[cansuyu]

her seviye.. her ilşkiye.. her beraberliğe başladığımda...
en baştan itibaren ayırmazdım kara kaplı defterimi zihnimden..ve doldururdum elimden geldiğince hızla kimseye belli etmeden..

çünkü en baştan.. gideceğimi bilirdim..ve gideceğim ana hazırlanırdım için için..

dar zamanlarda anlatmak zor bunu.. ama benliğimin sürekli kapıya yakın duran bu parçasına EFTELYA .. ve en büyük güç olduğuna inandığım vazgeçebilme gücüme de EFTELYA GÜCÜ derdim..

belki hala böyle düşünüyorum :)

oysa kalmak da bambaşka bir güç gerektiriyormuş..

O nla karşılaştığımda kalmak ya da gitmek.. kolay yoktu..tutunabilme gücü arıyordum ve anlamlandıramadıklarımla dolarken kara kaplı ciltler.. anlamlı anları da raflara sokuşturmaya başlamıştım. kapıdan uzak durabilmek için..bazen tek bir an içeren bir beyaz bir sayfayı raftan alıp kendime yenilmemek için..



hani NLP de de keyifli bir an la bir obje yi örtüştürürsünüz ve sonra o obje ya da an da aynı keyfi amaçlarsınız ya..


ne kimseden gitmek umurumda şimdi ne kalmak.. çünkü ne olursa olsun geride kalansın..anladım...

EFTELYA köpük olmayı seçse de başka yaşamlardan... kendi yaşamına sıkı sıkı tutunmak zorunda..

ve gerektiğinde rafa uzanıverip yaşanılası anlara bakmak istiyor..

hepimizin vardır.. yaşamda en güzel anlar diyebileceğimiz.. hadi rafları dolduralım..

bir an hatırlıyorum mesela.. uzunca bir depresyondan sonra ilk kez rüzgarı saçlarımda tenimde hissettiğim anı.. yeniden hissedebildiğim içinm şükrettiğim..


yaşamdaki güzellikler derelim demet olsun mu birlikte..


ben ilk sıraya rüzgarı hissetmeyi koyuyorum

cansuyu