[Bluesky24]

Türk tipi yönetici portresi[/b]



Bir tıp doktoru olan Murat Toktamışoğlu'nun yazdığı ve Media Cat yayınları arasında çıkan ‘‘Kot Pantolonlu Yönetici adlı kitap, ilginç gözlem ve sentezler sunuyor. Yazar liderlikte ‘‘akıl/ruh dengesinin önemini vurguluyor. Kitabın ilginç

yerlerinden biri de ‘‘Türk tipi yöneticinin portresinin çıkarıldığı bölüm. Yazar Murat Toktamışoğlu, ‘‘Hiç düşündünüz mü, nasıl bir toplumuz? diye soruyor ve çoğu zaman olduğumuz gibi görünmek yerine, olmak istediğimiz gibi

göründüğümüzü belirtiyor. ‘‘Bunun nedeni özgüven eksikliğimizdir. Çoğu zaman yetersizliklerimizi saklamaya, tartışmamaya ve üstünü örtmeye çalışırız. Toplum olarak sanki kendimizden kaçıyoruz diyen yazar, bu yaklaşımın yöneticilikte de çok yaygın

olduğuna dikkat çekiyor. Yazarın ‘‘Türk tipi yöneticide gördüğün olumsuz yanlar ise şunlar: Hızlı başlayıp daha sonra işi yavaşlatma eğilimindeyiz. Statükocuyuz, yeniliğe dirençliyiz. Değişimi sevmiyor, çekiniyor

hatta korkuyoruz. Amaç ve hedeflerimiz net değil, ya da yok. Eleştirilmeyi hiç sevmiyor, fakat sık sık olumsuz şekilde yapıyoruz. Kısa vadeli çözüm ve yaklaşımları tercih ediyor, bu uygulama ile uzun vadeli daha büyük

sorunlar yaratıyoruz. Teorik düşünmeyi sevmiyor, teoriden yola çıkmayan pratik yaklaşımlarla işin kolayına kaçıyoruz. Uzmanlıktan çok, çevredekilere göre karar alıyoruz. Merkeziyetçi ve mevzuatçıyız.

Çekingeniz. İletişimden anladığımız sadece konuşmak, dinlemeyi bilmiyoruz. Anlaşılamayanın, yanlış anlaşılanın hep biz olduğumuzu ve karşımızdakilerin bizi anlamadıklarını düşünüyoruz. Kolay vazgeçiyoruz.

Çekişmeyi, itişip kakışmayı seviyoruz. Sorgulayıcı değil, pasifist davranıyoruz. Kurallara göre oynamak yerine, kuralları kendimize uydurmaya çalışıyoruz. İlke ve değerlere önem vermeden tutarsızlığı benimsiyoruz.

İşbirliğine çok açık değiliz. Birbirimizi, başkalarının başarısını çekemiyoruz. Söylemiyor, söyleniyoruz; dedikodu yapmayı seviyoruz. Araçlarla amaçlarımızı birbirine karıştırıyoruz. Duygusal bir

toplumuz, fakat duygularımızı yönetemiyoruz. ‘Biz yerine, ‘‘Benleri daha önce çıkarıyoruz. ‘‘Nasıl olur sorusu yerine, ‘‘Neden olmaz? sorusuna cevaplar arıyoruz. Bilgiyi saklıyor, paylaşmıyoruz.

Unvanımıza, makamımız güç katmak yerine onun gücünün arkasına saklanıyoruz. Unvana, pozisyona, rütbeye, diplomya çok önem veriyoruz. Hatalara karşı savunmacı bir yaklaşım içinde direnç gösteriyoruz. Öğrenmeyi okulla

sınırlı görüyoruz. Zamanımızı organize edemiyor, organize olamıyoruz.