüğümde "bu hastalığımla ilgili" diyerek kendimi daha da strese sokup korkuyorum. Halbuki bu hastalığı bilmeseydim ruh halim değişken, herkeste olur böyle şeyler deyip üstünü kapatırdım, gerçi bir yandan da herkeste olabilecek ölçüde şeyler olmadığının da bilincindeyim ama kendimi kandırabilirdim bir şekilde. :/ Artık öyle hafife alamıyor gibiyim maalesef. Bu yüzden çok şey bilmek iyi gelmiyor bana. Kendi kendimi korkutabiliyorum çünkü.

Kabullenmek kolay olmuyor. Fakat aşıyorum bunu da yavaş yavaş. Artık o kadar dehşete düşmüyorum. Hatta bence buna hastalık da denmemeli. Hastalık lafı ağır bir laf. :/ Kişiliğim bu benim diyerek işin içinden çıkmayı tercih ediyorum. :D Çok daha iyi olacağıma eminim. Şimdiden iyiyim zaten. Şükürler olsun binlerce kez.

Buraya da yazarız yine. Faydası olacaktır bence de. Hatta keşke bizim gibi olan başkaları da yazsa. Daha fazla şey paylaşılsa.

[Işıklı yol]

peki senin dediğin gibi olsun. Yine de korkacak bir şey yok. Bu bizim yaşadığımız kötü olaylar karşısında bazı şeyleri iyi öğrenememiş olmamız sadece. Yoksa başkasına zararı yoktur borderlineların. Yine de farkında olmak en güzeli. en azından gardını alabilirsin.

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

peki senin dediğin gibi olsun. Yine de korkacak bir şey yok. Bu bizim yaşadığımız kötü olaylar karşısında bazı şeyleri iyi öğrenememiş olmamız sadece. Yoksa başkasına zararı yoktur borderlineların. Yine de farkında olmak en güzeli. en azından gardını alabilirsin.

Başkasına nasıl zararı yok?
Karşındakine bir öyle bir böyle davranıyorsun.
İlişkilerinde yıpratıcı oluyorsun. Kullanabiliyorsun, hain planlar yapabiliyorsun, duygularını sömürebiliyorsun... Bu yüzden borderline insanlardan kaçın derler hep. Hayatını olumsuz etkileyen bir şey bu. O sebeple zaten iyi olmaya çalışıyorum ben. Gardımı da aldım artık. Bundan sonrasına bakacağım. :)