Çift Poşetçi Olmak

[Işıldayan Safir]

İşinize kendinizi tam verirseniz, emeğinize aklınızla birlikte gönlünüzü de katarsanız, en sıradan iş bile bir özellik ve güzellik kazanır. Böylece yapılmaya değer her işin, aynı zamanda iyi yapılmaya da değer olduğu görülür.

Hayatta insanı başarıya ulaştıran birçok yol bulunmasına karşın, hemen her yolda başarılı olmanın tek yolu vardır: Çift Poşetçi Olmak!

Süpermarketlerde müşterinin aldığı malları poşetlere dolduran kişilere poşetçi denir, poşetçiler kasiyerin hemen arkasında çalışırlar. Kasaya kaydedilen malları poşetlere koyar ve müşterilere verirler. Tek poşetçiler sadece bir poşet kullanırlar, müşterinin aldığı malları tek bir poşetin taşıyıp taşıyamayacağını düşünmezler. Malları poşete koyarken özen göstermezler, bir sıra gözetmezler, rastgele doldururlar. Yumurtalar altta kalırsa kırılır, üzümler ezilir gibi bir kaygıları yoktur. İşlerini sevmediklerinden, angarya gibi gördüklerinden yüzleri de hiç gülmez. İşlerini yaparlarken sürekli olarak söylenir, şikayet ederler. Dikkatleri dağınıktır. İşlerini ağırdan aldıkları için sıradaki müşterileri sinirlendirirler, kasiyerler atışır, münakaşa ederler, işin hızını düşürürler. Kendini koşulların kurbanı olarak gören 'tek poşetçi' işini şöyle tanımlar: "Ben yalnızca poşetlere eşya doldururum."

Çift poşetçi bir yandan kendisini geliştirirken, diğer yandan da başkalarının gelişimine yardımcı olur.

Çift poşetçi, müşterilerin mallarını poşete doldururken, gerektiğinde iki poşeti iç içe koyar, böylece malların ağırlığı nedeniyle poşetin yırtılma riskini ortadan kaldırır. Çift poşetçi, kendisini müşterinin yerine koyarak iş görür, malları doldururken dikkat eder, ağır olanları alta koyar. Kırılacak, ezilecek şeyleri özenle yerleştirir. Güler yüzle hizmet eder. Zamanı varsa otomobiline kadar müşteriyi geçirir, eşyaları yerleştirmesine yardımcı olur. Ve son olarak "Marketimize geldiğiniz için teşekkür ederiz, yine bekleriz" diyerek müşteriyi uğurlar. Çift poşetçi yaptığı işin bütünle ilişkisinin bilinci içinde, yaptığı işi değerlendirirken şunları söyler: "Ben marketin müşteri kaybetmemesine ve yeni müşteri kazanmasına katkıda bulunuyorum."

Ayakkabı satmak üzere Afrika'ya gönderilen pazarlama elemanı, eğer 'tek poşetçi' ise hemen şöyle bir faks çekecektir: "Burada herkes yalınayak dolaşıyor. Kimseye ayakkabı satamayız."

Pazarlama elemanı 'çift poşetçi' ise, derhal bir faks çekerek şu müjdeyi verecektir: "Burada herkesin ayağı çıplak. Herkese ayakkabı satabiliriz."

Akşam işinden eve gelen 'tek poşetçi' eş, yorgunluktan yakınır, eşiyle ilgilenmek yerine televizyon karşısında uyuklar. Çocuğu ona yeni oyuncaklarını göstermek istediğinde, onun bu dileğini "şimdi gazete okuyorum" diyerek geri çevirir.

Oysa işinden evine, yuvasına dönen 'çift poşetçi' eş neşelidir. Evdekilerin günü nasıl geçirdiklerini ilgiyle dinler. Akşam neler yapmak istediklerini öğrenir ve herkesi memnun edecek seçenekler sunar. Çocuğu onu çağırdığında yeni oyuncağın sevincini onunla paylaşır, birlikte oynar.

Çift poşetçi hem kendi ilerlemesine, hem de başkalarının gelişmesine etkin bir ilgi gösterir. Kendisini ve çevresini hep daha iyiye, daha yeniye yönelik olarak değiştirir ve geliştirir.

Birbirini seven ve ilgilerini her zaman canlı tutmasını bilen evli bir çift vardır. Mutlu beraberlikleri ile çevrelerinde özendirici bir örnek oluştururlar. İlk üç yıl her ikisi de çift poşetçi bir eş gibi davranırlar. O nedenle sürekli bir balayı yaşarlar. Erkek, hafta içi günlerde bile eşini mutlu edecek planlar ve hazırlıklar yapar. Sabahları erken kalkıp, birlikte kahvaltı ederler ve tatlı tatlı konuşurlar. Bir akşam salonda televizyon izleyen eş, kocasına seslerin: "Çabuk gel! Yavru ayılar ne hoş oynuyorlar bak!" Koca koşarak gelir ve bu güzel gösteriyi izler. Eşi, gülümseyerek " Güzel bir gösteriydi. Görmek isteyeceğini düşündüm ve bu hoşluğu seninle paylaşmak istedim" der. Günler böyle birbirlerini hoşnut etmenin tatlı coşkusu içinde geçer.

Fakat üç yıl sonra, alışkanlığın ve tekdüzeliğin etkisiyle erkek yani koca, tek poşetçi gibi davranmaya başlar. Evliliklerinin eski tadı ve heyecanı kaybolmaya başlar. Yaşadıkları her günü 'inci tanesine' dönüştürme özeni giderek azalır. Eşinin çağrılarına genelde gecikerek karşılık verir. O yüzden tonton ayıcıkların gösterilerini hep kaçırır. Bir bezginlik ve isteksizlik hali tüm hareketlerine yansır. İşten eve döndüğünde ya yorgundur ya bir tarafları ağrıyordur. Suskun ve canı sıkkın bir halde yemeğini yer. Sonra da televizyonun karşısında uyuyakalır. Sadece futbol maçlarını izlerken biraz canlanır. Tuttuğu takımın maçlarında ise bayağı heyecanlanır. Evlilikleri gitgide aynı evi paylaşan pansiyon arkadaşlığına dönüşür.

Çift poşetçi bir psikolog olan karısı, eşinin bu olumsuz gidişi görüp silkinmesi için zekice bir deney düzenler.

Yine yorgun argın bir iş dönüşünde, eşi giyinmiş, süslenmiş bir şekilde kapıyı açarak, kocasını güleryüzle karşılar. Çiçekli güzel bir sofra kurulmuş, mum ışığında romantik bir yemek düzeni hazırlanmış, bir şampanya açılmış, havada tatlı bir müzik sesi titreşiyor. Her şey sanki sevgiye bir çağrı gibi. Ve güzel karısı, afallayan kocasını daha fazla meraklandırmadan bu gecenin anlamını belirten bir açıklamada bulunur: "Sana bir sürprizim var. Birlikte geçireceğimiz son akşamı kutlamamız gerektiğini düşündüm. Evliliğimizin ilk üç yılı güzel hatıralarla dolu. Bitişin de güzel bir anı olarak kalmasını istedim..."

Koca, şaşkınlığı daha da artmış bir halde sorar: "Ne demek istiyorsun sen? Şakanın sırası mı şimdi?"

Psikolog eş, ciddi bir tavırla konuşmasını sürdürür: "Seni terk ediyorum kocacığım. Bugün avukatımla görüştüm. Evi, mobilyaları, otomobili, hepsini sana bırakıyorum. Avukatım bile bu bonkörlüğüme şaşırdı ve çok safsın dedi. Ama olsun, ben yalnızca kendi hayatımı istiyorum."

Bardağındaki şampanyayı bitirdikten sonra, sözlerine şunları da ekler: "Henüz genç bir kadınım. Her akşam televizyon karşısında uyuklayan, her zaman yorgun ve karamsar olan, benimle hiç ilgilenmeyen bir kocayla daha fazla yaşayamam."

Koca, bu şok açıklama karşısında tam anlamıyla sarsılır, allak bullak olur. Son zamanları hızla gözünün önünden bir film şeridi gibi geçirdiğinde, karısının ne kadar haklı olduğunu görür. Ve hayatına anlam veren çok önemli bir insanı, hayat arkadaşını kaybetmek üzere olduğunu anlar. Böyle bir şeye katlanamayacağını düşünür. Karısını kararından vazgeçirmeye çalışarak alttan alır: "Sevgilim, ben sensiz yapamam. Sen bana hava kadar, su kadar gereklisin. Sen benim her şeyimsin."

Bu kuru sözler pek işe yaramaz ama, yine de sonunda beraberlikleri için yeni bir şans tanımak üzere karısını razı eder. Karısı bir haftalık bir deneme süresi verir. O hafta boyunca koca, yeniden çift poşetçi gibi davranmaya başlar. Aktif bir insan olur. Gün içinde telefonla eşinin hatırını sorar. Eve neşeli bir şekilde gelir. Bazı günler çiçek getirir. İlgisini her zaman uyanık tutar. Eşindeki her değişikliğe dikkat eder. Birlikte yürüyüşe çıkarlar. Müzik dinlerler, kitap okurlar, bol bol sohbet ederler. Sinemaya, tiyatroya giderler8. Dışarda yemek yerler. Yani beraber oluşlarını, gerçek bir birlikteliğe dönüştürürler. Hafta sonu geldiğinde koca, kendinden hoşnuttur. İyi bir performans göstermiştir. Ve denemeden yüzakıyla çıkmıştır. O güven içinde eşine sorar:

"Ne düşünüyorsun? Başarılıydım, değil mi?"

"Evet" der karısı gülümseyerek "çok güzel bir hafta geçirdik. Yeni evlenmiş gibiydik..."

"Yani kalıyorsun değil mi?"

"Hayır , kalmayacağım. Ne var ki, birlikte geçirdiğimiz son hafta çok mutlu oldum. Sana teşekkür borçluyum. Bunu unutmayacağım. Şimdi kendi hayatıma başlıyorum, artık evliliğimizin son yıllarını düşünerek ve üzülerek zaman yitirmek niyetinde değilim."

Bu konuşmalardan sonra koca sinirlenir. "Yani bütün hafta ben boşuna mı uğraştım?" diye söylenir. Tekrar tek poşetçi rolüne bürünür. Psikolog eş, kızarak aklın kontrolünden çıkan kocasını, yeniden gerçeğe çeker ve şöyle der: "Senin asıl yanıldığın nokta işte bu canım. Son bir haftada sen de en az benim kadar mutlu oldun. Birlikte güzel günler, coşkulu anlar yaşadık. Yani olumlu bir çaba gösterdiğin ve elinden gelenin en iyisini yaptığın zaman, bundan yalnızca başkaları yararlanmıyor, sen de en yüksek düzeyde doyuma ulaşıyorsun. Aynı düşüncede değil misin?"

Doğru söze ne denir. Koca da aklını başına alıp düşündüğünde bütün bunları kabullenir. Ve daha çok çaba gösterirse birlikte daha birçok güzel haftalar yaratabileceklerinin farkına varır. Değişebileceğini kanıtlamak için bir fırsat daha ister ve birlikte bir hafta daha denemeye karar verirler. O hafta da bir önceki hafta kadar çift poşetçi olmayı başarır. Artık evlilik gemisini iyi götüren başarılı bir kaptan-koca diploması alabileceğini düşünür. Fakat o ne? Karısı bu son hafta için de teşekkür ettikten sonra: "Bu hafta da diğeri kadar güzeldi. Artık kendi hayatımı yaşarken, hatırlayacağım güzel haftaların sayısı ikiye çıktı." demez mi? Bu defa koca kızmaz. Karısına, onu çok sevdiğine, birlikte hep böyle mutlu olacaklarına dair çok dil döker. Ve sonunda bir hafta daha denemeye razı eder. Üçüncü hafta da çok güzel geçer. Bunu dördüncü, beşinci haftalar izler. Ve son onbeş yıldır bu böyle sürüp gider.

Birbirimizin ve her günümüzün kıymetini bilerek yaşamak ne güzel! Ve ancak böyle bir ömür yaşanmaya değer!

Psikolog Güngör Özyiğit